مروری تاریخی بر روابط بختیاری‌ها و حکومت در عصر قاجار: تفاوت میان نسخه‌ها

گفتار دوم: شرایط اصفهان و پیرامون آن

گفتار چهارم: در نفت زار ایران

تنوع جزء جدایی ناپذیر و از مشخصه‌های جهان مدرن است. در جهان کنونی زمانی تنوع فرهنگی و وجود هویت‌های قومی متکثر تبدیل به مسئله می‌گردد که بدانیم هم از طرف بعضی حکومت ها و هم بخش‌هایی از جامعه‌ی جهانی به هویت‌های قومی به عنوان یک مسئله‌ی منفی و نامطلوب نگریسته می‌شود که می بایست کنترل، جذب و همگون گردند و برخی از جوامع نیز نسبت به برخورد با هویت‌های قومی در یک سر در گمی به سر یم برند. همین نگرش می‌تواند به بروز تعارض میان مرکز و پیرامون و دامن زدن به احساس تبعیض در میان این اقوام بیانجامد. در حالی که برخورد مناسب و درخور با این تنوع فرهنگی و قومیتی و پاسداشتن احترام به آن می بایست به جای ستیز و مبارزه با آن در دستور کار دولت‌های مدرن قرار گیرد. از این رو یونسکو از سال 1995 یک طرح فرا رشته‌ای تحت عنوان «به سوی فرهنگ صلح» را در دستور کار برنامه‌های خود قرار داد. فرهنگ صلح مجموعه‌ای از ارزش‌ها، نگرش‌ها، رفتارها و روش‌های زندگی است که نافی خشونت بوده و از منازعات پیش گیری می‌کند. به این ترتیب که تلاش می‌کند ریشه‌های درگیری را شناسایی و از طریق گفتمان و مذاکره بین افراد، گروه‌ها و ملت ها آن‌ها را حل کند. بر این اساس، به منظور برقراری صلح و جلوگیری از گسترش خشونت جوامع می بایست فرهنگ صلح را از طریق آموزش گسترش دهند؛ به توسعه‌ی پایدار اقتصادی و اجتماعی کمک کنند؛ احترام به تمامی حقوق بشر را گسترش دهند؛ به دنبال برابری میان انسان ها باشند؛ مشارکت مردمی را افزایش دهند؛ به ارتقای درک، تحمل و همبستگی کمک کنند؛ به پشتیبانی از روابط مشارکتی، جریان آزاد اطلاعات و دانش بپردازند و صلح و امنیت بین‌المللی را ترویج دهند.

تجربه‌ی تاریخی زیست در سرزمین ایران نشانگر آن است که مهم‌ترین عامل تقویت کننده‌ی صلح در این سرزمین تنوع فرهنگی است. تنوع فرهنگی به این سرزمین خاصیت انداموارگی بخشیده و کلیت پیکری را ایجاد کرده ک بدون تعامل و هم زیستی و مشارکت تمامی اجزاء آن نمی‌تواند به صلح رسد و از توانمندی لازم برای کارایی برخوردار باشد. در این راستا، پژوهش در حوزه‌ی تاریخ و فرهنگ اقوام در چنین جامعه‌ای می‌تواند از جمله ساز و کارهای عقلانی باشد که می بایست با هدف گسترش فرهنگی صلح و ایجاد انسجام و همگرایی ملی از طریق نزدیکی فرهنگ ها، ایجاد تفاهم و تعامل میان آن‌ها به منظور هم زیستی مسالمت آمیز و رفع سوء تفاهم های اجتماعی در صدر برنامه‌ی پژوهش‌های تاریخی و فرهنگی اصحاب تاریخ و فرهنگ قرار گیرد.