بهره‌ها در بستر تاریخ و اندیشه (جماعتی از شیعیان اسماعیلیه طیبیه هند): تفاوت میان نسخه‌ها

بهره ها، گروهی از شیعیان اسماعیلیه طیبیه هستند. این گروه، ابتدا پیرو آیین هندو بودند. سال 480 ق/1087م، زمان مستنصر خلیفه‌ی فاطمی، بهره ها به دست داعیان مصری و یمنی به دین اسلام و با گرایشی شیعی اسماعیلی می گروند. واژه‌ی بهره ها، در زبان گجراتی به معنای داد و ستد و تجارت کردن است و اشاره به حرفه و شغل آن‌ها دارد و در هند قدیم اشتهار هر گروهی به کار و شغلشان رایج بود. بهره ها پس از اسماعیلی شدن، به مذهب اسماعیلیه و به مصر دستگاه مرکز دعوت وفادار بودند؛ ولی بعد از فوت مستنصر، میان اسماعیلیان مصر شکافی ایجاد شد و بهره ها به تبعیت از داعیان یمنی، از مستعلوی پیروی کردند و نزار، فرزند دیگر مستنصر را رها کردند. در نزاع بعدی بر سر امامت حافظ و طیب نیز، بهره ها با پیروی از داعیان یمنی امامت طیب را می پذیرند. طیب به غیبت می رود و بهره ها وی را امام غایب تلقی می کنند و منتظرند که شخصی از نسل وی ظهور کند و سلسله‌ی امامت را ادامه دهد. پس از غیبت طیب، امور دعوت به دست داعیان مطلق سپرده شد و داعیان که یمنی بودند، به بهره ها ارتباط خوبی برقرار می کنند. این سلسله از داعیان مطلق، پس از چند سده به هند منتقل شد و تا به امروز، هند مرکز دعوت اسماعیلیه طیبیه است. با انتقال دستگاه دعوت به هند و درگیری‌های درونی برای تصاحب منصب داعی مطلق، بهره ها به چندین فرقه منشعب شدند. جمعیت بهره ها در جهان، بالغ بر یک میلیون نفر است که بیشتر آنان در ایالت گجرات هند ساکن اند. اکثر بهره ها از فرقه‌ی داوودی هستند. بهره ها به مذهب شان بسیار پای بند هستند. آن‌ها برای خود، فرهنگی مذهی بر اساس مذهب بهره ها پدید آورده‌اند. امروزه آن‌ها زبانی مخصوص، لباسی خاص و نظام تبلیغی ویژه ای برای خود دارند. این فرقه در عرصه‌های اقتصادی از موفق ترین مسلمانان هند به حساب می آیند. البته بهره ها کنار این ویژگی‌ها، به گونه ای افراطی، میل به پنهان بود دارند. آنان جامعه ای بسته محسوب می شوند که علاقه ای به برقراری ارتباط با گروه‌های دیگر مسلمانان ندارند. بهره ها در اندیشه‌های کلامی و فقهی، مانند سایر شیعیان، به قرآن، سنت، اهل بیت رسول الله صلی الله علیه و آله و نیز به خلفای فاطمی رجوع می کنند. آن‌ها در استفاده از متون دینی، گرایش تأویلی دارند. البته این گرایش، آن‌ها را از تمسک به ظاهر شریعت باز نداشته و برای ظواهر نیز اهمیت فراوانی قائل اند. در سال‌های اخیر، میان بهره ها و گروهی اصلاح طلب پدید آمده است که بیشتر به اختیارات بی حد داعی مطلق اعتراض دارند و خواستار بازبینی در نظام دعوت داعی مطلق هستند.