گزیده‌ای از نیایش حضرت علی(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

'''گزیده‌ای از نیایش حضرت علی(ع)''' انتخاب از محمود مهدوی دامغانی، ترجمه کمال‌الدین غراب؛ نیایش مقوله است که در چارچوب دین مطرح می شود و از آنجا که هدف دین این است که انسان را از پوسته ی زمینی خود بیرون آورد و به جایی برتر از زمین ارتقاء دهد، لاجرم و به ناگزیر هدف نیایش را نیز به عنوان ابزاری در راستای هدف دین یعنی کندن انسان از زمین باید دانست. نیایش های پیش رو، از بزرگ ترین و شگفت انگیزترین نمونه ی بشری و دست پرورده ی راستین اسلام و قرآن، یعنی علی علیه السلام است. ایشان راهمای راستینی است که در شیوه ی نیایش و آنچه از معبود خود باید خواست ما را راهنمای می کنند.

نیایش مقوله ای است که در چارچوب دین مطرح می شود و از آنجا که هدف دین این است که انسان را از پوسته ی زمینی خود بیرون آورد و به جایی برتر از زمین ارتقاء دهد، لاجرم و به ناگزیر هدف نیایش را نیز به عنوان ابزاری در راستای هدف دین یعنی کندن انسان از زمین، باید دانست. بنابراین نیایش ابزاری برای نائل ساختن انسان به خواسته های دنیوی نیست. با قائل شدن به چنین فلسفه ای است که خواهیم دانست چگونه باید نیایش کنیم و در نیایش هایمان از معبود خود چه بخواهیم. از آنجا که نیایش انعکاس دهنده ی حاجات اشخاص است، یکی از بهترین و مطمئن ترین راه های شناخت افراد نیز هست. از روی نیایش های افراد، می توان به شناختی از منزلت وجودی آنان در عالم هستی دست یافت. پس نیایش، معیار و محک خوبی خواهد بود برای خودشناسی و نقد خویش؛ به ویژه آنگاه که میان خواسته های خویش در نیایش هایمان و خواسته های نمونه های بزرگ بشری (همچون انبیاء و امامان) مقایسه ای برقرار سازیم و خود را به نقد بکشیم و ببینیم در چه مرتبه ای قرار گرفته ایم.

مولوی نیایش را یکی از مهم ترین راه های ارتقاء معنوی انسان به قرب الهی می داند. وی معتقد است که نیایش یکی از ابزارهای خداوند برای شکار انسان ها و نزدیک ساختن آنان به قرب خویش است. از نظر او همین که فرد روی به خدا می آورد، در واقع باید نیایش او را اجابت شده شمرد. توفیق همین است که او از زمین روی برگردانده و به آسمان روی آورده است، هرچند رویکرد او به خدا در اصل برای برآورده ساختن یک نیاز زمینی بوده است. بنابراین نیایش از دیدگاه او یک ودیعه ی الهی است که برای نائل ساختن انسان به قرب الهی در اختیار او گذاشته شده است. وی حتی معتقد است هرچه زمان اجابت دعا طولانی تر شود، در جهت کندن وی از زمین کمک بیشتری به او شده است. از نظر وی اگر خداوند به مجرد اینکه مؤمنی دعا کند، پاسخ او را بدهد، آن شخص از درگاه الهی دور یم شود و می رود و سرگرم آن چیزی می شود که خواسته بود؛ همان که وی از آن به بازیچه تعبیر کرده است. پس باید او را نگاه دارد تا بیشتر به سمت خدا برود و آن قدر خدا را فرا بخواند و ناله و زاری کند تا به خلوص برسد و بدین ترتیب به تدریج ارتقاء معنوی وی شکل پذیرد و محقق شود. تا آنجا که از درخواست اولیه اش دست بشوید و به آنچه خدا برای او در نظر گرفته راضی و خرسند شود.