۱۴۶٬۷۳۵
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۲: | خط ۳۲: | ||
# برتری دشمن از لحاظ کمی و کیفی: قیامکنندگان از آموزش نظامی و سلاح مناسب (آنگونه که سربازان حکومتی، آموزشدیده و مسلح شده بودند) برخوردار نبودند؛ | # برتری دشمن از لحاظ کمی و کیفی: قیامکنندگان از آموزش نظامی و سلاح مناسب (آنگونه که سربازان حکومتی، آموزشدیده و مسلح شده بودند) برخوردار نبودند؛ | ||
# مساعد نبودن موقعیتها و شرایط: این قیامها از آمادگی کامل نداشتن و تفرقه میان یاران رنج میبردند و نیز هوادارانشان با اعلام بیموقع قیام روبهرو میشدند. قیام شهید فخ نمونهای از آنهاست. مردم مدینه و مکه در آن هنگام در مناسک حج به سر میبردند و تجارت در آن ایام نیز مشغولشان کرده بود؛ | # مساعد نبودن موقعیتها و شرایط: این قیامها از آمادگی کامل نداشتن و تفرقه میان یاران رنج میبردند و نیز هوادارانشان با اعلام بیموقع قیام روبهرو میشدند. قیام شهید فخ نمونهای از آنهاست. مردم مدینه و مکه در آن هنگام در مناسک حج به سر میبردند و تجارت در آن ایام نیز مشغولشان کرده بود؛ | ||
# کنار کشیدن امامان(ع) از متن این قیامها: پیشوایان شیعه از امام سجاد(ع) به بعد، مبارزه را سمت و سوی فرهنگی داده بودند و از قیام مسلحانه پرهیز مینمودند. رهبران این قیامها تحلیل سنجیدهای از شرایط سیاسی- اجتماعی زمانه نداشتند و هرچند که آنان مؤمن و ستمستیز بودند، با انجام آن قیامها به حرکت فرهنگی امامان(ع) ضربههای سختی میزدند<ref>ر.ک: همان، ص198-195</ref>. | # کنار کشیدن امامان(ع) از متن این قیامها: پیشوایان شیعه از [[امام سجاد علیهالسلام|امام سجاد(ع)]] به بعد، مبارزه را سمت و سوی فرهنگی داده بودند و از قیام مسلحانه پرهیز مینمودند. رهبران این قیامها تحلیل سنجیدهای از شرایط سیاسی- اجتماعی زمانه نداشتند و هرچند که آنان مؤمن و ستمستیز بودند، با انجام آن قیامها به حرکت فرهنگی امامان(ع) ضربههای سختی میزدند<ref>ر.ک: همان، ص198-195</ref>. | ||
[[شریفی، محسن|شریفی]] از منابع شیعی و اهل سنت بهره گرفته و نشانی آنها را در پاورقیها آورده است<ref>ر.ک: همان، ص137، 143 و 146</ref>. او در آغاز و پایان کتابش فهرست مطالب و منابع را درج کرده است. | [[شریفی، محسن|شریفی]] از منابع شیعی و اهل سنت بهره گرفته و نشانی آنها را در پاورقیها آورده است<ref>ر.ک: همان، ص137، 143 و 146</ref>. او در آغاز و پایان کتابش فهرست مطالب و منابع را درج کرده است. | ||