دیوان حاجی محمدجان قدسی مشهدی: تفاوت میان نسخه‌ها

| پیش از =  

}}

شعر او نمونه شاخص سبک هندی است که اغلب ویژگی‌های سبک هندی را دارا می‌باشد. اگرچه ویژگی‌هایی مانند ترکیب‌سازی، تصاویر پارادوکسی، حس‌آمیزی، وابسته‌های عددی و... در شعرش بسامد بالایی ندارند، اما دو ویژگی اصلی مضمون‌سازی و اسلوب معادله که بنیان سبک هندی بر آن استوار است، در شعر او بسیار چشمگیر است و همین امر موجب شده است تا شعر او، نمونه بارز این سبک باشد<ref>ر.ک: حائری، محمدحسن؛ دریاباری، نازگل، ص11</ref>.

دیوان قدسی مشتمل است بر‌ قصیده‌، غزل‌، ترکیب و ترجیع‌بند، قطعه، رباعی و مثنوی. قدسی سبک خود را «طرز تازه» نامیده و از مضامین‌ خود‌ با‌ عنوان «گروه غریب» یاد کرده است:

در شعر قدسی، نماد‌ سوزندگی‌، یعنی شمع، دارای بالاترین بسامد‌ تصویرآفرینی‌ است‌؛ وجودی که در‌ حالات‌ سوختن آن، تصاویر متعددی‌ آفریده‌ شده است. شمع، محکوم است به سوختن برای آنکه زنده بماند و هنگامی می‌میرد که‌ خاموش‌ باشد<ref>ر.ک: همان</ref>.