نقد و ارزیابی نظریه‌ی کاریزمایی در تبیین رهبری امام خمینی: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
جایگزینی متن - '،ن' به '، ن'
جز (جایگزینی متن - ' .' به '.')
جز (جایگزینی متن - '،ن' به '، ن')
خط ۹۱: خط ۹۱:
3-مقام مرجعیت شیعی اًمام، متمایز از رهبران: قدرت روحانیون قابل قیاس و برابری با قدرت رهبران سیاسی نیست و امام نیز از این قدرت به نحو احسن در اعمال رهبری خویش سود جست؛ در سیره نظری و عملی [[موسوی خمینی، سید روح‌الله|امام خمینی(ره)]]  نیز مرجعیت، ضامن توفیق رهبری در بسیج مردم به شمار آمده است. آنجا که حکم خدا را برای مردم بیان می کند مورد اعتماد کامل آن هاست، لذا می‌تواند با سهولت بیشتری مردم را به صحنه بکشاند.
3-مقام مرجعیت شیعی اًمام، متمایز از رهبران: قدرت روحانیون قابل قیاس و برابری با قدرت رهبران سیاسی نیست و امام نیز از این قدرت به نحو احسن در اعمال رهبری خویش سود جست؛ در سیره نظری و عملی [[موسوی خمینی، سید روح‌الله|امام خمینی(ره)]]  نیز مرجعیت، ضامن توفیق رهبری در بسیج مردم به شمار آمده است. آنجا که حکم خدا را برای مردم بیان می کند مورد اعتماد کامل آن هاست، لذا می‌تواند با سهولت بیشتری مردم را به صحنه بکشاند.


4-رهبری مصلح با تفکر جهانی، نه محصور در زوایای تنگ قومی،نژادی، حزبی و طبقاتی: [[موسوی خمینی، سید روح‌الله|امام خمینی(ره)]]  عامل وحدت را نه در طبقه یا قشر اجتماعی می‌دانستند و نه در قومیت. ایشان یگانه عالم وحدت را در تمسک به آیین توحیدی اسلام تلقی می کردند.
4-رهبری مصلح با تفکر جهانی، نه محصور در زوایای تنگ قومی، نژادی، حزبی و طبقاتی: [[موسوی خمینی، سید روح‌الله|امام خمینی(ره)]]  عامل وحدت را نه در طبقه یا قشر اجتماعی می‌دانستند و نه در قومیت. ایشان یگانه عالم وحدت را در تمسک به آیین توحیدی اسلام تلقی می کردند.


5-مقام و جامعیت علمی، فراتر از ویژگی‌های رهبران کاریزمایی و غیر آن: [[موسوی خمینی، سید روح‌الله|امام خمینی(ره)]]  از جمله نوادر و نوابغ علمی بود که فقه،اصول، فلسفه، اخلاق، عرفان، رجال، تفسیر، سیاست، شعر و ادب، علوم اجتماعی و مردم شناسی را در وجوه خود جمع کرده بود و در همه این علوم، به گونه ای عالمانه و تخصصی صاحب نظر بود.
5-مقام و جامعیت علمی، فراتر از ویژگی‌های رهبران کاریزمایی و غیر آن: [[موسوی خمینی، سید روح‌الله|امام خمینی(ره)]]  از جمله نوادر و نوابغ علمی بود که فقه،اصول، فلسفه، اخلاق، عرفان، رجال، تفسیر، سیاست، شعر و ادب، علوم اجتماعی و مردم شناسی را در وجوه خود جمع کرده بود و در همه این علوم، به گونه ای عالمانه و تخصصی صاحب نظر بود.