ابن نقرات، علی بن ‌موسی: تفاوت میان نسخه‌ها

| نام کامل = ابن ‌نَقَرات، ابوالحسن علی بن ‌موسی

| مشایخ =  

| شاگردان = ابوعبدالله قرطبی و ابوالحسن ابن ‌قطان

'''ابن ‌نَقَرات، ابوالحسن علی بن ‌موسی''' (515 -593ق/1121-1197)، معروف به ابن ‌ارفع رأس یا ارفع رأسه، دانشمند، ادیب، خطیب و مقری اندلسی.

چون از زندگی و احوال او تقریباً هیچ نمی‌دانیم، ناچار باید به قرائن متمسک شویم: از آنجا که وی به ابن ‌ارفع رأس شهرت داشته، می‌توان گمان کرد که از خانواده‌ای به همین نام که در سدۀ 5ق به عنوان موشح پرداز در شهر طلیطله معروف بوده، برخاسته است.

وی ظاهراً در همین شهر علم قرائت را نزد [[ابوعلی عریب]]، [[عبدالله بن ‌محمد فهری]]، ابومحمد شنترینی و دیگران آموخت. علاوه بر اینها به گفته ابن ‌جزری وی همچنین علم قرائت را نزد احمد بن ‌حطیه در مصر فرا گرفت.  

از شاگردان وی می‌توان از [[قرطبی، محمد بن احمد|ابوعبدالله قرطبی]] و [[ابوالحسن ابن ‌قطان]] نام برد. ابن ‌محرز نیز از وی اجازه روایت داشته است.  

آنچه در منابع شگفت می‌نماید، شخصیت دوگانه‌ای است که برای او قائل شده‌اند. تنها از او با عنوان صاحب شذور الذهب یاد کرده‌اند، اما ابن ‌ابار و ابن ‌جزری او را در وصف علمای علم قرائت نهاده‌اند و گویند شذور الذهب منسوب بدوست. ابن ‌حجر به نقل از ابن ‌رشید او را عدل خوانده و اشاره می‌کند که وی کتاب موطأ را روایت می‌کرده و [[ابوعبدالله مریسی]] آن را شنیده است، اما او بر حدیث دانی ابن ‌نقرات خرده می‌گیرد.  

شاید اگر منظومه بلند وی در علم کیمیا نبود، هیچ‌گاه نامی از وی باقی نمی‌ماند. شهرت این منظومه چنان است که مقری گوید: اگر اندلیسان را هیچ اثری بجز شذور الذهب ابن ‌نفرات نبود، همان کتاب به تنهایی برای اثبات بلاغت آنان کافی بود.

در سال مرگ او اختلاف است. ابن ‌ابار گوید که وی تا 593ق زنده بوده است، اما ابن ‌عماد مرگ او را در 594ق می‌داند؛ در حالی که ابن ‌حجر گوید: ابوعبدالله مریسی کتاب موطأ را در 595ق از ابن ‌نقرات شنیده است.  

این اثر شامل مجموعه قصایدی است که بنا به روایات گوناگون بین 1414 و 1490 بیت در بر داشته و سراسر آن به علم کیمیا اختصاص دارد؛ اما از این میان قصیده طائیه او ظاهراً بیش از همه نظر نویسندگان و علما را جلب کرده است. به همین جهت صفدی 46 بیت و ابن ‌شاکر، 39 بیت آن را نقل کرده‌اند. در این ابیات، قدرت لفظ‌پردازی شاعر که داستان قرآنی موسی(ع) را با تغزل (نسیب و تشبیب) درآمیخته، به خوبی آشکار است.

# الجهات فی علم التوجیهات، که درواقع شرحی است بر قصیده سلیمان بن ‌ثابت. نسخه‌های خطی از آن در پاریس و پرینستون موجود است.

بغدادی کتاب الوسم الوسیم عن الحجر الکریم را نیز به وی منسوب کرده است.  

باتوجه به آنچه، درباره قرائت و حدیث‌دانی ابن ‌نقرات گفتیم و نیز باتوجه به آثار او در علم کیمیا و طلسمات، این سؤال به ذهن متبادر می‌شود که آیا ابن ‌نقرات و ابن ‌رافع رأس، دو تن نبوده‌اند که بعدها شرح احوالشان درهم آمیخته است؟<ref> مسحاح، رضوان، ج5، ص57-58</ref>.