گفتارهایی در اخلاق اسلامی (توکل، رضا، صبر، طول امل): تفاوت میان نسخه‌ها

# '''إِنَّ اللَّهَ يحِبُّ الْمُتَوَكلِينَ'''‏ (آل‌عمران: 159)؛ خدا بندگانى را که به او توکل کنند دوست مى‏دارد؛ یعنى عنایت پروردگار پشت سر اینهاست. یک آیه دیگر هست که کلمه توکل در آن نیست، ولى مفهوم آن همین است؛ قرآن مى‏گوید: '''إِنْ تَنْصُرُوا اللَّهَ ينْصُرْكمْ‏''' (محمد: 7)؛ اگر خدا را یارى کنید خدا شما را یارى مى‏‌کند. نمى‏گوید خدا به‌طور مطلق شما را یارى مى‏‌کند، بلکه «اگر خدا را یارى کنید»، خدا شما را یارى مى‏‌کند<ref>ر.ک: متن کتاب، ص28-29</ref>‏.

# در مسئله رضا اولا از دو جنبه باید بحث کرد: یکى رضاى فکرى و دیگرى رضاى قلبى. این اصطلاح را من خودم دارم بیان مى‏‌کنم. رضاى فکرى معنایش این است که فکر انسان درباره ساختمان عالَم، فکر خوش‌بین باشد. عالم را خدا خلق کرده است؛ فکر انسان این باشد که عالم به شکل خوبى آفریده شده... یک نوع رضاى دیگر رضاى قلبى است و شاید بیشترِ آنچه که در باب رضا وارد شده مربوط به این است. رضاى قلبى تابع منطق و فکر نیست، تابع احساسات است<ref>ر.ک: همان، ص99-102</ref>‏.

# همین شهدا هستند که بازگو کردنِ کار و فکر و گذشت اینها روحیه دیگران را براى همیشه شاداب و زنده نگه مى‏دارد. اگر یک ملتى شهید نداشته باشد، یکى از بزرگ‌ترین سرمایه‏هاى تربیتى خودش را ندارد<ref>ر.ک: همان، ص128</ref>‏.