۱٬۱۲۴
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۵۹: | خط ۵۹: | ||
یکى از مزایای کم نظیر این دیوان، آن است که در آغاز هر قصیده، عنوانى نهادهاند که مضمون و هدف شعر را از آغاز آشکار مىکند. حال اگر موضوع مدح باشد - که لااقل نُه دهم دیوان مدح است -، نام و لقب ممدوح، مناسبت مدیحه و حتى گاه تاریخ سرودن آن ذکر شده است از آنجا که این شاعر پرگوی مداحجو، از ستایش هیچ خرد و کلانى روی برنمىتافت و نیز از آنجا که او در یکى از درخشانترین و در عین حال پیچیدهترین دورانهای تاریخ ایران مىزیست، لاجرم از دیوان او مىتوان - مانند کتیبهها و سکهها - بهرههای تاریخى پرارجى به دست آورد. | یکى از مزایای کم نظیر این دیوان، آن است که در آغاز هر قصیده، عنوانى نهادهاند که مضمون و هدف شعر را از آغاز آشکار مىکند. حال اگر موضوع مدح باشد - که لااقل نُه دهم دیوان مدح است -، نام و لقب ممدوح، مناسبت مدیحه و حتى گاه تاریخ سرودن آن ذکر شده است از آنجا که این شاعر پرگوی مداحجو، از ستایش هیچ خرد و کلانى روی برنمىتافت و نیز از آنجا که او در یکى از درخشانترین و در عین حال پیچیدهترین دورانهای تاریخ ایران مىزیست، لاجرم از دیوان او مىتوان - مانند کتیبهها و سکهها - بهرههای تاریخى پرارجى به دست آورد. | ||
دیوان ابن بابک مشتمل است بر صدها قصیده در ستایش امیران دیلمى و وزیران و کاتبان و فرماندهان و حکام و اعیان وابسته به دربارهای متعدد آنان در سراسر فارس و عراق. بدینسان پژوهشگر، با دو مسأله اساسى، یکى سیاسى و دیگری زبانشناختى مواجه مىگردد که به آسانى نمىتوان پاسخى برای آنها یافت. | دیوان ابن بابک مشتمل است بر صدها قصیده در ستایش امیران دیلمى و وزیران و کاتبان و فرماندهان و حکام و اعیان وابسته به دربارهای متعدد آنان در سراسر فارس و عراق. بدینسان پژوهشگر، با دو مسأله اساسى، یکى '''سیاسى''' و دیگری '''زبانشناختى''' مواجه مىگردد که به آسانى نمىتوان پاسخى برای آنها یافت. | ||
===مسأله سیاسی=== | ===مسأله سیاسی=== | ||
ابن بابک خصوصاً در زمانى مىزیست که عضدالدوله درگذشته بود و شاهزادگان دیلمى هر یک گوشهایاز خاک ایران و عراق را گرفته، آرزوی شاهنشاهى در سر مىپروراندند. هر چه زمان بیشتر مىگذشت، جدایى و دشمنى میان آنان فزونتر مىشد و اندک اندک آتش جنگ از آن میان، زبانه مىکشید. وزیران و امیران و اعیان هر ناحیه نیز البته از شهریاران خویش پیروی مىکردند و به ناچار دامنشان به کشمکشهای سیاسى آلوده مىشد. اما شگفتى کار ابن بابک در آن است که وی همه شاهان و امیران عصر خویش را از بغداد گرفته تا کرمان و گرگان مدح گفته و کمتر در دام جدالهای سیاسى گرفتار آمده است. | ابن بابک خصوصاً در زمانى مىزیست که عضدالدوله درگذشته بود و شاهزادگان دیلمى هر یک گوشهایاز خاک ایران و عراق را گرفته، آرزوی شاهنشاهى در سر مىپروراندند. هر چه زمان بیشتر مىگذشت، جدایى و دشمنى میان آنان فزونتر مىشد و اندک اندک آتش جنگ از آن میان، زبانه مىکشید. وزیران و امیران و اعیان هر ناحیه نیز البته از شهریاران خویش پیروی مىکردند و به ناچار دامنشان به کشمکشهای سیاسى آلوده مىشد. اما شگفتى کار ابن بابک در آن است که وی همه شاهان و امیران عصر خویش را از بغداد گرفته تا کرمان و گرگان مدح گفته و کمتر در دام جدالهای سیاسى گرفتار آمده است. |