تجارت در آینده (درآمدی بر سازمان تجارت جهانی): تفاوت میان نسخه‌ها

علاوه بر مطالب فوق، محلى براى تبادل نظر و مذاکرات است... اساسا سازمان تجارت جهانى جایى است که دولت‏هاى عضو گرد هم می‌آیند و تلاش دارند که مسائل مربوط به تجارت را حل و فصل کنند. اولین قدم، گفتگو است. این سازمان در فضایى بیرون از مذاکرات، متولد شده است. فعالیت و حاصل کار آن نتیجه مذاکرات است. حجم کار کنونى سازمان، پیامد مذاکرات سال‏هاى 1986 تا 1994 که به دور اروگوئه معروف شد و نیز نتیجه مذاکرات قبلى تحت عنوان موافقت‌نامه عمومى درباره تعرف و تجارت (TTAG) است. اکنون این سازمان میزبان و برگزارکننده مذاکرات جدید با عنوان «دستور کار توسعه دوحه» است که در سال 2001 آغاز شده است. آنجایى که کشورها مواجه با محدودیت‏هاى بازرگانى می‌شوند و خواهان برطرف شدن این موانع باشند، مذاکرات به آنها کمک مى‏‌کند تا آزادسازى در تجارت صورت گیرد. اما سازمان تجارت جهانى کارش فقط آزادسازى تجارت نیست. در برخى موارد مقررات آن از محدودیت‏هاى تجارى حمایت مى‌‏کند؛ مثلاًحمایت از مصرف‏کنندگان یا جلوگیرى از گسترش بیمارى. سازمان مجموعه‌‏اى از مقررات است... قلب این سازمان را موافقت‌نامه‌‏هاى آن تشکیل می‌‏دهد که حاصل مذاکرات اعضا است و توسط ملل تجارت‎کننده دنیا امضا شده است. این اسناد چارچوب مقررات قانونى براى بازرگانى بین‏‌الملل فراهم مى‌کنند. اساسا آنها قراردادهایى هستند که دولت‏ها را ملزم مى‌کنند تا سیاست‏هاى تجارى خود را در چارچوب توافق‎شده حفظ کنند. هرچند دولت‏ها مذاکره نموده و مقررات را امضا نموده‏‌اند، هدف اصلى کمک به تولیدکنندگان کالاها و خدمات، صادرکنندگان و نیز واردکنندگان براى انجام تجارت است و هم‎زمان به دولت‏ها اجازه می‌‏دهد اهداف اجتماعى و زیست‏‌محیطى خود را دنبال نمایند. هدف غالب سیستم، کمک به جریان آزادتر تجارت تا جائى است که اثر منفى به‌جاى نگذارد. این مى‏‌تواند تا حدى به معنى برطرف کردن موانع نیز باشد. همچنین بدین معنى است که به افراد، شرکت‎ها و حکومت‎ها امکان‏ مى‏‌دهد تا مقررات بازرگانى حاکم بر جهان را بشناسند و این اعتماد را فراهم مى‌کند که تغییرات ناگهانى در سیاست‎ها رخ ندهد.

«سازمان تجارت جهانى چیست؟ سازمان تجارت جهانى (OTW) تنها نهاد بین‏‌المللى است که به قواعد بازرگانى بین کشورها مى‏‌پردازد. موافقت‌نامه‏‌هاى سازمان تجارت جهانى که به‌وسیله تعداد کثیرى از کشورهاى تجارت‎‏کننده جهانى امضا شده است، در بطن آن قرار دارد. این موافقت‌نامه‌‏ها قواعد حقوقى پایه را براى تجارت بین‌‏المللى فراهم مى‏‌سازد که حکومت‎ها را ملزم به تنظیم سیاست‎هاى تجارى خویش در محدوده‌اى پذیرفته‌شده مى‌کند؛ گرچه این قواعد به‌وسیله کشورها مورد مذاکره قرار گرفته و پذیرفته شده است، لیکن هدف آن مساعدت به تولیدکنندگان کالاها و خدمات، صادرکنندگان و واردکنندگان براى انجام دادوستد است.

هدف غالب سیستم، کمک به جریان آزادتر تجارت تا جایى است که اثر منفى به‌جاى نگذارد. این می‌تواند تا حدى به معنى برطرف کردن موانع نیز باشد. همچنین بدین معنى است که به افراد، شرکت‎ها و حکومت‎ها امکان مى‏‌دهد تا مقررات بازرگانى حاکم بر جهان را بشناسند و این اعتماد را فراهم مى‌کند که تغییرات ناگهانى در سیاست‎ها رخ ندهد. به بیان دیگر، مقررات بایستى شفاف و قابل پیش‏بینى باشند. از آنجا که موافقت‌نامه‏‌ها اغلب پس از مباحثه و مشاجره زیاد توسط جامعه کشورهاى تجارت‎کننده تنظیم و امضا شده است، یکى از وظایف مهم سازمان تجارت جهانى این است که مجمعى براى چانه‏‌زنى‌‏هاى بازرگانى باشد. سومین جنبه فعالیت‎هاى «سازمان تجارت جهانى» حل ‏و فصل منازعات و اختلافات است. روابط تجارى اغلب با منافع متعارض همراه است. قراردادها و موافقت‌نامه‏‌هاى تصویب‌شده در سیستم سازمان تجارت جهانى اغلب نیاز به تفسیر دارند. طریق هماهنگ براى حل‏ و فصل این اختلافات، استفاده از برخى روش‌هاى بى‏‌طرفانه و بر مبناى اصول حقوقى مورد توافق است. در موافقت‌نامه‏‌هاى «سازمان تجارت جهانى» به این هدف درباره فرایند حل‏ و فصل اختلافات استناد مى‏‌شود<ref>متن کتاب، ص3-‎4</ref>.