۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
ترجمه جلد یازدهم بحار الانوار: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'امام صادق' به 'امام صادق'
جز (جایگزینی متن - 'علامه مجلسى' به 'علامه مجلسى') |
جز (جایگزینی متن - 'امام صادق' به 'امام صادق') |
||
| خط ۴۹: | خط ۴۹: | ||
زندگانى حضرت امام صادق(ع)، ترجمه قسمت دوم جلد يازدهم بحارالانوار، تاليف [[علامه مجلسى]] كه دربردارنده روايات مختلف از شرح حال آن حضرت و مناظرات اعتقادى و كلامى كه با ابوحنيفه و سايرين داشته‌اند، مى‌باشد، كه توسط آقاى موسى خسروى به زبان فارسى ترجمه گشته است. | زندگانى حضرت [[امام صادق]](ع)، ترجمه قسمت دوم جلد يازدهم بحارالانوار، تاليف [[علامه مجلسى]] كه دربردارنده روايات مختلف از شرح حال آن حضرت و مناظرات اعتقادى و كلامى كه با ابوحنيفه و سايرين داشته‌اند، مى‌باشد، كه توسط آقاى موسى خسروى به زبان فارسى ترجمه گشته است. | ||
== ساختار و گزارش محتوا == | == ساختار و گزارش محتوا == | ||
| خط ۵۸: | خط ۵۸: | ||
1- ولادت و وفات و مدت زندگانى امام(ع) مى‌باشد. | 1- ولادت و وفات و مدت زندگانى امام(ع) مى‌باشد. | ||
2- اسم.ها و نقش انگشترى و شمائل امام صادق(ع). | 2- اسم.ها و نقش انگشترى و شمائل [[امام صادق]](ع). | ||
3- تصريح به امامت حضرت صادق(ع) است كه در كتاب عيون اخبار الرضا ج 2 ص 40 چنين نقل شده است: ابى نضره گفت هنگام درگذشت امام باقر(ع) كه شد فرزند خود حضرت صادق(ع) را خواست تا به او وصيت كند؛ برادرش زيد بن علي عرض كرد، آقا اگر روش امام حسن(ع) و امام حسين(ع) را به كار مي‌بردى گمان نمي‌كنم كار بدى انجام داده بودى (منظورش اين بود كه مقام امامت را به برادر خود زيد واگذار مى‌كرد.) فرمود برادر امانت پروردگار را نمي‌توان به راه و رسم اين و آن رفتار نمود پيمانى است كه خدا گرفته و دستورى است كه پيشوايان قبل داده‌اند، از جانب خداى بزرگ. | 3- تصريح به امامت حضرت صادق(ع) است كه در كتاب عيون اخبار الرضا ج 2 ص 40 چنين نقل شده است: ابى نضره گفت هنگام درگذشت امام باقر(ع) كه شد فرزند خود حضرت صادق(ع) را خواست تا به او وصيت كند؛ برادرش زيد بن علي عرض كرد، آقا اگر روش امام حسن(ع) و امام حسين(ع) را به كار مي‌بردى گمان نمي‌كنم كار بدى انجام داده بودى (منظورش اين بود كه مقام امامت را به برادر خود زيد واگذار مى‌كرد.) فرمود برادر امانت پروردگار را نمي‌توان به راه و رسم اين و آن رفتار نمود پيمانى است كه خدا گرفته و دستورى است كه پيشوايان قبل داده‌اند، از جانب خداى بزرگ. | ||