پرش به محتوا

آیت الحق: تفاوت میان نسخه‌ها

۴ بایت حذف‌شده ،  ‏۱۵ دسامبر ۲۰۲۲
جز
جایگزینی متن - ' ' به ' '
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (جایگزینی متن - ' ' به ' ')
خط ۹: خط ۹:
|زبان
|زبان
| زبان = فارسی
| زبان = فارسی
| کد کنگره =   ‎‏/‎‏ق‎‏2‎‏ ‎‏ص‎‏30426‎‏ 55/3 BP  
| کد کنگره = ‎‏/‎‏ق‎‏2‎‏ ‎‏ص‎‏30426‎‏ 55/3 BP  
| موضوع =قاضی طباطبایی، علی، 1247 - 1325 - سرگذشت نامه - مجتهدان و علما - ایران - سرگذشت نامه - مجتهدان و علما - عراق - نجف - سرگذشت نامه
| موضوع =قاضی طباطبایی، علی، 1247 - 1325 - سرگذشت نامه - مجتهدان و علما - ایران - سرگذشت نامه - مجتهدان و علما - عراق - نجف - سرگذشت نامه
|ناشر  
|ناشر  
خط ۲۵: خط ۲۵:
| پیش از =  
| پیش از =  
}}
}}
'''آیت الحق''' به قلم [[قاضی، محمدحسن|سید محمدحسن قاضی]]، در شرح احوالات [[قاضی تبریزی، سید علی|آیت‌الله سید علی‌آقا قاضی(ره)]] (1324-1245ش)، به زبان عربی نوشته شده و [[قاضی‌نیا، محمدعلی|سید محمد‌علی قاضی‌نیا]] آن را به فارسی ترجمه کرده است.
'''آیت الحق''' به قلم [[قاضی، محمدحسن|سید محمدحسن قاضی]]، در شرح احوالات [[قاضی تبریزی، سید علی|آیت‌الله سید علی‌آقا قاضی(ره)]] (1324-1245ش)، به زبان عربی نوشته شده و [[قاضی‌نیا، محمدعلی|سید محمد‌علی قاضی‌نیا]] آن را به فارسی ترجمه کرده است.


این کتاب شامل مقدمه‌ای مفصل است که در رابطه با فلسفه عرفان شیعی، توسط [[حسین غفاری]] نوشته شده است که می‌توان آن را رساله وکتاب مستقلی دانست. <ref>ر.ک: مقدمه کتاب،ج1 صص 127-7</ref>.
این کتاب شامل مقدمه‌ای مفصل است که در رابطه با فلسفه عرفان شیعی، توسط [[حسین غفاری]] نوشته شده است که می‌توان آن را رساله وکتاب مستقلی دانست. <ref>ر.ک: مقدمه کتاب،ج1 صص 127-7</ref>.


متن کتاب در دو جلد ارائه شده که جلد اول شامل دو قسمت است. قسمت اول، زندگی‌نامه ایشان به نقل از [[آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن|شیخ آقا بزرگ تهرانی]] است<ref>ر.ک: مقدمه کتاب،ج2 ص 17</ref>. شرح برخی احوالات و توصیه‌ها و آموزه‌های ایشان، و همچنین نامه‌ها و برخی قصاید ایشان است. قسمت دوم شرح احوالات اساتید و دوستان و شاگردان ایشان است. که به معرفی چهار تن از اساتید ، و 20 تن از شاگردان ایشان، پرداخته شده است. در جلد دوم، متن وصیت نامه [[آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن|مرحوم قاضی(ره)]] و شرحی بر وصیت نامه ایشان، آمده است. و در ادامه، گوشه‌ای از سجایای اخلاقی و سلوک فردی و اجتماعی ایشان، عبادات و راز و نیازها و روش ایشان در زهد، توصیه‌ها و دستورالعمل‌ها، و نقل‌قول‌ها، به صورت یادداشت‌هایی غالبا کوتاه، آمده است.
متن کتاب در دو جلد ارائه شده که جلد اول شامل دو قسمت است. قسمت اول، زندگی‌نامه ایشان به نقل از [[آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن|شیخ آقا بزرگ تهرانی]] است<ref>ر.ک: مقدمه کتاب،ج2 ص 17</ref>. شرح برخی احوالات و توصیه‌ها و آموزه‌های ایشان، و همچنین نامه‌ها و برخی قصاید ایشان است. قسمت دوم شرح احوالات اساتید و دوستان و شاگردان ایشان است. که به معرفی چهار تن از اساتید ، و 20 تن از شاگردان ایشان، پرداخته شده است. در جلد دوم، متن وصیت نامه [[آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن|مرحوم قاضی(ره)]] و شرحی بر وصیت نامه ایشان، آمده است. و در ادامه، گوشه‌ای از سجایای اخلاقی و سلوک فردی و اجتماعی ایشان، عبادات و راز و نیازها و روش ایشان در زهد، توصیه‌ها و دستورالعمل‌ها، و نقل‌قول‌ها، به صورت یادداشت‌هایی غالبا کوتاه، آمده است.


به حسب نسبت مولف (فرزندی) با [[آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن|آیت‌الله سید علی قاضی(ره)]]، این کتاب در میان آثار دیگری که در رابطه با ایشان نوشته شده است، از تمایز ویژه‌ای برخوردار است. بنای مولف در ارائه مطالب کتاب، بر این است که آن چه را که خود شخصا از پدرش (آیت‌الله سید علی قاضی) مشاهده کرده و یا از افراد موثق نقل شده، ارائه کند. <ref>ر.ک: مقدمه کتاب،ج2 ص 17</ref>.
به حسب نسبت مولف (فرزندی) با [[آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن|آیت‌الله سید علی قاضی(ره)]]، این کتاب در میان آثار دیگری که در رابطه با ایشان نوشته شده است، از تمایز ویژه‌ای برخوردار است. بنای مولف در ارائه مطالب کتاب، بر این است که آن چه را که خود شخصا از پدرش (آیت‌الله سید علی قاضی) مشاهده کرده و یا از افراد موثق نقل شده، ارائه کند. <ref>ر.ک: مقدمه کتاب،ج2 ص 17</ref>.


وی هدف خود را از تدوین این کتاب، ارائه یک اندیشه‌ای می داند که نزد طبقه خاصی از عرفا مورد قبول قرار‌گرفته که در آن، علی‌رغم برخی اختلاف‌های جزیی با فقها، که خللی در خط مشی عمومی و اصل مسیر ایجاد نمی‌کند؛ خط مشی فقها را پذیرفته و بدان عمل می‌کنند. <ref>ر.ک: مقدمه کتاب،ج2 ص 17</ref>.
وی هدف خود را از تدوین این کتاب، ارائه یک اندیشه‌ای می داند که نزد طبقه خاصی از عرفا مورد قبول قرار‌گرفته که در آن، علی‌رغم برخی اختلاف‌های جزیی با فقها، که خللی در خط مشی عمومی و اصل مسیر ایجاد نمی‌کند؛ خط مشی فقها را پذیرفته و بدان عمل می‌کنند. <ref>ر.ک: مقدمه کتاب،ج2 ص 17</ref>.