۹٬۷۹۵
ویرایش
معاد (مطهری): تفاوت میان نسخه‌ها
+++
(+++) |
(+++) |
||
| خط ۳۷: | خط ۳۷: | ||
مجموعاً آنچه كه ما از آيات قرآن میفهميم اين است كه مردن در منطق قرآن تباهى و صرف خراب شدن و انهدام نيست، بلكه مردن انتقال است (قرآن خودِ مردن را میگويد انتقال و جدايى است.) و آن كه میميرد، در همان آن و لحظهاى كه میميرد، از اينجا منتقل میشود به جاى ديگر و در جاى ديگر زنده است تا روز قيامت كه مسأله حشر جسمانى پيدا شود و بدنها از خاكها بيرون بيايند؛ البته قرآن كلمه عود ارواح به اجساد را ندارد، ولى میگويد مردم از قبرها زنده میشوند.<ref>[https://noorlib.ir/book/view/64593?pageNumber=32&viewType=pdf متن کتاب، ص32.]</ref> | مجموعاً آنچه كه ما از آيات قرآن میفهميم اين است كه مردن در منطق قرآن تباهى و صرف خراب شدن و انهدام نيست، بلكه مردن انتقال است (قرآن خودِ مردن را میگويد انتقال و جدايى است.) و آن كه میميرد، در همان آن و لحظهاى كه میميرد، از اينجا منتقل میشود به جاى ديگر و در جاى ديگر زنده است تا روز قيامت كه مسأله حشر جسمانى پيدا شود و بدنها از خاكها بيرون بيايند؛ البته قرآن كلمه عود ارواح به اجساد را ندارد، ولى میگويد مردم از قبرها زنده میشوند.<ref>[https://noorlib.ir/book/view/64593?pageNumber=32&viewType=pdf متن کتاب، ص32.]</ref> | ||
==ايراد برخى افراد بر بهشت== | |||
میگويند بهشت اگر همان طور باشد كه قرآن میگويد، جاى خستگیآورى است، چون ... تازه بهشت میشود مثل زندگى اشرافزادهها؛ يك زندگیاى كه از اوّلى كه آدم پايش را آنجا میگذارد میبيند همه چيز فراهم است: فِيها ما تَشْتَهِيهِ الْأَنْفُسُ وَ تَلَذُّ الْأَعْيُنُ. آنجا هرچه كه نفوس بخواهند و هرچه كه چشمها لذت ببرند وجود دارد. جوابش اين است كه اگر آنچه در بهشت هست از نوع آن چيزهايى است كه در دنيا هست، مطلب از همين قرار است؛ ... ولى دليل ندارد انسان به چيزى برسد كه آن چيز يا عين خواسته نهايى اوست يا پيوندى با خواسته نهايى او دارد (يعنى جنبه كرامت اللّهى دارد) و از آن خسته شود. انسان وقتى به آن هدف واقعى میرسد، معنى ندارد از هدف خودش تنفر پيدا كند. انسان از چيزى تنفر پيدا میكند كه هدفش نيست. قرآن هم ظاهرا براى همين نكته بوده است كه اين تعبير را درباره بهشت مىكند: لا يَبْغُونَ عَنْها حِوَلًا. يعنى برعكسِ نعمتهاى دنيا كه انسان وقتى داشته باشد خسته مىشود و طالب تحول و تغيّر و تجدد مىشود و مىگويد: «لِكُلِّ جَديدٍ لَذَّةٌ»، آنجا ديگر بحث «لِكُلِّ جَديدٍ لَذَّةٌ» مطرح نيست و تحول و تغيّر و خستگى و دلزدگى در آنجا وجود ندارد.<ref>[https://noorlib.ir/book/view/64593?pageNumber=155&viewType=pdf متن کتاب، ص155.]</ref> | |||
==پانویس == | ==پانویس == | ||