۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
تذکرة المشایخ: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - ' (ع)' به '(ع)'
جز (جایگزینی متن - 'سعد الدّین حموی (زندگی، سلوک و اندیشه)' به 'سعدالدّین حموی (زندگی، سلوک و اندیشه)') برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
جز (جایگزینی متن - ' (ع)' به '(ع)') |
||
| خط ۴۲: | خط ۴۲: | ||
کتاب دارای مقدّمه ای مختصر است که به ارزش اینگونه آثار اشاره می‌کند و تداوم آن را به نوعی سپاس و قدردانی از عارفان بزرگ در نظر می‌گیرد. این کتاب به مانند اغلب کتابهای عرفانی با حمد و ستایش از خداوند آغاز می‌شود. در ابتدای رساله آمده است: بعد حمدالله تعالی و الصّلوۀ و السّلام علی رسوله محمّد و آله، این اوراق مشتمل است بر ذکر «اسامی» و «خرقه» و «صحبت» مشایخ ما ـ قدّس الله أرواحهم ـ و نام این کتاب «تذکرۀ المشایخ» نهاده شد. حق تعالی بر جمع کننده و نویسنده و خواننده و شنونده مبارک گرداناد، و همگان را توفیق اقتداء بدیشان کرامت کناد. بمنِّهِ و فَضلِه و کرمِه<ref>متن، ص 9</ref>. | کتاب دارای مقدّمه ای مختصر است که به ارزش اینگونه آثار اشاره می‌کند و تداوم آن را به نوعی سپاس و قدردانی از عارفان بزرگ در نظر می‌گیرد. این کتاب به مانند اغلب کتابهای عرفانی با حمد و ستایش از خداوند آغاز می‌شود. در ابتدای رساله آمده است: بعد حمدالله تعالی و الصّلوۀ و السّلام علی رسوله محمّد و آله، این اوراق مشتمل است بر ذکر «اسامی» و «خرقه» و «صحبت» مشایخ ما ـ قدّس الله أرواحهم ـ و نام این کتاب «تذکرۀ المشایخ» نهاده شد. حق تعالی بر جمع کننده و نویسنده و خواننده و شنونده مبارک گرداناد، و همگان را توفیق اقتداء بدیشان کرامت کناد. بمنِّهِ و فَضلِه و کرمِه<ref>متن، ص 9</ref>. | ||
نویسنده در متن شماره‌ی 2 به ذکر مشایخ خود و عنوان شجره‌ی طریقتی می‌پردازد و از طریق شیخ خود [[اسفراینی، عبدالرحمن بن محمد|نورالدین عبدالرحمن اسفراینی]] از یک سو مشایخ خود را تا [[جنید بغدادی، جنید بن محمد|جنید بغدادی]] می‌رساند<ref>متن، صص 11-10</ref>. از جمله اشارات [[علاءالدوله سمنانی، احمد بن محمد|علاءالدوله سمنانی]] در این رساله به شیخ [[ابوسعید ابوالخیر]] است که خرقه‌ی او چگونه و از چه طریقی حاصل و واصل شده است. که شارح و مصحح کتاب خود اثری وزین و کامل و مستقل در این خصوص با نام [[ابوسعید ابوالخیر پیر دانش و بینش]] دارد. آنگاه مشایخ [[ابوسعید ابوالخیر]] را از طریق [[ابوالعباس قصاب]] تا به [[امام علی علیه‌السلام|امیرالمؤمنین علی (ع)]] و از طریق آن جناب به حضرت خاتم می‌رساند. <ref>متن، ص 13</ref>. | نویسنده در متن شماره‌ی 2 به ذکر مشایخ خود و عنوان شجره‌ی طریقتی می‌پردازد و از طریق شیخ خود [[اسفراینی، عبدالرحمن بن محمد|نورالدین عبدالرحمن اسفراینی]] از یک سو مشایخ خود را تا [[جنید بغدادی، جنید بن محمد|جنید بغدادی]] می‌رساند<ref>متن، صص 11-10</ref>. از جمله اشارات [[علاءالدوله سمنانی، احمد بن محمد|علاءالدوله سمنانی]] در این رساله به شیخ [[ابوسعید ابوالخیر]] است که خرقه‌ی او چگونه و از چه طریقی حاصل و واصل شده است. که شارح و مصحح کتاب خود اثری وزین و کامل و مستقل در این خصوص با نام [[ابوسعید ابوالخیر پیر دانش و بینش]] دارد. آنگاه مشایخ [[ابوسعید ابوالخیر]] را از طریق [[ابوالعباس قصاب]] تا به [[امام علی علیه‌السلام|امیرالمؤمنین علی(ع)]] و از طریق آن جناب به حضرت خاتم می‌رساند. <ref>متن، ص 13</ref>. | ||
در متن شماره 5 به شیخ [[رضی الدّین علی لالا|رضی‌الدّین علی لالا]] پرداخته و موقعیّت او را در مکتب و طریقت کبرویه معلوم داشته است و شجره‌ی سلوکیِ وی را از طریق شیخ [[نجم‌الدین کبری، احمد بن عمر|نجم‌الدین کبری]] تا به حضرت [[کمیل بن زیاد نخعی]] و از او به [[امام علی (ع)]] می‌رساند. در شماره‌ی 6 مستقیماً از شیخ کامل [[نجم‌الدین کبری، احمد بن عمر|نجم‌الدین کبری]] سخن گفته و طرق گوناگون خرقه و شجره‌ی او را تا به انتها معلوم داشته است<ref>متن، ص 17</ref>. از دیگر مشایخ نامداری که در این کتاب ذکرشان توسّط نویسنده رفته است می‌توان از این اشخاص یاد کرد: [[اخی فرج زنجانی]]، [[ابوعبدالله محمدبن خفیف شیرازی]]، [[ابراهیم ادهم]]، [[معروف کرخی]]. | در متن شماره 5 به شیخ [[رضی الدّین علی لالا|رضی‌الدّین علی لالا]] پرداخته و موقعیّت او را در مکتب و طریقت کبرویه معلوم داشته است و شجره‌ی سلوکیِ وی را از طریق شیخ [[نجم‌الدین کبری، احمد بن عمر|نجم‌الدین کبری]] تا به حضرت [[کمیل بن زیاد نخعی]] و از او به [[امام علی(ع)]] می‌رساند. در شماره‌ی 6 مستقیماً از شیخ کامل [[نجم‌الدین کبری، احمد بن عمر|نجم‌الدین کبری]] سخن گفته و طرق گوناگون خرقه و شجره‌ی او را تا به انتها معلوم داشته است<ref>متن، ص 17</ref>. از دیگر مشایخ نامداری که در این کتاب ذکرشان توسّط نویسنده رفته است می‌توان از این اشخاص یاد کرد: [[اخی فرج زنجانی]]، [[ابوعبدالله محمدبن خفیف شیرازی]]، [[ابراهیم ادهم]]، [[معروف کرخی]]. | ||
در فصل بعد که از ذکر وفات برخی از مشایخ یاد می‌کند از شماره 13 آغاز می‌شود. که با ذکر مولد و مدفن شیخ نویسنده، یعنی [[اسفراینی، عبدالرحمن بن محمد|عبدالرحمن اسفراینی]] آغاز می‌شود که وی در روز دوشنبه چهارم ماه شوال سال 639 متولّد شده و در شب چهارشنبه سوم جمادی الاولی سال 717 وفات یافته و مزار آن بزرگ هم در بغداد است. <ref>متن، ص 24</ref>. از دیگر مشایخ نامدار مکتب کبرویه [[احمد گورپانی]]، [[مجدالدین بغدادی]]، و [[نجم‌الدین کبری، احمد بن عمر|نجم‌الدین کبری]] است که در شماره های 14 تا 17 ذکر خیرشان آمده است. در خصوص شیخ بزرگ مکتب کبرویه نوشته است: مولود شیخ [[نجم‌الدین کبری، احمد بن عمر|نجم‌الدین کبری]] ـ رحمةالله‌علیه ـ در سنۀ اربعین و خمس مائۀ(540) بوده است و شهید شد در صفر سنۀ ثمان عشر و ستّمائۀ(618) در خوارزم، در جنگ کفّار<ref>متن، صص 26-25</ref>. | در فصل بعد که از ذکر وفات برخی از مشایخ یاد می‌کند از شماره 13 آغاز می‌شود. که با ذکر مولد و مدفن شیخ نویسنده، یعنی [[اسفراینی، عبدالرحمن بن محمد|عبدالرحمن اسفراینی]] آغاز می‌شود که وی در روز دوشنبه چهارم ماه شوال سال 639 متولّد شده و در شب چهارشنبه سوم جمادی الاولی سال 717 وفات یافته و مزار آن بزرگ هم در بغداد است. <ref>متن، ص 24</ref>. از دیگر مشایخ نامدار مکتب کبرویه [[احمد گورپانی]]، [[مجدالدین بغدادی]]، و [[نجم‌الدین کبری، احمد بن عمر|نجم‌الدین کبری]] است که در شماره های 14 تا 17 ذکر خیرشان آمده است. در خصوص شیخ بزرگ مکتب کبرویه نوشته است: مولود شیخ [[نجم‌الدین کبری، احمد بن عمر|نجم‌الدین کبری]] ـ رحمةالله‌علیه ـ در سنۀ اربعین و خمس مائۀ(540) بوده است و شهید شد در صفر سنۀ ثمان عشر و ستّمائۀ(618) در خوارزم، در جنگ کفّار<ref>متن، صص 26-25</ref>. | ||