۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
إرشاد العباد إلی استحباب لبس السواد علی سيدالشهداء و الأئمة الأمجاد علیهم‌السلام: تفاوت میان نسخه‌ها
إرشاد العباد إلی استحباب لبس السواد علی سيدالشهداء و الأئمة الأمجاد علیهم‌السلام (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۲ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۵:۴۲
، ۲ سپتامبر ۲۰۲۲جایگزینی متن - 'حسينیا' به 'حسينی ا'
جز (جایگزینی متن - 'ني ' به 'نی') |
جز (جایگزینی متن - 'حسينیا' به 'حسينی ا') |
||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
| پدیدآوران = | | پدیدآوران = | ||
[[طباطبايي حائري، جعفر]] (نویسنده) | [[طباطبايي حائري، جعفر]] (نویسنده) | ||
[[ | [[حسينی اعرجي فحام، محمدرضا]] (مصحح) | ||
|زبان | |زبان | ||
| زبان =عربی | | زبان =عربی | ||
| خط ۳۰: | خط ۳۰: | ||
}} | }} | ||
'''إرشاد العباد إلی استحباب لبس السواد علی سيدالشهداء و الأئمة الأمجاد علیهم‌السلام''' تألیف [[طباطبايي حائري، جعفر|سید میرزاجعفر طباطبایی حائری]] (متوفی 1321ق)، رساله‌اى فقهى - استدلالى در تبيين ادله و مبانى فقهى پوشيدن لباس مشكى در عزای امام حسین و امامان معصوم(ع) است. [[ | '''إرشاد العباد إلی استحباب لبس السواد علی سيدالشهداء و الأئمة الأمجاد علیهم‌السلام''' تألیف [[طباطبايي حائري، جعفر|سید میرزاجعفر طباطبایی حائری]] (متوفی 1321ق)، رساله‌اى فقهى - استدلالى در تبيين ادله و مبانى فقهى پوشيدن لباس مشكى در عزای امام حسین و امامان معصوم(ع) است. [[حسينی اعرجي فحام، محمدرضا|سید محمدرضا حسینی اعرجی]] کتاب را تصحیح کرده و بر آن حاشیه زده است. | ||
==ساختار== | ==ساختار== | ||
کتاب مشتمل بر مقدمه‌ای هفده صفحه‌ای از [[ | کتاب مشتمل بر مقدمه‌ای هفده صفحه‌ای از [[حسينی اعرجي فحام، محمدرضا|حسینی اعرجی]] در زندگینامه و آثار علمی نویسنده و نیز متن و حاشیه مصحح در 40 صفحه است که در صدر صفحه متن و در ذیل آن حواشی ذکر شده است. | ||
==گزارش محتوا== | ==گزارش محتوا== | ||
| خط ۴۴: | خط ۴۴: | ||
نویسنده در ادامه روايات و ادله مختلفى در کراهت پوشیدن لباس سیاه از كافى، من لايحضره الفقيه، عیون‌أخبار‌الرضا(ع) و... نقل کرده و در آخر می‌نویسد این‌ها روایاتی است که برای اثبات مطلق کراهت پوشیدن لباس سیاه به آن‌ها استناد شده است. سپس ادله‌ای که در روایات بر کراهت لباس سیاه ذکر شده را در برخی لباس فرعون و در بیشتر آن‌ها لباس اهل آتش و یا لباس عباسیان ذکر کرده است. همچنین تأکید می‌کند که کراهت پوشیدن سیاه را امری تعبدی ندانسته وگرنه مواردی چون کفش، عمامه و عبا استثنا نمی‌شد، بلکه ازاین‌جهت است که پوشش دشمنان خداست که از بین سایر رنگ‌ها آن را برگزیده‌اند و ممنوعیت از جهت پیروی از شیوه آن‌ها و تشبه به آن‌هاست.<ref>ر.ک: همان، ص35-31</ref>. | نویسنده در ادامه روايات و ادله مختلفى در کراهت پوشیدن لباس سیاه از كافى، من لايحضره الفقيه، عیون‌أخبار‌الرضا(ع) و... نقل کرده و در آخر می‌نویسد این‌ها روایاتی است که برای اثبات مطلق کراهت پوشیدن لباس سیاه به آن‌ها استناد شده است. سپس ادله‌ای که در روایات بر کراهت لباس سیاه ذکر شده را در برخی لباس فرعون و در بیشتر آن‌ها لباس اهل آتش و یا لباس عباسیان ذکر کرده است. همچنین تأکید می‌کند که کراهت پوشیدن سیاه را امری تعبدی ندانسته وگرنه مواردی چون کفش، عمامه و عبا استثنا نمی‌شد، بلکه ازاین‌جهت است که پوشش دشمنان خداست که از بین سایر رنگ‌ها آن را برگزیده‌اند و ممنوعیت از جهت پیروی از شیوه آن‌ها و تشبه به آن‌هاست.<ref>ر.ک: همان، ص35-31</ref>. | ||
[[ | [[حسينی اعرجي فحام، محمدرضا|حسینی اعرجی]] نیز در حواشی بر کتاب گاه لازم می‌داند که کلام نویسنده و یا حدیثی را ابهام‌زدایی کند؛ مثلاً در روایتی که از [[امام جعفر صادق(ع)|امام صادق(ع)]] از پوشیدن لباس سیاه می‌پرسند و امام در نهایت می‌فرماید «دلت را سفید کن و هر چه می‌خواهی بپوش»، پوشیدن طلا و حریر برای مردان و لباس شهرت را مراد امام نمی‌داند چراکه در حرمت این موارد شکی نیست و امام(ع) در مقام دفع توهم درباره پوشیدن لباس سیاه بوده‌اند که شیعیان از آن سؤال می‌کرده‌اند<ref>ر.ک: همان، ص39، پاورقی 2</ref>. | ||
در خاتمه کتاب، به زیارت ناحیه مقدسه اشاره شده است. امام زمان(عج) در این زیارت جدش امام حسین(ع) را مخاطب قرار داده که حکایت از جواز بلکه رجحان جزع، ندبه، ناله و نوحه‌خوانی در مصیبت آن حضرت دارد. نویسنده در ادامه در معنای عبارت اگر اشک من بخشکد خون می‌گریم بحث کرده و اراده معنای مجاز از آن را مخالف سیاق کلام دانسته است. لذا می‌توان لباس سیاه برای عزای آن حضرت را نیز از ادله کراهت استثنا نمود. در اینجا مجدداً به شیوه امام زین‌العابدین(ع) در گریه و اندوه برای امام حسین(ع) به‌گونه‌ای که فوق طاق بشر بوده تا هنگام مرگ نیز اشاره شده که مؤید کلام فرزندش امام زمان(عج) است؛ بنابراین ادله تأسی به ائمه(ع) به‌ضمیمه قاعده تسامح در ادله سنن تردیدی در رجحان پوشیدن لباس سیاه در مصیبت شهادت امام حسین(ع) باقی نمی‌گذارد<ref>ر.ک: همان، ص62-58</ref>. | در خاتمه کتاب، به زیارت ناحیه مقدسه اشاره شده است. امام زمان(عج) در این زیارت جدش امام حسین(ع) را مخاطب قرار داده که حکایت از جواز بلکه رجحان جزع، ندبه، ناله و نوحه‌خوانی در مصیبت آن حضرت دارد. نویسنده در ادامه در معنای عبارت اگر اشک من بخشکد خون می‌گریم بحث کرده و اراده معنای مجاز از آن را مخالف سیاق کلام دانسته است. لذا می‌توان لباس سیاه برای عزای آن حضرت را نیز از ادله کراهت استثنا نمود. در اینجا مجدداً به شیوه امام زین‌العابدین(ع) در گریه و اندوه برای امام حسین(ع) به‌گونه‌ای که فوق طاق بشر بوده تا هنگام مرگ نیز اشاره شده که مؤید کلام فرزندش امام زمان(عج) است؛ بنابراین ادله تأسی به ائمه(ع) به‌ضمیمه قاعده تسامح در ادله سنن تردیدی در رجحان پوشیدن لباس سیاه در مصیبت شهادت امام حسین(ع) باقی نمی‌گذارد<ref>ر.ک: همان، ص62-58</ref>. | ||