۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
دیوان رکن‌الدین دعویدار قمی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'نـ' به 'ن'
جز (جایگزینی متن - 'شـ' به 'ش') |
جز (جایگزینی متن - 'نـ' به 'ن') |
||
| خط ۳۲: | خط ۳۲: | ||
این دیوان، شامل نه‌صدوسه بیت عربی و دوهزاروسـیصـدوهفتادوچـهار بیت فارسی است. تنها نسخه خطی باقی‌مانده از دیوان شاعر را «صدرالدین محمد بن جعفر بن علی بن محمدعلی معمار اصفهانی» از سال ١٠٣٩ تا ١٠٤١ق نگاشته است.<ref>ر.ک: سیاوشی، محمدقاسم؛ شعبانلو، علیرضا، ص327</ref> | این دیوان، شامل نه‌صدوسه بیت عربی و دوهزاروسـیصـدوهفتادوچـهار بیت فارسی است. تنها نسخه خطی باقی‌مانده از دیوان شاعر را «صدرالدین محمد بن جعفر بن علی بن محمدعلی معمار اصفهانی» از سال ١٠٣٩ تا ١٠٤١ق نگاشته است.<ref>ر.ک: سیاوشی، محمدقاسم؛ شعبانلو، علیرضا، ص327</ref> | ||
شاعر دیوان شـعر خود را به فرمان حاکم «عزالدین بن یحیی» گردآوری کرده اســت. این شــاعر ذواللســـانین چنان در ســرودن اشـعار عربی مهارت دارد که یک‌سـوم دیوانش به قصاید عربی اختصاص یافته است. چون رکن‌الدین شاعری مدیحه‌سرا اسـت، بیشتر از قالب قصیده که متناسب با مدح است اسـتفاده | شاعر دیوان شـعر خود را به فرمان حاکم «عزالدین بن یحیی» گردآوری کرده اســت. این شــاعر ذواللســـانین چنان در ســرودن اشـعار عربی مهارت دارد که یک‌سـوم دیوانش به قصاید عربی اختصاص یافته است. چون رکن‌الدین شاعری مدیحه‌سرا اسـت، بیشتر از قالب قصیده که متناسب با مدح است اسـتفاده نموده و توانایی خود را در آن نشان می‌دهد. با توجه به گرایشات او به شاعران پیشین، غالب اشعارش، تأثیرپذیر از شاعران متقدم و در عین ســادگی و روانی متأثر از معانی تکراری شـاعران عرب اســت. آنچه در دیوان وی خـودنمایی می‌کند، عـفت کلام و تقوای بیانی اوست.<ref>ر.ک: همان، ص328</ref> | ||
==پانویس == | ==پانویس == | ||