۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
دعویدار قمی، محمد بن سعد: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴۳: | خط ۴۳: | ||
}} | }} | ||
'''رکنالدین محمد بن سعد بن هبةالله بن دعویدار قمی''' ملک الشعراء، قاضی، متخلص به داعی شاعر ذواللسانین سده ششم و اوائل سده هفتم هجری که به دو زبان عربی و پارسی استادانه شعر سروده است. | |||
او یکی از معریف خاندان دعویدار قمی بوده، و این خاندان از خاندانهای مشهور شیعه در سده ششم هجری به شمار | == خاندان == | ||
او یکی از معریف خاندان دعویدار قمی بوده، و این خاندان از خاندانهای مشهور شیعه در سده ششم هجری به شمار میرفته است که رجال آن به زهد و دانش معروف و در شهر قم متصدی منصب قضاوت بودهاند. | |||
شاعر در حدود نیمه سده ششم متولد | == ولادت == | ||
شاعر در حدود نیمه سده ششم متولد شد. | |||
در آنجا «عزالدین یحیی» | == فعالیتها == | ||
در زادگاه خود قم پرورش یافته و در همانجا منصب قضاوت را عهدهدار بوده است. او در وطن خویش شاعری را آغاز کرده و زبان به مدح بزرگان شیعه و حکام و پادشاهان قم و ری و مازندران گشوده است. | |||
این فقیه و دانشمند فرزانه شیعی، در بیشتر سرودههایش، تحت تأثیر فرهنگ و شعر عربی قرار گرفته است. | |||
در آنجا «عزالدین یحیی» نقیبالنقباء و بزرگ شیعیان ری و قم را مدح گفته و آخرالامر دیوان خود را به فرمان او گرد آورده است. در همان هنگام به جز حکام و بزرگان محلی، پادشاه مازندران -حسام الدین اردشیر بن الحسن - و تنی چند از وزرای خلیفهی عباسی الناصرلدین الله را در قصائد خود ستوده است. سرانجام رحل اقامت به تبریز کشیده و در آنجا ساکن شده و خود را به مدح مظفرالدین اوزبک - آخرین اتابک آذربایجان واران - و وزیر او ربیبالدین ابوالقاسم و سایر بزرگان آن مرز و بوم اختصاص داده است. | |||
او بنابر قرائنی تا سال 614ق زنده بوده است، سرگذشت او به نمونهای از شعرش در اکثر تذکرهها و مجموعههای شعری مندرج است. او با خاقانی و فلکی شروانی و کمالالدین اسماعیل و اثیرالدین اومانی و عدهای دیگر از شعرا معاصر بوده و با برخی از آنها مکاتبه و دوستی داشته است. | او بنابر قرائنی تا سال 614ق زنده بوده است، سرگذشت او به نمونهای از شعرش در اکثر تذکرهها و مجموعههای شعری مندرج است. او با خاقانی و فلکی شروانی و کمالالدین اسماعیل و اثیرالدین اومانی و عدهای دیگر از شعرا معاصر بوده و با برخی از آنها مکاتبه و دوستی داشته است. | ||
وی را تألیفات ارزشمندی بوده که از میان آنها میتوان به دیوانش اشاره نمود که آن را به فرمان حاکم زمانهاش «عزالدین یحیی» گردآوری کرده است. دیوانش، آکنده از اشعار فارسی و عربی است. این شاعر ذواللسانین، چنان در سرودن اشعار عربی تواناست که بخش عظیمی از دیوانش، به قصاید عربی وی اختصاص دارد. | |||
ویژگی بارز شعر او، تقلید است که در دیوانش جلوه گری مینماید، به طوری که قصاید عربی و فارسی را به سبک شعری شاعران عراق و دیگر پیشگامان شعر عربی و فارسی، به نیکویی سروده و همین مسأله، سبب شده که اندکی شعر وی از نوآوری و ابتکار، بیبهره بماند. | |||
==پانویس == | ==پانویس == | ||