پرش به محتوا

دیوان رکن‌الدین دعویدار قمی: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۹: خط ۹:
[[مرکز تحقيقات کامپيوتري علوم اسلامي (نور) ]] (سایر)
[[مرکز تحقيقات کامپيوتري علوم اسلامي (نور) ]] (سایر)
|زبان  
|زبان  
| زبان =فارسي
| زبان =فارسي  
| کد کنگره =‏/ع9د9 / 5196 PIR  
| کد کنگره =‏/ع9د9 / 5196 PIR  
| موضوع =
| موضوع =
|ناشر  
|ناشر  
| ناشر = امير کبير
| ناشر = امير کبير
| مکان نشر =ايران - تهران  
| مکان نشر =ايران - تهران  
| سال نشر = [--13]  
| سال نشر = [--13]  


| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE50850AUTOMATIONCODE
| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE50850AUTOMATIONCODE
| چاپ =چاپ يکم
| چاپ =چاپ يکم  
| شابک =
| شابک =
| تعداد جلد =1
| تعداد جلد =1
خط ۲۸: خط ۲۸:
}}
}}
   
   
'''دیوان رکن‌الدین دعویدار قمی،''' مجموعه اشعار فارسی و عربی محمد بن سعد دعویدار قمی، شــاعر گران‌قدر سـده ششم و اوایل سده هفتم است.
'''دیوان رکن‌الدین دعویدار قمی،''' مجموعه اشعار فارسی و عربی محمد بن سعد دعویدار قمی، شــاعر گران‌قدر سـده ششم و اوایل سده هفتم است.


این دیوان، شامل‌ نه‌صدوسه بیت عربی و دوهزاروسـیصـدوهفتادوچـهار بیت فارسی است. تنها نسخه خطی باقی‌مانده از دیوان شـاعر را «صدرالدین محمد بن جعفر بن علی بن محمدعلی‌ معمار‌ اصفهانی» از سال ١٠٣٩ تا ١٠٤١ق نگاشته است.<ref>ر.ک: سیاوشی، محمدقاسم؛ شعبانلو، علیرضا، ص327</ref>
این دیوان، شامل‌ نه‌صدوسه بیت عربی و دوهزاروسـیصـدوهفتادوچـهار بیت فارسی است. تنها نسخه خطی باقی‌مانده از دیوان شـاعر را «صدرالدین محمد بن جعفر بن علی بن محمدعلی‌ معمار‌ اصفهانی» از سال ١٠٣٩ تا ١٠٤١ق نگاشته است.<ref>ر.ک: سیاوشی، محمدقاسم؛ شعبانلو، علیرضا، ص327</ref>


شاعر دیوان شــعر خود را به فرمان حاکم «عزالدین‌ بن‌ یحیی‌» گردآوری کرده اســت. ایـن شـــاعر ذواللســـانین چنان در ســرودن اشــعار‌ عربی مهارت دارد که یک‌سـوم دیـوانش به قصاید عربی اختصاص یافته است. چون رکن‌الدین شاعری مدیحه‌سرا اسـت‌، بیشتر‌ از‌ قالب قصیده که متناسب با مدح است اسـتفاده نـموده و تـوانایی خود‌ را‌ در آن نشان می‌دهد. با توجه به گرایشـات او به شـاعران پیـشین، غالب اشعارش، تأثیرپذیر از‌ شاعران‌ متقدم‌ و در عین ســادگی و روانی متأثر از معانی تکراری شــاعران عرب اســت. آنچه‌ در‌ دیوان‌ وی خـودنمایی مـی‌کند، عـفت کلام و تقوای بیانی اوست.<ref>ر.ک: همان، ص328</ref>
شاعر دیوان شــعر خود را به فرمان حاکم «عزالدین‌ بن‌ یحیی‌» گردآوری کرده اســت. ایـن شـــاعر ذواللســـانین چنان در ســرودن اشــعار‌ عربی مهارت دارد که یک‌سـوم دیـوانش به قصاید عربی اختصاص یافته است. چون رکن‌الدین شاعری مدیحه‌سرا اسـت‌، بیشتر‌ از‌ قالب قصیده که متناسب با مدح است اسـتفاده نـموده و تـوانایی خود‌ را‌ در آن نشان می‌دهد. با توجه به گرایشـات او به شـاعران پیـشین، غالب اشعارش، تأثیرپذیر از‌ شاعران‌ متقدم‌ و در عین ســادگی و روانی متأثر از معانی تکراری شــاعران عرب اســت. آنچه‌ در‌ دیوان‌ وی خـودنمایی مـی‌کند، عـفت کلام و تقوای بیانی اوست.<ref>ر.ک: همان، ص328</ref>


==پانویس ==
==پانویس ==
خط ۴۸: خط ۴۸:
[[رده:مقالات خرداد 01 یقموری]]
[[رده:مقالات خرداد 01 یقموری]]
[[رده:مقالات بارگذاری شده 01 قربانی]]
[[رده:مقالات بارگذاری شده 01 قربانی]]
[[رده:مقالات بازبینی نشده1]]
[[رده:مقالات بازبینی شده تیر 01]]
[[رده:مقالات بازبینی نشده2]]
[[رده:مقالات بازبینی نشده2]]
۱٬۴۸۲

ویرایش