|
|
خط ۲۸: |
خط ۲۸: |
| }} | | }} |
| | | |
| '''دیوان رکن الدین دعویدار قمی''' عنوان اثری است یک جلدی به زبانهای فارسی و عربی از محمد بن سعد دعویدار قمی با موضوع ادبیات و شعر فارسی. این اثر حاوی مجموعه اشعار «رکنالدین دعویدار قمی»، شــاعر گرانقدر سـدة ششم و اوایل سدة هفتم است. | | '''دیوان رکنالدین دعویدار قمی،''' مجموعه اشعار فارسی و عربی محمد بن سعد دعویدار قمی، شــاعر گرانقدر سـده ششم و اوایل سده هفتم است. |
|
| |
|
| اشعار او علیرغم اشــعار وزین، شــخصــیت شــامخ و حضــور پررنـگش در یکی از مهمترین ادوار شــعر فـارسـی، آنـگونه که شـایسـتۀ مقام والای اوست، مورد عنایت محققان ادب فارسی قرار نگرفته است. دیوان اشـعار این شـاعر اندیشـمند ایرانی، مجموعه ای از اشـعار عربی و فارسی، شامل نهصد و سه بیت عربی و دوهزار و سـیصـد و هفتاد و چـهار بیت فارسی است. تنها نسخۀ خطی باقیمانده از دیوان شـاعر را «صدرالدین محمد بن جعفر بن علی بن محمد علی معمار اصفهانی» از سال ١٠٣٩ تا ١٠٤١ هــــ ق نگاشته است.<ref>ر.ک: سیاوشی، محمدقاسم؛ شعبانلو، علیرضا، معرفی نسخه خطی و سبک شناسی دیوان رکنالدین دعویدار قمی، ص327</ref>
| | این دیوان، شامل نهصدوسه بیت عربی و دوهزاروسـیصـدوهفتادوچـهار بیت فارسی است. تنها نسخه خطی باقیمانده از دیوان شـاعر را «صدرالدین محمد بن جعفر بن علی بن محمدعلی معمار اصفهانی» از سال ١٠٣٩ تا ١٠٤١ق نگاشته است.<ref>ر.ک: سیاوشی، محمدقاسم؛ شعبانلو، علیرضا، ص327</ref> |
|
| |
|
| رکنالدین دعویدار قمی فقیهی شیعی مذهب اسـت. بگفتۀ تذکرهنویسـان، تـالیفات ارزشـمندی داشـــته، که تنها اثر بجامانده از او، دیوان شــعری به عربی و فارســی اســت که آن را به فرمان حاکم «عزالدین بن یحیی» گردآوری کرده اســت. ایـن شـــاعر ذواللســـانین چنان در ســرودن اشــعار عربی مهارت دارد که یک سـوم دیـوانش بقصاید عربی اختصاص دارد.چون رکنالدین شاعری مدیحهسرا اسـت، بیشتر از قالب قصیده که متناسب با مدح است اسـتفاده نـموده و تـوانایی خود را در آن نشان میدهد با توجه به گرایشـات او به شـاعران پیـشین، غالب اشعارش، تاثیرپذیر از شاعران متقدم و در عین ســادگی و روانی متأثر از معانی تکراری شــاعران عرب اســت، آنچه در دیوان شــاعر خـودنمایی مـیکند، عـفت کلام و تقوای بیانی شاعر است.<ref>ر.ک: همان، ص328</ref>
| | شاعر دیوان شــعر خود را به فرمان حاکم «عزالدین بن یحیی» گردآوری کرده اســت. ایـن شـــاعر ذواللســـانین چنان در ســرودن اشــعار عربی مهارت دارد که یکسـوم دیـوانش به قصاید عربی اختصاص یافته است. چون رکنالدین شاعری مدیحهسرا اسـت، بیشتر از قالب قصیده که متناسب با مدح است اسـتفاده نـموده و تـوانایی خود را در آن نشان میدهد. با توجه به گرایشـات او به شـاعران پیـشین، غالب اشعارش، تأثیرپذیر از شاعران متقدم و در عین ســادگی و روانی متأثر از معانی تکراری شــاعران عرب اســت. آنچه در دیوان وی خـودنمایی مـیکند، عـفت کلام و تقوای بیانی اوست.<ref>ر.ک: همان، ص328</ref> |
|
| |
|
| ==پانویس == | | ==پانویس == |
| <references/> | | <references /> |
| | | |
| ==منابع مقاله== | | ==منابع مقاله== |
| سیاوشی، محمدقاسم؛ شعبانلو، علیرضا، معرفی نسخه خطی و سبک شناسی دیوان رکنالدین دعویدار قمی، نشریه «سبک شناسی نظم و نثر فارسی (بهار ادب)» فروردین 1399 - شماره 47. | | سیاوشی، محمدقاسم؛ شعبانلو، علیرضا، «معرفی نسخه خطی و سبکشناسی دیوان رکنالدین دعویدار قمی»، نشریه سبکشناسی نظم و نثر فارسی (بهار ادب)، فروردین 1399- شماره 47. |
|
| |
|
|
| |
|