الفكوك في أسرار مستندات حكم الفصوص للشيخ الأكبر محیي‌الدین إبن عربي: تفاوت میان نسخه‌ها

همان‌طور که [[صدرالدین قونوی، محمد بن اسحاق|قونوی]] می‌گوید: کتاب [[فصوص الحكم (تعليقات ابوالعلاء عفيفي)|فصوص الحکم]] شیخ اکبر از نفیس‌ترین مختصرات تصانیف اوست و از خواتیم منشآت و آخرین کتاب‌های اوست که از منبع مقام محمدی و مشرب ذاتی جمعی احدی بر وی وارد شده است. ازاین‌رو این کتاب مشتمل بر زبده ذوق پیامبر اکرم(ص) در علم به الله تعالی است و همچنین اشاره دارد به ذوائق اکابر اولیا و انبیائی که در آن ذکر شده‌‌اند و مرشدی است بر خلاصه اذواق آنان و آنچه مقامات کمال هرکدام، در خود دارد.<ref>ر.ک: مقدمه محقق بر کتاب، ص3-4</ref>

[[صدرالدین قونوی، محمد بن اسحاق|صدرالدین]] بیان می‌دارد که این اثر را به علم عقلی کسبی ننگاشته بلکه از باب عنایت محض الهی بر وی آن را مستقیماً و بدون واسطه از خود خداوند متعال دریافت کرده است.<ref>ر.ک: همان، ص4</ref>

نویسنده، مطالب کتاب را در یک مقدمه و 27 باب جای داده است. بخشی از مطالبی که وی در مقدمه بیان کرده در عبارات فوق(به نقل از محقق کتاب، دکتر [[کیالی، عاصم ابراهیم|عاصم ابراهیم کیالی حسینی شاذلی درقاوی]]) بیان شد. برای اطلاع از جزئیات بیشتر این مقدمه، می‌توانید به صفحات 8 تا 11 کتاب مراجعه نمایید؛ اما قونوی در 27 بابی که در کتاب نگاشته است به پرده برداشتن از رمز مطالبی که [[ابن عربی، محمد بن علی|محی‌الدین]] از آنان سخن گفته، دست زده است. وی در این 27 باب، حول 27 شخصیت از انبیاء و اولیای الهی سخن می‌گوید و عنوان هرکدام از این فصل‌ها با فکِ ختمِ فص ... آغاز می‌شود. این انبیاء و اولیاء به ترتیب عبارتند از: آدم، شیث، نوح، ادریس، ابراهیم، اسحاق، اسماعیل، یعقوب، یوسف، هود، صالح، شعیب، لوط، عزیر، عیسی، سلیمان، داود، یونس، ایوب، یحیی، زکریا، الیاس، لقمان، هارون، موسی، خالد، و حضرت محمد مصطفی(ص) علیهم‌السلام.<ref>ر.ک: فهرست مطالب کتاب، ص127-128</ref>

وقتی به نام‌های فوق دقت می‌نماییم، متوجه می‌شویم که همگی از انبیاء هستند جز «خالد» که در فصل شماره 26 و پیش از ذکر نام حضرت ختمی‌مرتبت(ص) اسم وی ذکر شده است.<ref>ر.ک: همان، ص128</ref> با نگاه به کتاب، می‌بینیم که صحبت از وی نیز بسیار اندک و در حد نیم‌صفحه است.<ref>ر.ک: متن کتاب، ص116</ref>

بدان که اسم صمد، دو معنی دارد: اولی به این اعتبار است که صمد کسی است که جوف ندارد و دیگری، به معنی قصد و التجا است. مراد در اینجا، معنی قصد و التجا است و سِرّ در آن این است که خالد، حکم نبوتش را در حس(عالم مادی) با قومش، اظهار نکرد زیرا آنان با وی به مخالفت برمی‌خواستند. وی به آنان سفارش کرد که یک سال پس از مرگش به سر قبرش بیایند، آنگاه اگر گله‌ای از گوسفندان، از کنارشان می‌گذشت که الاغی با دم بریده نیز در آن بود، او را از قبرش بیرون بیاورند تا از آنچه که حق‌تعالی وی را از آن مطلع کرده، به آنان خبر دهد. پسرانش نتوانستند این کار را انجام دهند و ازاین‌رو مفاد نبوتش ظاهر نشد و _همان‌طور که شیخ ما [[ابن عربی، محمد بن علی|محی‌الدین]] به آن اشاره کرده_ نبوت او در همان عالم برزخ ماند. درهرحال تفصیل قصه او در احادیث و اخبار مذکور است و چون احکام نبوت وی در این موطن(دنیای مادی) ظاهر نشد، پیامبر(ص) نیز وی را از انبیا نشمرده است و ازاین‌رو همواره می‌فرمودند: «أنا اولی الناس بعیسی بن مریم، فإنه لیس بینی و بینه نبی» یعنی من سزاوارترین مردم به عیسی بن مریم هستم زیرا میان من و او پیامبری وجود ندارد. درهرحال به نکته مذکور، توجه داشته باش و مرشد، خداست.<ref>ر.ک: همان</ref>

[[رده:مقالات جدید]]