معارف خواجه کججانی: تفاوت میان نسخه‌ها

''' معارف خواجه کُججانی''' نوشته‌ی شیخ [[حسن پلاسی شیرازی]] با ترجمه‌ی [[نجم‌الدین طارمی]] و مقدّمه و تصحیح و توضیح استاد [[محمدی وایقانی، کاظم|کاظم محمّدی]] کتابی است اندیشه‌های عارف بزرگ مکتب تبریز با نام [[خواجه محمّد بن صدّیق کُجَجانی]] را معرّفی کرده است. این خواجه از بزرگان مکتب عرفانی تبریز است که استاد [[محمدی وایقانی، کاظم|کاظم محمّدی]] پیش از این تئوری مکتب تبریز را تبیین و کتابی با همین نام منتشر نمود که در بخشی از آن کتاب این عارف بزرگ نیز مورد توجّه و معرّفی قرار گرفته بود. در این اثر نیز اندیشه‌ها  و افکار آن بزرگمرد عرفان اسلامی‌روایت شده و برای خواننده‌ی مشتاق عرفان ارائه گردیده است.

کتاب معارف خواجه کججانی در یک جلد و در 136 صفحه نوشته شده است.  چنانکه بیان شد به این عنوان یعنی معارف، تذکره هم اطلاق می‌شود ولی معارف با آنچه که در درون آن دیده می‌شود مناسب تر و بهتر است زیرا در مجموع مطالب و نکاتی عرفانی و دینی است که از قول او روایت شده است و تنها ذکر او نیست که تذکره قلمداد شود. و در واقع عنوان معارف نیز شاید خود فرع باشد، زیرا اصل ماجرا به اقوال و گفتارهای فرد برمی‌گردد، تماماً سخنان خواجه است و لذا عنوان مقالات شاید ارجح باشد، کما این که مولانا نیز مقالات خود را دارد، شمس تبریزی مقالات خود را دارد و دو کتاب معارف که‌یکی از آن [[بهاء ولد]] و یکی هم از آن [[سیّد برهان‌الدین محقق ترمذی]] است نیز گفتارهای آنهاست و ذیل مقالات نیز شهرت دارند. در اینجا نیز هر یک از این عناوین مصداق پیدا می‌کند.

کتاب معارف خواجه کججانی تألیف [[شیخ حسن پلاسی شیرازی]] است و متن کتاب هم گویا عربی بوده که شخصی به نام [[نجم‌الدین طارمی]] متعلّق به قرن احتمالاً نهم هجری آن را به فارسی برگردان کرده و استاد [[محمدی وایقانی، کاظم|کاظم محمّدی]] هم با تصحیح آن اثر با قید مقدّمه و توضیحات به آن را روانه چاپ کرده که اکنون در دست ماست.

نویسنده در مقدّمه در خصوص این عارف می‌نویسد: از او و درباره‌ی او یکی از بهترین منابع کتابی است با عنوان تذکره‌ی کججانی که نام اصلی آن تحفة اهل البدایات و هدیة اهل النّهایات که توسّط یکی از مریدان دانشمند خواجه با نام حسن بن حمزه‌ی پلاسی شیرازی نوشته شده است. این حسن شیرازی که اهل علم و دانش بوده و در زمره‌ی عارفان زمان خود محسوب می‌شده، ارادتی زیاد به خواجه داشته و در این تذکره نکات جالبی را در خصوص نحوه‌ی تشرّف خود به حضور خواجه را ذکر کرده است. کربلایی در [[روضات الجنان]] به تفصیل پندیات و بخشی از درسهای خواجه را که مستقیماً به این مرید صادق بیان کرده را نقل نموده است. سلسله نسب خواجه محمّدبن صدّیق کججانی با قطع نظر از مقام عرفانی و نسبت معنوی با یازده واسطه به خاندان ولایت و امام چهارم حضرت سجّاد علیه السّلام می‌پیوندد. وی در دوره‌ی سلطنت [[آباقاخان بن هلاکو]] از پادشاهان مغول در تبریز می‌زیسته و در ذی حجّه‌ی سال 677 هجری در سنّ 66 سالگی در گذشته است، مزارش در روستای کججان نزدیک روستای لاله از دهات تبریز که مدفن گروهی از مشایخ کججان است زیر قبّه‌ی محقّری واقع گردیده است، و اکنون هم آثارش باقی است، و بر سنگ مزارش چنین نوشته شده: هذا روضۀ الفقیر إلی الله الکبیر محمّدبن الحاج صدّیق بن محمّد سنۀ سبع و سبعین و ستّمائۀ(677هجری) وی در میان عرفای معاصر خود به دقّت اشارت و لطف معانی و قوّت سخن معروف بوده است<ref> مقدّمه، صص 15-14</ref>.

[[معارف خواجه کججانی]]، تألیف [[شیخ حسن پلاسی شیرازی]] با ترجمه [[نجم‌الدین طارمی]] و با مقدّمه و تصحیح و توضیحات استاد [[محمدی وایقانی، کاظم|کاظم محمّدی]]