آشنایی با قرآن (محمدی): تفاوت میان نسخه‌ها

'''آشنایی با قرآن''' تألیف [[محمدی وایقانی، کاظم|کاظم محمّدی]] است که به معرّفی کتاب قرآن کریم می‌پردازد. نویسنده پیش از این کتاب آثار مرتبط دیگری را در این رابطه به انتشار رسانده است. برخی از آنها عبارتند از: [[سروش آسمانی]]، [[وین شرح بی نهایت]]، [[تجلّی ذکر در آینه ی وحی]] و [[یاد خدا]]، [[در هندسه ی یاد]]، [[آیات مثنوی معنوی]] و [[مصحف خاموشان]].

قرآن بر مسلمانان مهمترین و بهترین چیزی است که می توان بدان ناظر بود و در آن تأمّل نمود. قرآن به عنوان کتاب هدایت و برنامه ی سعادت حاوی وحی الهی است که بر شخص پیامبر (ص) نازل شده و او این آیات را در طیّ دوران 23 ساله ی رسالت خود به مردم ابلاغ کرده و در زمان آن حضرت نیز به مرور نگاشته و تدوین شده است. توجّه به این کتاب آسمانی و قدسی برای ما امری طبیعی است، باورمندان نه تنها به آن ایمان دارند بلکه طبق اوامر و نواهی آن عمل و زندگی می کنند.

 

آشنایی با با قرآن نیز چنانکه از نوشته‌ی روی جلد آن بر می‌آید همچون کتاب [[آشنایی با نهج البلاغه]] کاری است برای جوانان و لذا با قلمی روان و بسیار ساده و شیوا به نگارش در آمده، در عین حال با اختصاری که دارد می‌توان گفت که جامعیّت معنوی و معناییِ بسیار بالایی در آن وجود دارد، به نوعی که تقریباً چیزی را از قلم نینداخته و در معرّفی این کتاب ارزشمند کاری گرانسنگ انجام داده است.

کتاب آشنایی با قرآن در یک جلد و به زبان فارسی نوشته شده است، در نوشتار این نویسنده، به ویژه در این کتاب چیزی از مغلق نویسی و ابهام زایی نمی‌بینیم و نگارشی ساده و روان را در کار تإلیف کرده است. و همین که کتاب را برای جوانان تدوین کرده است نشان از آن دارد که هیچ امر مبهم و مغلقی در آن دیده نمی‌شود زیرا عامداً ساده نویسی را در این اثر پیشه کرده است، گر چه نویسنده در مجموع جز به ندرت ساده نویسی را روال کار خود ساخته و از دشوار نویسی هم پرهیز می‌کند و هم انتقاد.

این کتاب با مقدّمه ای موجز و روان آغاز می شود. در انتهای مقدّمه در خصوص این اثر می خوانیم: این کتاب برای نوجوانان و جوانان مسلمان نوشته شده است و در اوج سادگی به نگارش درآمده و نهایت سعی نویسنده این بوده ضمن آنکه بیشترین موضوعات و مفاهیم قرآنی را در این مختصر قرار دهد، از بیان اختلافات عالمان و مفسّران و دانشمندان دینی خـودداری کرده و آنچه که بر اثر آیات و روایات معتبر بوده همان را نقل و نگارش نموده است. از به کاربردن اصطلاحات کاملاً فنّی به ویژه در حوزه ی تفسیر خودداری شده و بدون پیچش های کلامی، لبّ لباب آنچه که بایسته و شایسته بوده را ثبت نموده است <ref>مقدمه، ص 8</ref>.

کتاب دارای فهرست نسبتاً گسترده ای است که مقولات مهمّ قرآن را از ابتدا تا انتها مدّ نظر قرار داده است. ذیل برخی عناوین کلّی زیرمجموعه های جزئی نیز وجود دارد که بحث را از بابت مفهومی گسترده تر کرده و آگاهی های قرآنی را از متن قرآن بیشتر در اختیار خواننده قرار می دهد. فهرست کلّی این کتاب بدین شرح است: وحی و کتابهای آسمانی، نزول قرآن، اعجاز قرآن، ظاهر و باطن قرآن، جمع آوری و نگارش و تدوین قرآن، آیه ها و سوره های قرآن، آیات و سوره های مکی و مدنی، محتویّات قرآن، اهداف قرآن، مخاطبان قرآن، شأن نزول، تفسیر و تأویل قرآن، حروف مقطّعه ی قرآن، آیات محکم و مشتابه و آیات ناسخ و منسوخ قرآن، سوگندهای قرآن، لغات قرآن، و سرآخر قرآن در کلام بزرگان.

چنانکه بیان شد برخی از این عناوین کلّی زیرمجموعه هایی را در خود دارد که به بسط موضوع کمک می کند، مثلاً  در محتویّات قرآن از: توحید و خداشناسی، رسولان الهی، مسائل علمی و فرهنگی، و قصّه های قرآن و حکایتهای آن سخن گفته است. یا در بخش اهداف قرآن به استناد آیات قرآن به موارد پنجگانه ای اشاره کرده است که بسیار دقیق و مهم است که عبارتند از: هدایت و رحمت، بشارت و انذار، ذکر، تفکّر و اندیشه، و حرکت به سوی نور و خروج از تاریکی ها. در بخش وحی که نخستین مطلب کتاب است نیز طبق آیات متعدّد قرآن به انواع وحی و نیز به کسانی که به آنها وحی شده اشاره کرده است، این اشارات غیر از ارتباط مستقیم با پیامبر و یا پیامبران الهی است که رسماً مورد اعتبار واقع شده است. مثلاً وحی به مادر موسی، وحی به زنبور عسل، وحی به ملائکه، وحی به آسمان، وحی به حواریین، وحی به بنده ی خاص خدا و غیره.

چنانکه بیان شد این گستره ی موضوعات با معانیِ ژرفی که دارند در حجمی کم به نگارش و نمایش در آمده است و از آنجا که روی سخن با جوانان است از اطاله ی کلام پرهیز کرده و از ورود به بحث¬ های پر چالش نیز حذر نموده است.

کتاب آشنایی با قرآن در عین اختصار به بسیاری مسائل پرداخته و کلّیّتی از کتاب وزین قدسی و آسمانی ما را به نمایش در آورده است. چنانکه در فهرست آمده بحث با وحی آغاز شده است و وحی زمینه ی ظهور و تدوین قرآن را برای مسلمانان و باورمندان فراهم نموده است و وقتی که ما قرآن را وحی مسلّم و حتمی می گیریم بدان معناست که کاملاً آسمانی و قدسی است و این قرآن از بابت صورت و ظاهر و تعداد سوره ها و آیات و نیز از بابت چینش تصویری واحد در تمام جهان اسلام دارد. نویسنده خود از وحی چنین می گوید: «وحی» به اشاره ی تند و سریع می گویند، کتابت و رمز هم نوعی وحی است چراکه در آن دو نیز نوعی از اشاره و سرعت انتقال  یافت می شود. کلام پنهانی و خفی هم نوعی وحی است و این همه را در قرآن در آیات گوناگون می توانیم ببینیم. وحی، گاهی به منزله ی الهامی است که در دل افـراد انسانی می افتد و گاهی هم نوعی الهام تکوینی است که با غریزه ی حیوان یا با فطرت انسان و همین طور با ذات و طبیعتِ اشیاء همراه است. گاهی هم نوعی تکلّم مرموز و ناشناخته، و کلامی کاملاً مخفی و سرّی است که ما از کیفیّت و ماهیّت آن اطّلاعی نداریم و در عین حال ممکن است که به اشاره و ایماء سـریع که به واسطه ی اعضاء و جوارح صـورت می گیرد هم اطلاق شود. به هرجهت وحی دارای معانی بسیار است و کاربردهای زیادی هم دارد <ref>متن، صص 10-9</ref>.

نویسنده با استناد به آیه ی 51 از سوره شوری به سه نوع سخن وحیانی اشاره می کند که باید به آنها توجّه ویژه داشت. این سه نوع سخن گفتن مربوط به انسان است و لذا از حوزه ی ذات و طبیعت و غریزه و فطرت بیرون است. این سه عبارتند از:  

# سخن گفتن به وسیله ی یک فرشته یا رسول <ref>متن، ص 10</ref>.

مؤلّف در بخش دیگری به جمع آوری و نگارش و تدوین قرآن می پردازد که از مسائل مهم برای قرآن پژوهان است و در این باره اهتمامات بلیغی صورت گرفته و آثار متعدّدی نوشته و منتشر شده است. نویسنده ی کتاب [[محمدی وایقانی، کاظم|کاظم محمّدی]] با ظرافت و دقّت و استحکام به طور کاملاً خلاصه اشاراتی مهم و درست را در این باره در همین بخش آورده است. وی خود می گوید: از مباحث بسیار مهم در شناخت قرآن مسئله ی جمع آوری و تدوین این کتاب آسمانی است. طبق اسناد معتبر و تحقیقات بسیار دقیق عالمان دین و پژوهندگان قرآن کریم، این کتاب بی مانند در طول تاریخ یکهزار و چهارصدساله ی خود سالم و دست نخورده باقی مانده و از هرگونه دستبرد و تحریفی در امان بوده است. دو آیه از آیات قرآنی به تمامی، سالم بودن و تحریف ناپذیری این کتاب را بیان می کند، یکی در آیه نهم از سوره شریفه حجر است که می فرماید: « انّا نحن نزّلنا الذّکر و انّا له لحافظون». ما خود قرآن را نازل کرده ایم و به تمامی از آن حفاظت و نگهداری می کنیم. و دیگر آیه هفدهم از سوره قیامت است که می فرماید: «انّ علینا جمعه و قرآنه»، به راستی که جمع کردن و خواندن آن بر عهده ی ما است. این دو آیه برای همه ی مشتاقان کافی است تا بدانند که ضامن و حافظ اصلی این کتاب خودِ خداست. و طبیعی است وقتی که خداوند جهان آفرین خود ضمانت این کتاب آسمانی را کرده و حفاظت آنرا خود بر عهده گرفته هیچ تغییر و تبدیلی برای آن در هیچ زمانی قابل تصوّر نخواهد بود <ref>متن، صص 34-33</ref>.

نویسنده، در باره ی حفظ و حراست از قرآن، گذشته از خداوند که او برای هر عاقل و فهیمی سندی متقن و مطلق است سه مطلب دیگر هم به آن اضافه می کند، یکی حافظه ی شخص نبی که هرگز در طول رسالت از کار نمی افتد، دو دیگر وجود حافظان و قاریان قرآن و سه دیگر کتابتهای فراوانی که در زمان رسول خدا در دست صحابه وجود داشته است. در خصوص کاتبان وحی نیز بحثهای فراوان وجود دارد و حتّی نگارشهای زیادی در دست است و مسلّماً در خصوص برخی از آنها نیز اختلافاتی در بین قرآن پژوهان دیده می شود. نهایتاً نویسنده به طور ابتدایی به 14 کاتب اشاره کرده است که می توان اسنادی را برای آن در نظر گرفت <ref>متن، صص 34-33</ref>.

در بخش سوره ها و آیه ها هم توجّه خاصّی به بحث مبذول شده است که برای خواننده ی جوان می تواند جذّاب باشد. نویسنده در ابتدا برای آیه دو معنای مشهور آورده و برای هر معنایی هم آیه و یا آیاتی را شاهد گرفته است، یکی به معنای معجزه و یکی هم به معنای دلیل. در خصوص سوره ها ، تعداد و طرز قرار گرفتن آن اشاراتی به اختلافات قاریان دارد، با در نظرداشتن مکانهای مختلف برای ایشان مبنا را به اختلاف شهرها و محل ها منسوب کرده است به مانند شهر کوفه، مدینه، مکّه، بصره، و شام. این اختلاف قاریان و حافظان قرآن از بابت تعداد آیات است که خوانش آن را به ترتیب شهرهایی که نام برده شد به عدد کوفی، عدد مدنی، عدد مکی، عدد بصری و عدد شامی تقسیم می کند. نویسنده به حدیثی از امام علی (ع) اشاره می کند که وی از قول رسول خدا مجموع آیات قرآن را 6236 دانسته که این رقم با قول اعداد کوفی نزدیکتر است. امّا برخی هم به تعداد 6200 که پایه است اشاره کرده اند و گفته اند کمتر از آن نیست و برخی هم به شماره های 6204، 6214، 6216، 6219، 6225 و 6236 اشاره کرده اند <ref>متن، صص 41-40</ref>.

از دیگر موارد قابل توجّه در این کتاب جدولی است که در آن به طور الفبایی نام سوره های قرآن را آورده و در مقابل هر سوره ابتدا ترتیب موجود و سپس ترتیب نزول را طبق اقوال مفسّران مرتّب کرده است <ref>متن، صص 48-43</ref>. غیر از آن جدول دیگری وجود دارد که در آن به ترتیب سوره های موجود، یعنی از سوره حمد تا سوره ناس تنظیم شده و در مقابل آن سه ردیف شکاره دیده می شود که به ترتیب عبارتند از: تعداد آیات، تعداد کامات و تعداد حروفی که د رهر سوره وجود دارد <ref>متن، صص 54-49</ref>.

در بخش آیه ها و سوره های مکی و مدنی بعد از توضیحی در باره ی این دو اصطلاح در دو جدول یکی پس از دیگری سوره های مکی و سپس سوره های مدنی را مشخّص می کند. از آنجا که برخی از سوره ها مدنی و احیاناً در بین آن یک یا چند آیه مکی و یا بالعکس هستند داخل پرانتز تعداد و یا شماره ی استثنائات را معلوم کرده است. در خصوص سوره های مکی 86 مورد و در غیر آن 28 مورد قید شده است بدین ترتیب 114 سوره را معیّن کرده است.  مثلاً قید شده که توبه مدنی است غیر از دو آیه ی آخر؛ و یا سوره انعام مکی است بجز آیات 20، 23، 91، 93، 114، 141، 151 تا 153 <ref>متن، صص 62-58</ref>.

در بخش لغات قرآن طبق رأی برخی مفسّران و قرآن پژوهان، و نیز طبق توضیخ برخی لغت شناسان تعدادی از واژه های قرآنی را مشخّص کرده و به غیر عربی بودن آن اشاره کرده است. و این مطلبی است که امروزه نیز کارشناسانی برای خود پیدا کرده است و طبیعی است که در رفت و آمد افراد در جوامع گوناگون و در تعاملات انسانی یکی از چیزهایی که بین ایشان ردّ و بدل می شود فرهنگ واژگانی آنان است. خاصه که مکّه در زمانهایی از سال بازار عمومی بوده و از دیگر بلاد نیز کسانی بودند که بدانجا سفر کرده و تجارتی داشته اند. به هر حال واژه هایی به مانند: استبرق، سجّیل، کوّرت، مقالید، اباریق، بیع، تنّور، جهنّم، دینار، روم، سجل و برخی دیگر لغات غیر عربی است که از دیگر بلاد به زبان عربی راه یافته است. در این باره از جمله دانشمندانی که مطالعه کرده است جلال الدّین سیوطی است که مورد نظر مؤلّف محترم هم بوده است. <ref>متن، صص 119-118</ref>.

# وجود جدولهای متفاوت کار را برای فهم و مطالعه ی جوانان راحت تر کرده و امکان تأمّل را بیشتر می سازد.

کتاب در یک جلد با مقدّمه ای مختصر نوشته شده است. متن کتاب فارسی است و دارای 138 صفحه است. کتاب حاضر در قطع رقعی و با جلد نرم منتشر شده. در آغاز، فهرست مطالب  قرار دارد و در انتهای اثر هم فهرستی از منابع و مآخذ درج شده است.