۵۳٬۳۲۷
ویرایش
ابن فضل‌الله عمری، احمد بن یحیی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (A-esmaili@noornet.net صفحهٔ ابن فضل الله عمری، احمد بن یحیی را بدون برجای‌گذاشتن تغییرمسیر به ابن فضل‌الله عمری، احمد بن یحیی منتقل کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
|-class='articleCode' | |-class='articleCode' | ||
|کد مولف | |کد مولف | ||
|data-type='authorCode'| | |data-type='authorCode'|AUTHORCODE5070AUTHORCODE | ||
|} | |} | ||
</div> | </div> | ||
==ولادت== | |||
«شهاب الدين ابوالعباس احمد بن يحيى بن فضل الله عجلى بن دعجان قرشى عَدَوى عمرى»، مورخ، جغرافى‌نگار، اديب شافعى مذهب و از ديوانيان عصر مماليك مصر مى‌باشد كه نسبش به عمر بن خطاب مى‌رسد. | «شهاب الدين ابوالعباس احمد بن يحيى بن فضل الله عجلى بن دعجان قرشى عَدَوى عمرى»، مورخ، جغرافى‌نگار، اديب شافعى مذهب و از ديوانيان عصر مماليك مصر مى‌باشد كه نسبش به عمر بن خطاب مى‌رسد. | ||
وى در 3 شوال سال 700ق / 11 ژوئن 1301م در دمشق زاده شد و نخست در همانجا و سپس در حجاز و مصر به تحصيل پرداخت. | وى در 3 شوال سال 700ق / 11 ژوئن 1301م در دمشق زاده شد و نخست در همانجا و سپس در حجاز و مصر به تحصيل پرداخت. | ||
==کسب علم و دانش== | |||
وى مقدمات علوم را ابتدا از شيخ كمال الدين ابن قاضى، سپس از شمس الدين ابن مسلم، فقه را از قاضى القضاة شهاب الدين ابن المجد عبدالله آموخت. احكام صغرى را از شيخ تقى الدين ابن تيميه، عروض و ادبيات را از علامه شهاب الدين صايغ و علاءالدين وداغى، معانى و بيان را از علامه شهاب الدين محمود فرا گرفت و شمارى از ديوان‌ها و كتب ادبى را نيز پيش او خواند و لغت و نحو را نزد شيخ اثير الدين آموخت. | وى مقدمات علوم را ابتدا از شيخ كمال الدين ابن قاضى، سپس از شمس الدين ابن مسلم، فقه را از قاضى القضاة شهاب الدين ابن المجد عبدالله آموخت. احكام صغرى را از شيخ تقى الدين ابن تيميه، عروض و ادبيات را از علامه شهاب الدين صايغ و علاءالدين وداغى، معانى و بيان را از علامه شهاب الدين محمود فرا گرفت و شمارى از ديوان‌ها و كتب ادبى را نيز پيش او خواند و لغت و نحو را نزد شيخ اثير الدين آموخت. | ||
| خط ۵۴: | خط ۵۷: | ||
او در انشاء، ترسل، نظم و نثر برجسته بود، در سرودن شعر نيز يد طولايى داشت؛ اشعار تكلف‌آميز او را نويسندگان دوره مماليك بسيار مى‌ستودند، ولى نثرش برتر از نظمش بود و خطى زيبا داشت. | او در انشاء، ترسل، نظم و نثر برجسته بود، در سرودن شعر نيز يد طولايى داشت؛ اشعار تكلف‌آميز او را نويسندگان دوره مماليك بسيار مى‌ستودند، ولى نثرش برتر از نظمش بود و خطى زيبا داشت. | ||
وى در | با وجود چنين عمر كوتاهى، او از سرآمد دانشمندان عصر خود بوده است و مهمترين اثر او با عنوان «مسالك الابصار فى ممالك الامصار»، از كثرت دانش وى حكايت مى‌كند. دراين‌باره، مى‌توان بدين نكته اشاره كرد كه ابن خلدون (808-732ق) در تأليف كتاب تاريخ خود به نام «العبر»، از اثر وى استفاده بسيار كرده است. وى در عصر مغول مى‌زيسته و در كتاب خود در چند موضع و با تفصيل، از خاندان چنگيزخان صحبت كرده است. | ||
== آثار: == | == آثار: == | ||
# التعريف بالمصطلح الشريف. | |||
# مسالك الأبصار و ممالك الأمصار. | |||
# ممالك عباد الصليب. | |||
# دمعة الباكى. | |||
# الشتويّات. | |||
# مختصر قلائد العقيان. | |||
# النبذة الكافية في معرفة الكتابة و القافية. | |||
# يقظة الساهر و وثبة الخاطر. | |||
==وفات== | |||
وى در 7 ذيحجه 749ق/ 28فوريه 1349م، در سن پنجاه سالگى، در دمشق درگذشت و او را نزديك قبر پدر و برادرش بدرالدين محمد، در صالحيه دفن كردند. | |||
== منابع مقاله: == | == منابع مقاله: == | ||