بلاغت (معانی، بیان و بدیع): تفاوت میان نسخه‌ها

در ادامه به سابقه تاریخی علم بیان اشاره می‌کند و شروع آن را به زمان نوشته‌های [[ارسطو]] می‌رساند که در بخش سوم از کتاب خطابه‎ی خود، از حقیقت، مجاز، استعاره و تشبیه سخن گفته و به این ترتیب باب بحث‎های بیانی در غرب و بلکه در جهان را برای نخستین بار گشوده است. پس از وی در قرن‌های دوم و سوم و تحث تأثیر او از طرفی و بحث‎های تفسیر و درک قرآن از طرف دیگر، علمای اسلامی به نوشتن کتاب‌هایی پرداختند که در کنار مسائل علم معانی، به بحث‎های بیانی هم توجهی صورت می‌گرفت<ref>ر.ک: همان، ص73</ref>.

در بخش سوم، به تعریف علم بدیع پرداخته و اشاره می‌کند که این علم یکی از شاخه‌های سه‌گانه علم بلاغت است و بدیع در لغت، به دو صورت فاعلی (نوآورنده) و مفعولی (نوآورده‌شده) معنا شده است و موضوع آن طرح مباحث و هنرهایی است که سبب آرایش و زینت کلام می‌شود<ref>ر.ک: همان، ص121</ref>.

==وضعیت کتاب==

فهرست مطالب کتاب، در ابتدای آن ذکر شده است.