دیوان کامل قمری: در مناقب و مصائب چهارده معصوم(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

دیوان کامل قمری: در مناقب و مصائب چهارده معصوم(ع) (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۶ سپتامبر ۲۰۱۹، ساعت ۱۷:۱۵

هیچ تغییری در اندازه به وجود نیامده‌ است. ، ‏۶ سپتامبر ۲۰۱۹

جز

جایگزینی متن - 'ه‎ع' به 'ه‌ع'

Hbaghizadeh@noornet.net

۴۲۵٬۲۲۵

ویرایش

@@ خط ۳۹: / خط ۳۹: @@
 در ابتدای کتاب، چکیده کتاب حماسه حسینی [[مطهری، مرتضی|شهید مطهری]] در چند صفحه بیان شده و در آن به انواع تحریفات لفظی و معنوی از عاشورا و انگیزه‌های عمومی و خصوصی این امر پرداخته شده است.<ref>ر.ک: کتاب، صفحه‌های یک تا سه</ref>. سپس ناشر، با استفاده از کتاب شهید مطهری، مواردی از قبیل عروسی حضرت قاسم(ع) در کربلا، حضور بانو لیلا، مادر علی‎ اکبر(ع) در کربلا، اظهار تذلل امام و اهل‎بیت و یارانشان در برابر دشمن در مواردی مانند درخواست آب، آمدن کاروان اهل‎بیت(ع) در اربیعن به شام، آمدن حضرت زینب(س) در لحظه احتضار اباعبدالله(ع) بر بالین آن حضرت و... را نادرست و غلط شمرده و در دو صفحه لیستی از شماره صفحات اشعار غلط کتاب (اشعاری که با این مضامین سروده شده‌اند) را ارائه می‌دهد<ref>ر.ک: همان، صفحه‌های چهار تا هفت</ref>.
-به‎عنوان نمونه از میان اشعاری که در مقدمه ناشر از شعرهای ناصواب برشمرده شده‌اند، می‌توان به بیت زیر اشاره کرد:
+به‌عنوان نمونه از میان اشعاری که در مقدمه ناشر از شعرهای ناصواب برشمرده شده‌اند، می‌توان به بیت زیر اشاره کرد:
 {{شعر}}
@@ خط ۴۸: / خط ۴۸: @@
 [[قمري، محمدتقي|قمری]] از سی سالگی به روضه‎خوانی و مقتل‎نویسی پرداخت و کتاب كنز المصائب را به نظم درآورد. این کتاب بارها در تبریز چاپ شد. او به‎جز كنز المصائب، اشعار دیگری هم داشت. قمری در پنجاه سالگی آن اشعار را به كنز المصائب افزوده می‌کند و این اثر را دیوان کامل قمری می‌نامد که دربردارنده اشعار ترکی و فارسی اوست. دیوان کامل قمری با تصحیح آقا بن عابد در باکو به سال 1285ق و در تهران به سال 1372ش، به چاپ رسیده است.<ref>ر.ک: محمدزاده، نوری، نگـاهی به ادبیـات فارسی در داغستان</ref>.
-شعر [[قمري، محمدتقي|قمری]] بیشتر دربردارنده مدح و مرثیه اهل‎بیت(ع) و به‎خصوص امام حسین(ع) و یارانش می‎باشد، ولی اشعار عارفانه و ساقی‌نامه‌ها هم در شعرش به چشم می‌خورند. قالب بیشتر شعرهای وی قصیده و غزل می‎باشد، ولی در شعر فارسی او رباعیات هم وجود دارد. [[قمري، محمدتقي|محمدتقی قمری]]، در شعر مرثیه خود در عزای امام حسین(ع) و اهل ‎بیت و یارانش از روضة‎ الشهدای کاشفی به‎عنوان سند تاریخی و از حدیقة ‎السعدای فضولی (چنان‎که خودش از مکتب فضولی پیروی می‌کرد) بهره جسته است. او در سرایش شعر فارسی از شعر [[خواجوی کرمانی، محمود بن علی|خواجوی کرمانی]]، منوچهری و محتشم کاشانی تأثیر پذیرفته است. شعر [[قمري، محمدتقي|قمری]] از زیبایی خاصی برخوردار است و به‎جز مرثیه و مدح، شامل محتوای عارفانه هم می‎باشد. او چنان در عشق خدا مغروق است که می‌گوید:
+شعر [[قمري، محمدتقي|قمری]] بیشتر دربردارنده مدح و مرثیه اهل‎بیت(ع) و به‎خصوص امام حسین(ع) و یارانش می‎باشد، ولی اشعار عارفانه و ساقی‌نامه‌ها هم در شعرش به چشم می‌خورند. قالب بیشتر شعرهای وی قصیده و غزل می‎باشد، ولی در شعر فارسی او رباعیات هم وجود دارد. [[قمري، محمدتقي|محمدتقی قمری]]، در شعر مرثیه خود در عزای امام حسین(ع) و اهل ‎بیت و یارانش از روضة‎ الشهدای کاشفی به‌عنوان سند تاریخی و از حدیقة ‎السعدای فضولی (چنان‎که خودش از مکتب فضولی پیروی می‌کرد) بهره جسته است. او در سرایش شعر فارسی از شعر [[خواجوی کرمانی، محمود بن علی|خواجوی کرمانی]]، منوچهری و محتشم کاشانی تأثیر پذیرفته است. شعر [[قمري، محمدتقي|قمری]] از زیبایی خاصی برخوردار است و به‎جز مرثیه و مدح، شامل محتوای عارفانه هم می‎باشد. او چنان در عشق خدا مغروق است که می‌گوید:
 {{شعر}}
 {{ب|''أحسن الله باز طبعم پر زد از پرواز عشق''|2=''بال زرین برگشاد از همت آغاز عشق''}}