قانون التأويل: تفاوت میان نسخه‌ها

قانون التأويل (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۵ سپتامبر ۲۰۱۹، ساعت ۲۳:۰۷

هیچ تغییری در اندازه به وجود نیامده‌ است. ، ‏۵ سپتامبر ۲۰۱۹

جز

جایگزینی متن - 'ن‎ج' به 'ن‌ج'

Hbaghizadeh@noornet.net

۴۲۵٬۲۲۵

ویرایش

@@ خط ۴۵: / خط ۴۵: @@
 [[ابن عربی، محمد بن عبدالله|اشبیلی]] سپس به شرح سفر خود به‎قصد فراگیری علم می‌پردازد. او در آغاز گزارش سفرش حکایت جالبی را نقل می‌کند که سبب آغاز سفر علمی او بوده است. روزی در محضر تعدادی از معلمین بوده است که دلالی بر آن‎ها وارد می‌شود و بند از بسته کتبی که به همراه داشته می‌گشاید. بسته دلال مشتمل بر کتب علاء‎الدوله احمد بن محمد سمنانی (متوفی444ق) عالم بزرگ اشعری بوده است. اساتید [[ابن عربی، محمد بن عبدالله|اشبیلی]] همه از اهمیت این کتب سخن می‌گویند. او از این واقعه و از این‎که دانشمندان سرزمینش این مباحث را به‎درستی نمی‌فهمند بسیار ناراحت شده و با خود قرار می‌گذارد که خود به این مقامات نائل شود و...<ref>ر.ک: همان، ص77-76</ref>. ‎ سپس به‎تفصیل سفرش را به مصر، اندلس و عراق با ذکر جزئیات شرح می‌دهد.
-او با دیدگاهی عرفانی «معرفت الله» را هدف از سفر به مناطق مختلف جهان و مطالعات شبانه‎روزی و دیدارش با دانشمندان دانسته و چنین استدلال می‎آورد: نگاه ما به عالم ازاین‎جهت نیست که جهان از ساختی متقن یا منظره‌ای زیبا یا نفعی فراگیر و یا جرمی بزرگ برخوردار است بلکه ازاین‎جهت است که مخلوق پروردگار است. همان‎گونه که توجه ما به نبی(ص) نه ازاین‎جهت است که آدمی یا قرشی و یا از چهره‌ای زیبا برخوردار است بلکه ازاین‎جهت است که او رسول‌الله است<ref>ر.ک: همان، ص117</ref>.
+او با دیدگاهی عرفانی «معرفت الله» را هدف از سفر به مناطق مختلف جهان و مطالعات شبانه‎روزی و دیدارش با دانشمندان دانسته و چنین استدلال می‎آورد: نگاه ما به عالم ازاین‌جهت نیست که جهان از ساختی متقن یا منظره‌ای زیبا یا نفعی فراگیر و یا جرمی بزرگ برخوردار است بلکه ازاین‌جهت است که مخلوق پروردگار است. همان‎گونه که توجه ما به نبی(ص) نه ازاین‌جهت است که آدمی یا قرشی و یا از چهره‌ای زیبا برخوردار است بلکه ازاین‌جهت است که او رسول‌الله است<ref>ر.ک: همان، ص117</ref>.
 حقیقت مثل‎های قرآن، اولین باب در موضوع تأویل است که نویسنده به آن پرداخته است. او پیش از ذکر معنای مثل، امثال قرآن را قانونی برای شناخت مستقیم معرفی کرده و چنین توضیح می‌دهد: خداوند سبحان اگر بخواهد می‌تواند برای بندگان تجلی کند تا این‎که حقیقت ذاتش را بدانند، اما از ایشان پنهان داشته و خود را با ادله به ایشان شناخته است. در رابطه با ادله هم اگر می‌خواست تنها یک دلیل می‎آورد تا آفریده‎ها از یک راه به علم برسند اما به حکمت خود ادله را آشکار و مخفی قرار داد تا مؤمنین در درجات و جاهلین در درکات مختلف قرار بگیرند تا گروهی به هدایت و نجات و گروه دیگر به گمراهی و هلاکت برسند<ref>ر.ک: همان، ص141</ref>.