۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
تاریخ ایران: از رضا شاه تا انقلاب اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'ی‌اش' به 'ی‌اش'
جز (جایگزینی متن - 'ی‌ت' به 'ی‌ت') |
جز (جایگزینی متن - 'ی‌اش' به 'ی‌اش') |
||
| خط ۵۱: | خط ۵۱: | ||
# ویژگیهای ملی ایران بهعنوان یک کشور عمدتاً شیعه، اما از لحاظ اجتماعی جامعه‌ای ناهمگون. | # ویژگیهای ملی ایران بهعنوان یک کشور عمدتاً شیعه، اما از لحاظ اجتماعی جامعه‌ای ناهمگون. | ||
# نیاز فرمانروایان ایران به اطمینان خاطر از ادامه حکومت خویش و فرمانروایی کارآمد بر ایران در چنین اوضاع و احوالی. | # نیاز فرمانروایان ایران به اطمینان خاطر از ادامه حکومت خویش و فرمانروایی کارآمد بر ایران در چنین اوضاع و احوالی. | ||
بنا به باور نویسنده، رضا شاه در درجه نخست، سربازی خودساخته بود که در مورد سیاست خارجی از وضع آشفته کشور و موقعیت تحقیرآمیز ایران بهعنوان بازیچه رقابت میان روس و انگلیس رنج میبرد. او می‌خواست ایران را از سقوط نجات دهد و هویت | بنا به باور نویسنده، رضا شاه در درجه نخست، سربازی خودساخته بود که در مورد سیاست خارجی از وضع آشفته کشور و موقعیت تحقیرآمیز ایران بهعنوان بازیچه رقابت میان روس و انگلیس رنج میبرد. او می‌خواست ایران را از سقوط نجات دهد و هویت ملی‌اش را به آن برگرداند. او بر ایجاد موازنه در هدایت روابط خارجی، ایجاد وحدت ملی، ثبات و تجدد با وجود یک رهبر متمرکز تأکید میورزید. او اعتقاد داشت که فقط ایرانیان می‌توانند امور خود را اداره کنند و از آسیب بیگانگان که معلول ضعف داخلی بود بپرهیزند. | ||
پس از رضا خان، محمدرضا شاه، از جهت ثبات در سیاست خارجی از قوام لازمی برخوردار نبود و پس از جنگ جهانی و تا پیش از بیرون رفتن قوای خارجی از ایران، دولت ایران چندان نمی‌توانست مستقل از نیازها و تمایلات ایشان عمل کند؛ در نتیجه بهدشواری می‌توان گفت که ایران طی سالهای جنگ، سیاست خارجی پایداری داشته است و پس از جنگ تا حد کمی دولت ایران توانست مهار اداره سیاست خارجی خود را به دست گیرد<ref>ر.ک: همان، ص118-152</ref>. | پس از رضا خان، محمدرضا شاه، از جهت ثبات در سیاست خارجی از قوام لازمی برخوردار نبود و پس از جنگ جهانی و تا پیش از بیرون رفتن قوای خارجی از ایران، دولت ایران چندان نمی‌توانست مستقل از نیازها و تمایلات ایشان عمل کند؛ در نتیجه بهدشواری می‌توان گفت که ایران طی سالهای جنگ، سیاست خارجی پایداری داشته است و پس از جنگ تا حد کمی دولت ایران توانست مهار اداره سیاست خارجی خود را به دست گیرد<ref>ر.ک: همان، ص118-152</ref>. | ||