ابن عقیل، علی بن عقیل: تفاوت میان نسخه‌ها

ابوالوفاء علی بن عقیل بن محمد بن عقیل بن احمد ظفری بغدادی در جمادی‎الثانی سال 431ق در بغداد به دنیا آمد. برخی نیز سال ولادت او را 432 دانسته‎اند و برخی 430 هجری.<ref>ر.ک: ترکی، عبدالله بن عبدالمحسن، ج1، ص6-7</ref> گروهی از تراجم نویسان، نام وی را علی بن محمد بن عقیل ذکر کرده است. برخی نیز به‎جای اسم احمد در اجدادش نام محمد گذاشته‎اند و عبدالله را هم در نسبش افزوده‎اند؛ علی بن عقیل بن محمد بن عقیل بن محمد بن عبدالله. ذهبی هم در «السیر» گفته: نام او علی بن عقیل بن محمد بن عقیل بن عبدالله است. کلمه ظفری در نامش نشان از نسبتش به ظفریه دارد که محله بزرگی در شرق بغداد بوده است.<ref>ر.ک: همان، ص6</ref>

ابن عقیل درباره خانواده‎اش می‎گوید: خاندان پدرم همه از صاحبان قلم و نویسنده، اهل شعر و آداب بودند... جدم محمد بن عقیل کاتب بهاءالدوله و منشئ (نویسنده) رساله «عزل الطائع و تولیة القادر» بود. پدرم خوش‎فکرترین مردم زمانش و بهترین آنان در علم و جدل بود. خاندان مادریم از بیت زهری هستند؛ آنان صاحب‎کلام و مدرس بر مذهب ابوحنیفه می‎باشند.<ref>ر.ک: همان، ص7</ref>

ابن عقیل که در خاندانى حنفى زاده شده بود، از سویى تحت تأثیر ابومنصور و از سوی دیگر به دلیل عضو شدن در گروه کوچکى که تمایلات حنبلى داشت‎، به این مذهب گرایش یافت‎. این گروه به دلیل علایق و دوستی‎های معنوی تشکیل شده بود و در آن ابن مسلمه‎، وزیر خلیفه قائم و ابواسحاق شیرازی و چند تن دیگر شرکت مى‎جستند و خلیفه قطب واقعى آن به شمار مى‎رفت و این گروه گرچه تمایلات حنبلى داشت‎، اما متعصب نبود و بیشتر به اصلاح اخلاقى عوام و متصوفه و بهره‎گیری از تعالیم معتزله توجه نشان مى‎داد و ابن عقیل تا آخر عمر ارتباط خود را با این گروه حفظ کرد. اینکه استادان او در این گرایش وی نقش مؤثری داشته باشند، موردتردید است‎، زیرا از مشایخ او تنها ابویعلى ابن فراء و ابومحمد تمیمى حنبلى بوده‎اند، درحالی‎که او نزد ابوالطیب طبری و ابونصر ابن صباغ شافعى و ابوعلى دامغانى حنفى نیز درس خوانده است. وی در فاصله 444-450ق در دوره وزارت ابن مسلمه که از هواداران حلاج بود، کتابى در ستایش حلاج نوشت.

ابن عقیل‎، چنانکه اشاره شد، مورد توجه ابومنصور بن یوسف بود، چنانکه در فتاوی او را مقدم مى‎داشت و معاش او را تأمین مى‎کرد و این امر انگیزه‎ای گردید برای دشمنى مخالفان او به رهبری شریف ابوجعفر عبدالخالق بن عیسى که مسن‎تر از او بود و پس از مرگ ابومنصور در اوایل 460ق دشمنى شدت یافت و سرانجام کار آن‎چنان بر ابن عقیل سخت شد که وی در 15 ربیع‎الاول 461ق با جامه مبدل به خانه ابوالقاسم بن رضوان‎، داماد ابومنصور، در باب المراتب رفت. مقدسى به استناد سخنى از خود ابن عقیل قائل به دو دوره تعقیب برای او شده است‎: یکى پیش از وزارت نظام‎الملک در 456ق که مورد آزار حنبلیان قرار گرفت و از معاشرت با شیوخ معتزله ممنوع گردید و دیگر پس از وزارت نظام‎الملک‎، براساس تحلیل وقایع‎؛ دوره دوم پس از درگذشت ابومنصور در 14 محرم 460ق آغاز و در 10 محرم 465ق که ابن عقیل در ملأعام توبه خویش را از عقاید پیشین اعلام کرد، پایان مى‎یابد.

در این تاریخ ابن عقیل متنى نوشت که در آن از عقاید خاص خود برائت جست‎. متن این توبه‎نامه را ابوجعفر دیده است‎. در این سند او از مذهب اعتزال و پیروان آن برائت جست و عقیده خود را در مورد حلاج رد نمود و قتل او را درست خواند و شریف ابوجعفر و همراهان او را در انکار خویش مصیب دانست و اذعان کرد که این سخنان را بدون اجبار نوشته است. به‎هرحال چنانکه ابن قدامه‎، ابن رجب و ابن کثیر معتقد بوده‎اند، ابن عقیل از تمایلات معتزلى خویش هرگز کاملاً دست بر نداشته است‎. وی پس از توبه مجدداً به فتوا و تدریس و مناظره مشغول شد و در زمان قائم به افتاء در دیوان پرداخت. او مدتى بر منبر وعظ نشست تا آنکه در 475ق به دنبال برخورد بین حنبلیان و اشاعره وعظ را ترک گفت و به تدریس بسنده کرد<ref>مؤذن جامی، محمدهادی، ج4، ص322</ref>

ابن عقیل پس از مدتی زندگی علمی و تدریس و تصنیف در سن هشتادوسه سالگی از دنیا رفت. وفات او در روز جمعه روز دوازدهم جمادی‎الاول سال 513ق در بغداد اتفاق افتاد. در مسجدهای القصر و المنصور بر جنازه او نماز خواندند و امام جماعت نماز میت در مسجد القصر ابن شافع بود. برخی مانند ابن ناصر حضور سیصد هزار نفر در مراسم تشییع و تدفین او را ذکر کرده‎اند.<ref>ر.ک: ترکی، عبدالله بن عبدالمحسن، ج1، ص24</ref>

# مؤذن جامی، محمدهادی، دائرة‎المعارف بزرگ اسلامی زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائره‎المعارف بزرگ اسلامی، چاپ دوم، 1377ش