وحی‌شناسی: تفاوت میان نسخه‌ها

نویسنده در مقدمه ضمن بیان مطالبی درباره وحی، به بیان مخاطب این اثر و محتویات آن پرداخته است<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/20493/1/19 ر.ک: همان، ص19-22]</ref>.

نویسنده در این درس می‎گوید: کاربردهای قرآنی وحی شامل تقدیر الهی در نظام هستی، هدایت غریزی، القای شیطانی، اشاره پنهانی، الهام، پیام الهی به فرشتگان، فرستادن روح بر پیامبر، تأیید عملی پیشوایان الهی، ارتباط رسالی و سخن گفتن بی‎واسطه خدا با پیامبر است... بیشترین کاربرد وحی در قرآن در معنای اصطلاحی آن، یعنی «ارتباط رسالی» پیامبر است... وحی در اصطلاح علم کلام و علوم قرآنی به معنای «تفهیم اختصاصی از جانب خداوند به بنده برگزیده (پیامبر) برای هدایت مردم» است<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/20493/1/40 ر.ک: متن کتاب، ص40]</ref>.

در این درس نظر فیلسوفانی چون فارابی و بوعلی درباره وحی به معرض نمایش گذاشته شده است. فارابی عقل انسانی را دارای سه مرتبه بالقوه و بالفعل و مستفاد می‎داند و عقل مستفاد با عقل فعال که در لسان شرع بدان «روح‎القدس» گویند ارتباط برقرار می‎کند. نبی با تکامل در قوه متخیله توان ارتباط وحیانی را به دست می‎آورد<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/20493/1/166 ر.ک: همان، ص166]</ref>.

تکلم خداوند با پیامبران را پیروان تمام شرایع الهی پذیرفته‎اند؛ گرچه در چگونگی آن اختلاف ‎نظر وجود دارد. برخی وحی را حروف و اصوات ایجادشده در هوا یا محل دیگر می‎دانند که لازمه‎اش معرفت حصولی و قابل ‎درک برای همگان است. حال‎ آنکه وحی دریافتی حضوری و پنهان است. اشاعره سخن خدا را «کلام نفسی» می‎دانند که معنا و حقیقتی ازلی بوده، غیر از علم، اراده و کراهت است. آن معنا و حقیقت به‎وسیله الفاظ به پیامبران منتقل می‌شود. آنان دلیل قانع‎کننده‎ای بر اثبات کلام نفسی بیان نکرده‎اند<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/20493/1/190 ر.ک: همان، ص190]</ref>.