سلمان ساوجی، سلمان بن محمد: تفاوت میان نسخه‌ها

بعد از مرگ دلشادخاتون و شیخ حسن ایلخانی، این شاعر به دربار سلطان اویس رفته و به او اختصاص یافت. رابطه سلمان با سلطان اویس از زمان پدر و مادر این پادشاه، آغاز شده بود؛ زیرا اویس در شعر و علم از سلمان آموزش می‎دید و شاعر نیز در ضمن مدح شیخ حسن و دلشادخاتون، نام اویس را هم که هنوز کودکی بیش نبود، ذکر می‎کرد. اویس نیز پس‎ازآنکه به سلطنت رسید، به سلمان به چشم استاد خود نگاه می‎کرد. سلمان قصاید بسیاری در مدح سلطان اویس و یا در تهنیت برای فتح‎ها و پیروزی‎هایش سرود و در زمان او، از عزت و احترام فراوانی برخوردار بود و ثروت بسیاری یافت، چنانکه موردحسادت هم‎عصرانش قرار گرفت. پس از سلطان اویس، پسرش حسین که از سال 776 تا 784ق حکومت می‎کرد، بیشتر دوران حکومتش را با خاندان مظفر از یک‎سو و ترکمانان قراقویونلو از سوی دیگر، در درگیری و کشمکش بود. سلمان، سلطان حسین را هم در چند قصیده ستود.

هیچ‎یک از شاعران قرن هشتم هجری از شغل شاعری نتوانستند به تمتع مالی سلمان برسند. پاداش‎ها و صله‌هایی که شیخ حسن و به‎خصوص دلشادخاتون و شاگرد شاعر؛ یعنی سلطان اویس به او می‎داد، آن‎قدر زیاد بود که موردحسادت معاصرانش قرار گرفت. این شاعر علاوه بر مقرری ثابتی که از دربار پادشاهان ایلخانی می‎گرفت، در پایان عمرش به‎فرمان سلطان اویس، املاکی را در نزدیکی ری و ساوه گرفت و این هنگامی بود که شاعر به فکر گوشه‎نشینی افتاده بود و می‎خواست از خدمت و ملازمت شاهان دست بکشد؛ اما سلطان اویس با وجود پذیرش تمام خواهش‎های شاعر، این درخواست عزلت‎گزینی شاعر را نپذیرفت و سلمان تا پایان عمر این پادشاه و سپس مدتی در روزگار سلطنت پسرش، سلطان حسین، همچنان بر کار خود باقی بود و تنها در سال آخر عمرش، ناخواسته به این آرزو رسید و در گوشه انزوا و تنگدستی درگذشت.