دیوان اشعار منسوب به حضرت امیرالمؤمنین علی(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

ديوان امام علي عليه‎السلام. فارسی  

در ابتدای این اثر دو پیشگفتار به قلم [[محقق، مهدی|مهدی محقق]] و مصحح و سپس مقدمه‎ای تحقیقی در بیش از سی صفحه ارائه شده است.

[[محقق، مهدی|مهدی محقق]] در مقدمه‎اش با عنوان «فلسفه در جهان اسلام و ضرورت برگزاری همایش قرطبه و اصفهان»، به بررسی اجمالی توجه ایرانیان و فیلسوفان ایرانی به مباحث فلسفی پرداخته است. ارتباط حکمت و شریعت، معرفی مکتب فلسفی اصفهان و استشهاد حکیمان متأله به قرآن و نهج‌البلاغه، موضوعاتی است که در این مقدمه مطرح شده است.<ref>ر.ک: پیشگفتار مهدی محقق، صفحات یازده تا بیست‎ودو</ref>.

روزی در هنگام مطالعه دیوان اشعار [[امام على(ع)|حضرت علی(ع)]]، وجد و حال به او دست می‎دهد. سپس افسوس می‎خورد که چرا عجمی‎گویان نمی‎توانند از این گوهرهای غیبی بهره‎ای ببرند. پس بر آن می‎شود تا دیوان را به نظم فارسی ترجمه کند. برای آنکه در ترجمه خویش دچار لغزش نشود، از افراد آگاه نیز یاری می‎گیرد تا معانی لغات را چنان‎که شایسته است به‎درستی ترجمه کند. صدر زمان حضرت برهان‎الدین نیز از این امر استقبال می‎کند و چون مرشدی روحانی، با همت خود به یاری شوقی می‎شتابد. در این هنگام واقعه‎ای نیز می‎بیند که عزم او را استوارتر می‌سازد و سرانجام به سال 875ق، ترجمه دیوان را به انجام می‎رساند: {{شعر}}{{ب|''واقعه هم دیدم و گشتم دلیر ''|2='' پای در این بیشه نهادم چو شیر''}}{{ب|''ساختم اندر ره عشق و طلب ''|2='' این هزج از قول امیر عرب''}}{{ب|''سال شده هشتصد و هفتاد و پنج ''|2='' کز کرمش یافتم این طرفه گنج''}}{{پایان شعر}}<ref>ر.ک: همان، صفحه چهل‎وشش تا چهل‎وهشت</ref>.

برای آگاهی از میزان قدرت شاعری شوقی، باید دیوان او را به دو بخش مجزا تقسیم نمود. بخش اول، یعنی سی‎وهشت بیت آغاز کتاب که یادآور سبک سخنوری نظامی در «مخزن الأسرار» دارای ابیاتی روان، خوش‎آهنگ و خیال‎انگیز است. بخش دوم شامل ترجمه منظوم است که 360 قطعه را در بر می‎گیرد. وی در مقابل هر بیت عربی یک بیت فارسی سروده است. ابیاتش ساده و روان و نزدیک به کلام منثور است و در پاره‎ای موارد سست به نظر می‎رسد و همان طور که در مقدمه دیوان آمده، ابیات را لفظ به لفظ و بی‎دخل و تصرف ترجمه کرده است. سادگی کلام شوقی در این بخش از دیوان، گذشته از آنکه سبک رایج عصر اوست، از ترجمه مستقیم وی از شعر عربی نیز سرچسمه می‎گیرد. شوقی بر آن بوده تا ابیات عر بی را به‎گونه‎ای به نظم فارسی ترجمه کند که به اصل عربی نزدیک باشد. بنابراین رعایت وزن و قافیه و مقید بودن به ترجمه لفظ به لفظ، شوقی را در چهارچوبی قرار داده که وی را تا حد زیادی از به‎کار بردن صنایع ادبی بازمی‎دارد<ref>ر.ک: همان، صفحه چهل‎وهشت تا پنجاه</ref>.  

محقق کتاب در ادامه مقدمه‎اش برای آشنایی بیشتر خواننده با نحوه ترجمه شوقی از دیوان، ابتدا برخی از ابیات او را با متن عربی تطبیق داده است. سپس این ترجمه را با دو ترجمه دیگر مورد مقایسه قرار داده و به ویژگی‎های ترجمه منظوم وی اشاره کرده است.<ref>ر.ک: همان، صفحه پنجاه</ref>.