دیوان اشعار منسوب به حضرت امیرالمؤمنین علی(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

مولانا شوقی، شاعر قرن نهم هجری است که دیوان اشعار منسوب به [[امام على(ع)|حضرت علی(ع)]] را در سال 875ق، به نظم فارسی ترجمه کرده است. وی در مقدمه دیوان از «صدر زمان حضرت برهان دین» نام می‎برد که احتمالاً خواجه برهان‎الدین عبدالحمید کرمانی وزیر سلطان ابوسعید تیموری است. آن‎چنان‎که شوقی در مقدمه دیوان ذکر کرده است، برای کسب علم و دانش راهی سفر می‎شود و مدتی در بغداد اقامت می‎کند: {{شعر}}{{ب|''چون شدم آگاه ز فضل خدای''|2='' بر سفر افتاد مرا عزم و رای''}}{{ب|''چند گه از خدمت ارباب جود''|2=''مسکن من خطه بغداد بود''}}{{پایان شعر}}

برای آگاهی از میزان قدرت شاعری شوقی، باید دیوان او را به دو بخش مجزا تقسیم نمود. بخش اول، یعنی سی‎وهشت بیت آغاز کتاب که یادآور سبک سخنوری نظامی در «مخزن الأسرار» دارای ابیاتی روان، خوش‎آهنگ و خیال‎انگیز است. بخش دوم شامل ترجمه منظوم است که 360 قطعه را در بر می‎گیرد. وی در مقابل هر بیت عربی یک بیت فارسی سروده است. ابیاتش ساده و روان و نزدیک به کلام منثور است و در پاره‎ای موارد سست به نظر می‎رسد و همان طور که در مقدمه دیوان آمده، ابیات را لفظ به لفظ و بی‎دخل و تصرف ترجمه کرده است. سادگی کلام شوقی در این بخش از دیوان، گذشته از آنکه سبک رایج عصر اوست، از ترجمه مستقیم وی از شعر عربی نیز سرچسمه می‎گیرد. شوقی بر آن بوده تا ابیات عر بی را به‎گونه‎ای به نظم فارسی ترجمه کند که به اصل عربی نزدیک باشد. بنابراین رعایت وزن و قافیه و مقید بودن به ترجمه لفظ به لفظ، شوقی را در چهارچوبی قرار داده که وی را تا حد زیادی از به‎کار بردن صنایع ادبی بازمی‎دارد<ref>ر.ک: همان، صفحه چهل‎وهشت تا پنجاه</ref>.