۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
راحة العقل: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'ها' به 'ها'
جز (جایگزینی متن - 'می‌ک' به 'می‌ک') |
جز (جایگزینی متن - 'ها' به 'ها') |
||
| خط ۳۸: | خط ۳۸: | ||
در مقدمه نویسنده، به ساختار کتاب و موضوعات مطرحشده در آن، اشاره گردیده است<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/23925/1/81 ر.ک: مقدمه مؤلف، ص81-96]</ref>. | در مقدمه نویسنده، به ساختار کتاب و موضوعات مطرحشده در آن، اشاره گردیده است<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/23925/1/81 ر.ک: مقدمه مؤلف، ص81-96]</ref>. | ||
نویسنده در این کتاب سعی کرده است تا اصول و فروع مذهب اسماعیلیان را مطابق با نظام خلقت از افلاک و اجرام عالم طبیعت و عوالم عقول مجرد و نفوس و همچنین محاسبات دقیق در یک چهارچوب قرار دهد که قابل کم و زیاد شدن و خدشه نباشد؛ زیرا در آن زمان کسی نمیتوانست نظام خلقتی را که بر اساس هیئت بطلمیوسی و نظام مجردات عقل و نفس ارسطویی و یا مثل افلاطونی بود، منکر شود یا | نویسنده در این کتاب سعی کرده است تا اصول و فروع مذهب اسماعیلیان را مطابق با نظام خلقت از افلاک و اجرام عالم طبیعت و عوالم عقول مجرد و نفوس و همچنین محاسبات دقیق در یک چهارچوب قرار دهد که قابل کم و زیاد شدن و خدشه نباشد؛ زیرا در آن زمان کسی نمیتوانست نظام خلقتی را که بر اساس هیئت بطلمیوسی و نظام مجردات عقل و نفس ارسطویی و یا مثل افلاطونی بود، منکر شود یا خدشه‌ای در آن وارد کند؛ زیرا میدانیم که فلسفه مشاء بر اساس نظام ارسطویی است و حتی فلسفه افلاطونی در آن روزگار، یعنی قرن پنجم، غیر قابل رخنه و خدشه بود و فلاسفه عموما و بهراحتی مدعی بودند که این نظام فکری غیر قابل خدشه است؛ حتی فارابی، نظام «مدینه فاضله» خود را بر اساس نظام خلقت مخروطیشکل جهان هستی قرار میدهد که این سازندگی نظام مدینه فاضله بر اساس فلسفه نظامیافته طبقاتی ارسطویی یا مثل افلاطونی، کاری بسیار سهل و آسان است؛ لکن کار سازندگی نظام شریعت اسماعیلیان بر اساس نظام فلسفه ارسطویی و افکار فلسفی افلاطونیان کار بسیار دشواری است<ref>ر.ک: کرمانی، حمیدالدین؛ ساجدی، سید جعفر، ص105-106</ref>. | ||
[[کرمانی، احمد بن عبدالله|کرمانی]] در مقابل مقادیر زیادی از اصطلاحات واقع شده است. امام هفتم (و بالجمله عدد هفت)، یعنی محمد بن اسماعیل و طبق عقیده آنها مقام امام بسیار عالی است و ولایت مطلقه دارد؛ واضع شریعت است و هم حافظ آن. در نظام طبیعت و خلقت، مجردات و مادیات باید یک مرتبه هفتم را بیابند و آن را منطبق با آن بدانند و چون او را در رأس عدد هفت میدانند و شارع، باید در نظام شریعتها دستکاری کنند و ادوار شرایع را هفتهفت کنند، از آدم ابوالبشر تا پیامبر اسلام(ص) که قهرا حاجت آنها برآورده نمیشود. پس باید هفت دور بیابند که دور هفتم و در پایان آن، محمد بن اسماعیل کاملکننده و مکمل آن باشد. خوب مقام و جایگاه او در نظام شرایع باید با کدام یک از انبیا و اوصیا مطابق باشد؟ این هم یک مشکل است و ناگزیر میشوند که انبیا و اوصیای آنها را طبقهبندی و نامها و عناوین خاصی که نمودار جایگاه هرکدام است، جعل کنند یا از آیات و روایات الهام بگیرند و این است که اساس، وصی، متم و لواحق به وجود میآید که همه در محور نطقا، یعنی انبیای صاحب شریعت، دور میزنند، ولذا انبیایی که نام آنان در قرآن مجید آمده است، به نطقای صاحب شرع و نطقای غیر صاحب شرع و نطقای اولوالعزم و نطقای غیر اولوالعزم طبقهبندی میشوند. هریک از نطقا اساسی دارند و متم و لاحق و... همه اینها برای یافتن مقام و جایگاه امام اصلی خودشان است که در کجای نظام خلقت میتوان جای داد<ref>ر.ک: همان، ص106-107</ref>. | [[کرمانی، احمد بن عبدالله|کرمانی]] در مقابل مقادیر زیادی از اصطلاحات واقع شده است. امام هفتم (و بالجمله عدد هفت)، یعنی محمد بن اسماعیل و طبق عقیده آنها مقام امام بسیار عالی است و ولایت مطلقه دارد؛ واضع شریعت است و هم حافظ آن. در نظام طبیعت و خلقت، مجردات و مادیات باید یک مرتبه هفتم را بیابند و آن را منطبق با آن بدانند و چون او را در رأس عدد هفت میدانند و شارع، باید در نظام شریعتها دستکاری کنند و ادوار شرایع را هفتهفت کنند، از آدم ابوالبشر تا پیامبر اسلام(ص) که قهرا حاجت آنها برآورده نمیشود. پس باید هفت دور بیابند که دور هفتم و در پایان آن، محمد بن اسماعیل کاملکننده و مکمل آن باشد. خوب مقام و جایگاه او در نظام شرایع باید با کدام یک از انبیا و اوصیا مطابق باشد؟ این هم یک مشکل است و ناگزیر میشوند که انبیا و اوصیای آنها را طبقهبندی و نامها و عناوین خاصی که نمودار جایگاه هرکدام است، جعل کنند یا از آیات و روایات الهام بگیرند و این است که اساس، وصی، متم و لواحق به وجود میآید که همه در محور نطقا، یعنی انبیای صاحب شریعت، دور میزنند، ولذا انبیایی که نام آنان در قرآن مجید آمده است، به نطقای صاحب شرع و نطقای غیر صاحب شرع و نطقای اولوالعزم و نطقای غیر اولوالعزم طبقهبندی میشوند. هریک از نطقا اساسی دارند و متم و لاحق و... همه اینها برای یافتن مقام و جایگاه امام اصلی خودشان است که در کجای نظام خلقت میتوان جای داد<ref>ر.ک: همان، ص106-107</ref>. | ||
| خط ۴۴: | خط ۴۴: | ||
از اینها که بگذریم، مسئله امامت است که از دیدگاه آنها ولایت مطلقه هم دارد و صاحت عزم و امر و نهی است و باید مقام و جایگاه آنها هم مشخص شود و امامان باید از نسل حسین بن علی(ع) باشند و آنها هم در ادوار اسبوع، اسبوع قرار گیرند و یک نظام گسترده شریعتی که از نظر آنها جزو اصول است، به وجود آید تا همه آنها، با نظام تأویلی و نظام خلقت و در جهت نظام مجرداتی و هم عالم طبیعت انطباق داده شود. مسئله دیگر، فروع این اصول است که نظام دعوت و تبلیغی باشد که آنهم باید در یک نظام معین غیر قابل خدشه باشد و بدین ترتیب روشن میشود که توجه نویسنده به فلسفه [[فارابی، محمد بن محمد|فارابی]] و [[ابن سینا، حسین بن عبدالله|ابن سینا]] و احیانا [[ابن رشد، محمد بن احمد|ابن رشد]] چیست<ref>ر.ک: همان، ص107</ref>. | از اینها که بگذریم، مسئله امامت است که از دیدگاه آنها ولایت مطلقه هم دارد و صاحت عزم و امر و نهی است و باید مقام و جایگاه آنها هم مشخص شود و امامان باید از نسل حسین بن علی(ع) باشند و آنها هم در ادوار اسبوع، اسبوع قرار گیرند و یک نظام گسترده شریعتی که از نظر آنها جزو اصول است، به وجود آید تا همه آنها، با نظام تأویلی و نظام خلقت و در جهت نظام مجرداتی و هم عالم طبیعت انطباق داده شود. مسئله دیگر، فروع این اصول است که نظام دعوت و تبلیغی باشد که آنهم باید در یک نظام معین غیر قابل خدشه باشد و بدین ترتیب روشن میشود که توجه نویسنده به فلسفه [[فارابی، محمد بن محمد|فارابی]] و [[ابن سینا، حسین بن عبدالله|ابن سینا]] و احیانا [[ابن رشد، محمد بن احمد|ابن رشد]] چیست<ref>ر.ک: همان، ص107</ref>. | ||
نویسنده بهراحتی میتوانست با الهام از حکمت اشراق و نظریه خلقت در فلسفه نوافلاطونی، مقامات و مناصب را انطباق دهد؛ لکن مشکل کار این بوده است که اولا نام انبیای عظام که در قرآن مجید آمده است، در نظام خاصی قرار دارد که آن را با فلسفه اشراقی بهدشواری میتوان انطباق داد و ثانیا از دیدگاه ارباب مذاهب آن روزگار که فلسفه اشراقی را منبعث از افکار مجوسیان میدانستند، کل نظام مجوسیت مردود بود و از روی غرض و مرض سعی می‌کردند مجوسیت را مساوی با ثنویت بدانند و معادل شرک به حساب آورند و بههرحال این مرد بزرگ نابغه، با امکانات فکری و علمی آن روزگار به احسن وجه، از عهده | نویسنده بهراحتی میتوانست با الهام از حکمت اشراق و نظریه خلقت در فلسفه نوافلاطونی، مقامات و مناصب را انطباق دهد؛ لکن مشکل کار این بوده است که اولا نام انبیای عظام که در قرآن مجید آمده است، در نظام خاصی قرار دارد که آن را با فلسفه اشراقی بهدشواری میتوان انطباق داد و ثانیا از دیدگاه ارباب مذاهب آن روزگار که فلسفه اشراقی را منبعث از افکار مجوسیان میدانستند، کل نظام مجوسیت مردود بود و از روی غرض و مرض سعی می‌کردند مجوسیت را مساوی با ثنویت بدانند و معادل شرک به حساب آورند و بههرحال این مرد بزرگ نابغه، با امکانات فکری و علمی آن روزگار به احسن وجه، از عهده وظیفه‌ای که به او واگذار شده بود، برآمده است و ازاینرو است که خود [[کرمانی، احمد بن عبدالله|کرمانی]] مدعی است که کتاب «راحة العقل» او، مبتدیان و مدعیان را به کار نیاید و کسانی که بخواهند از کار او در «راحة العقل» بهره گیرند، باید قبلا کتابهای بسیاری را مطالعه کنند<ref>ر.ک: همان، ص107-108</ref>. | ||
تعریف [[کرمانی، احمد بن عبدالله|کرمانی]] از حکمت، همان تعریف ابنسینا است که غایت حکمت را نیل به کمال علمی و عملی میداند و تهذیب نفس و تکمیل عقل نظری و عملی و [[کرمانی، احمد بن عبدالله|کرمانی]] هدف را از دین هم همین میداند؛ حکمت و دین از دیدگاه او یک هدف را دنبال می‌کنند و تقسیم عبادات به علمی و عملی از همین رو است. کار کتاب «راحة العقل» هم توفیق بین حکمت و دیانت است. وی در مقام مقایسه و انطباق دین با نظام خلقت میگوید: خلقت افلاک و بهویژه فلک اعلی در نهایت استواری است؛ همان طور که ناطقان در شرایع و قائممقام آنها که شامل تمام مراتب است، اشرف از حدود و در نهایت استواریاند و حدود در حد اجسام سفلیاند، از لحاظ محکمی و استواری، یعنی در مرتبه دون نطقا و افلاکند و بالجمله مقامات بالای شریعت را و پایهگذاران آن را در مقاومت و استواری در حد اجسام عالیه میداند و مقامات و مناصب دون را در حد اجسام سافله و در یک مقابله و مقایسه، مقامات رفیع ارباب شرایع را در حد مجردات اولیه، مبدع اول و عقول ناشی از آن میداند و مقامات دون را در حد عقول سافله در جهت مجردات<ref>ر.ک: همان، ص108-109</ref>. | تعریف [[کرمانی، احمد بن عبدالله|کرمانی]] از حکمت، همان تعریف ابنسینا است که غایت حکمت را نیل به کمال علمی و عملی میداند و تهذیب نفس و تکمیل عقل نظری و عملی و [[کرمانی، احمد بن عبدالله|کرمانی]] هدف را از دین هم همین میداند؛ حکمت و دین از دیدگاه او یک هدف را دنبال می‌کنند و تقسیم عبادات به علمی و عملی از همین رو است. کار کتاب «راحة العقل» هم توفیق بین حکمت و دیانت است. وی در مقام مقایسه و انطباق دین با نظام خلقت میگوید: خلقت افلاک و بهویژه فلک اعلی در نهایت استواری است؛ همان طور که ناطقان در شرایع و قائممقام آنها که شامل تمام مراتب است، اشرف از حدود و در نهایت استواریاند و حدود در حد اجسام سفلیاند، از لحاظ محکمی و استواری، یعنی در مرتبه دون نطقا و افلاکند و بالجمله مقامات بالای شریعت را و پایهگذاران آن را در مقاومت و استواری در حد اجسام عالیه میداند و مقامات و مناصب دون را در حد اجسام سافله و در یک مقابله و مقایسه، مقامات رفیع ارباب شرایع را در حد مجردات اولیه، مبدع اول و عقول ناشی از آن میداند و مقامات دون را در حد عقول سافله در جهت مجردات<ref>ر.ک: همان، ص108-109</ref>. | ||