دیوان کامل قمری: در مناقب و مصائب چهارده معصوم(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

شعر [[قمري، محمدتقي|قمری]] بیشتر دربردارنده مدح و مرثیه اهل‎بیت(ع) و به‎خصوص امام حسین(ع) و یارانش می‎باشد، ولی اشعار عارفانه و ساقی‎نامه‎ها هم در شعرش به چشم می‎خورند. قالب بیشتر شعرهای وی قصیده و غزل می‎باشد، ولی در شعر فارسی او رباعیات هم وجود دارد. [[قمري، محمدتقي|محمدتقی قمری]]، در شعر مرثیه خود در عزای امام حسین(ع) و اهل ‎بیت و یارانش از روضة‎ الشهدای کاشفی به‎عنوان سند تاریخی و از حدیقة ‎السعدای فضولی (چنان‎که خودش از مکتب فضولی پیروی می‎کرد) بهره جسته است. او در سرایش شعر فارسی از شعر [[خواجوی کرمانی، محمود بن علی|خواجوی کرمانی]]، منوچهری و محتشم کاشانی تأثیر پذیرفته است. شعر [[قمري، محمدتقي|قمری]] از زیبایی خاصی برخوردار است و به‎جز مرثیه و مدح، شامل محتوای عارفانه هم می‎باشد. او چنان در عشق خدا مغروق است که می‎گوید:

اشعار [[قمري، محمدتقي|قمری]] مملو از کنایات، استعاره‎ها و تشبیهات کثیر و خوش‎طبع می‎باشد و ازاین‎رو وی خود را شاعری ماهر می‎داند. او هرچند به شعرای دیگر احترام می‎گذارد، ولی می‎گوید:  

{{ب|''عقل می‎گوید قدم نه بر گلستان لاتخف''|2=''نیستند این شاعران پرهنر کامل‎عیار''}}

وی سپس با آوردن اسامی شاعران بزرگ چون فردوسی، [[سعدی، مصلح بن عبدالله|سعدی]]، عنصری، نوائی، [[نظامی گنجوی|نظامی]]، [[حافظ، شمس‌الدین محمد|حافظ]] و غیره از کار آنان عیب می‎گیرد<ref>ر.ک: همان</ref>.