العقائد الإسلامية (سابق): تفاوت میان نسخه‌ها

و این انبیا، هرچند در مراتب فضیلت با یکدیگر تفاوت دارند، اما همه آنان به نهایت از تعالی روحی و اتصال به خدا دست یافته‎اند: '''تِلْك الرُّسُلُ فَضَّلْنَا بَعْضَهُمْ عَلَى بَعْضٍ مِّنْهُم مَّن كلَّمَ اللَّـهُ وَ رَفَعَ بَعْضَهُمْ دَرَجَاتٍ وَ آتَينَا عِيسَى ابْنَ مَرْيمَ الْبَينَاتِ وَ أَيدْنَاهُ بِرُوحِ الْقُدُسِ...''' ﴿بقره: 253﴾ (برخى از آن پیامبران را بر برخى دیگر برترى بخشیدیم. از آنان کسى بود که خدا با او سخن گفت و درجات بعضى از آنان را بالا برد و به عیسى پسر مریم دلایل آشکار دادیم و او را به‎وسیله روح‎القدس تأیید کردیم...)<ref>[https://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/29266/2/180 ر.ک: متن کتاب، ص180-182]</ref>.

به گواهی نصوصِ بسیارِ قرآنی که در شأن انبیای الهی نازل شده‎اند، صفات پاکی و قداست و نزاهت در حدی به آنان داده شده که آنها را نمونه زنده و صورت والای کمال انسانی قرار می‎دهد. طبعا امثال چنین اشخاصی از وقوع در گناه در امان هستند؛ واجبی را ترک نکرده و حرامی را انجام نخواهند داد و جز به اخلاق عظیمه‎ای که آنان را نمونه نیکو قرار دهد، متصف نمی‎شوند. آنان مَثَل اعلایی هستند که مردم به‎سویشان متوجه می‎گردند و انبیا در رسیدن به کمالی که برایشان مقدر شده در تلاشند. خودِ خداوند متولی تأدیب و تربیت و تهذیب و تعلیم آنان شده تا قله‎های رفیع انسانیت و برگزیده خداوند باشند؛ '''أُولَـئِك الَّذِينَ آتَينَاهُمُ الْكتَابَ وَ الْحُكمَ وَ النُّبُوَّةَ فَإِن يكفُرْ بِهَا هَـؤُلَاءِ فَقَدْ وَكلْنَا بِهَا قَوْمًا لَّيسُوا بِهَا بِكافِرِينَ أُولَـئِك الَّذِينَ هَدَى اللَّـهُ فَبِهُدَاهُمُ اقْتَدِهْ... ''' ﴿انعام: 89 و 90﴾ (آنان کسانى بودند که کتاب و داورى و نبوت بدیشان دادیم و اگر اینان [مشرکان‎] بدان کفر ورزند، بى‎گمان، گروهى [دیگر] را بر آن گماریم که بدان کافر نباشند. اینان کسانى هستند که خدا هدایتشان کرده است، پس به هدایت آنان اقتدا کن...) و '''وَ جَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً يهْدُونَ بِأَمْرِنَا وَ أَوْحَينَا إِلَيهِمْ فِعْلَ الْخَيرَاتِ وَ إِقَامَ الصَّلَاةِ وَ إِيتَاءَ الزَّكاةِ وَ كانُوا لَنَا عَابِدِينَ''' ﴿انبیاء: 73﴾ (و آنان را پیشوایانى قرار دادیم که به فرمان ما هدایت مى‎کردند و به ایشان انجام دادن کارهاى نیک و برپاداشتن نماز و دادن زکات را وحى کردیم و آنان پرستنده ما بودند) و '''إِنَّهُمْ كانُوا يسَارِعُونَ فِي الْخَيرَاتِ وَ يدْعُونَنَا رَغَبًا وَ رَهَبًا وَ كانُوا لَنَا خَاشِعِينَ''' ﴿انبیاء: 90﴾ (آنان در کارهاى نیک شتاب مى‎نمودند و ما را از روى رغبت و بیم مى‎خواندند و در برابر ما فروتن بودند).

این آیات دلالت بر نهایت کمال انسانی دارند که خداوند بر انبیایش افاضه کرده و اگر آنان این‎گونه نباشند، هیبتی در قلب‎ها نخواهند داشت و شأنشان در دیدگان مردم، پایین خواهد آمد و این امر باعث تضییع اعتماد به آنان خواهد شد و در نتیجه، کسی مطیعشان نخواهد بود. نتیجه این امر این است که حکمت از ارسال رسل محقق نخواهد شد؛ زیرا آنان به‎عنوان رهبران و هادیان مردم به‎سوی خدا، از طرف او ارسال شده‎اند. اگر آنان امری را که با کمال انسانی منافات دارد انجام دهند، مثلاًواجبی را ترک کرده یا حرامی را انجام دهند، یا کاری را انجام دهند که با اخلاق کریمانه تنافی داشته باشد، قدوه سیئه (الگوهای بد) خواهند بود، نه مثل علیا (الگوهای برتر) و مناره‎های هدایت<ref>[https://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/29266/2/182 ر.ک: همان، ص182-183]</ref>.