پرش به محتوا

المقنع في الغيبة: تفاوت میان نسخه‌ها

هیچ تغییری در اندازه به وجود نیامده‌ است. ،  ‏۳۱ ژوئیهٔ ۲۰۱۹
جز
جایگزینی متن - 'هاي' به 'های'
جز (جایگزینی متن - '<references /> ' به '<references/> ')
جز (جایگزینی متن - 'هاي' به 'های')
خط ۳۱: خط ۳۱:
'''المقنع في الغيبة'''، اثر [[علم‌الهدی، علی بن الحسین|على بن حسین، علم‌الهدى]] معروف به [[علم‌الهدی، علی بن الحسین|شريف (سيد) مرتضى]] (متوفاى 436ق)، درباره امامت و به زبان عربى است.
'''المقنع في الغيبة'''، اثر [[علم‌الهدی، علی بن الحسین|على بن حسین، علم‌الهدى]] معروف به [[علم‌الهدی، علی بن الحسین|شريف (سيد) مرتضى]] (متوفاى 436ق)، درباره امامت و به زبان عربى است.


اين كتاب كه توسط سيد‌‎محمدعلى حكيم مورد تحقيق قرار گرفته، على‌رغم حجم كمش از بهترين و نفيس‌ترين كتاب‌هايى است كه در دوران غيبت، پيرامون امامت و حكمت‌هاى غيبت نگاشته شده است.
اين كتاب كه توسط سيد‌‎محمدعلى حكيم مورد تحقيق قرار گرفته، على‌رغم حجم كمش از بهترين و نفيس‌ترين كتاب‌هایى است كه در دوران غيبت، پيرامون امامت و حكمت‌هاى غيبت نگاشته شده است.


ارزش و اهميت والاى اين كتاب زمانى بيشتر فهميده مى‌شود كه بدانيم [[شيخ طوسى]] كه خود يكى از نامدارترين و تواناترين علماى شيعى، در مباحث كلامى است، مقاطعى مهم از اين كتاب را گاهى به‌صورت نقل صريح و گاهى با اندكى تصرّف و اختصار در كتاب «[[الغيبة (للطوسی)|غيبت]]» و نيز در «فصل في الكلام في الغيبة» آورده و در جاى‌جاى اين دو كتاب، مطالب مختلفى از كتاب «مقنع» را با تصريح به نام [[علم‌الهدی، علی بن حسین|سيد‌‎مرتضى]]، مورد استناد قرار داده است.<ref>[https://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/16180/1/17 واحد تحقيقات مسجد مقدس جمكران، ص17]</ref>
ارزش و اهميت والاى اين كتاب زمانى بيشتر فهميده مى‌شود كه بدانيم [[شيخ طوسى]] كه خود يكى از نامدارترين و تواناترين علماى شيعى، در مباحث كلامى است، مقاطعى مهم از اين كتاب را گاهى به‌صورت نقل صريح و گاهى با اندكى تصرّف و اختصار در كتاب «[[الغيبة (للطوسی)|غيبت]]» و نيز در «فصل في الكلام في الغيبة» آورده و در جاى‌جاى اين دو كتاب، مطالب مختلفى از كتاب «مقنع» را با تصريح به نام [[علم‌الهدی، علی بن حسین|سيد‌‎مرتضى]]، مورد استناد قرار داده است.<ref>[https://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/16180/1/17 واحد تحقيقات مسجد مقدس جمكران، ص17]</ref>


همين‌طور، مفسّر و دانشمند بزرگ اسلام مرحوم [[طبرسی، فضل بن حسن|شيخ طبرسى]] (متوفى به سال 548ق) قسمت‌هايى از همين كتاب را به‌صورت نقل صريح يا به‌اختصار در كتاب ارزشمند خود «[[إعلام الوری بأعلام الهدی]]»، طى مسائل اول تا پنجم باب پنجم ذكر نموده است. او اگرچه به نام [[علم‌الهدی، علی بن حسین|سيد‌‎شريف مرتضى]] به‌عنوان مستند اين اقوال تصريح نموده، لكن اسم كتاب «مقنع» را به‌عنوان مدرك آنها ذكر نفرموده است.<ref>[https://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/16180/1/17 واحد تحقيقات مسجد مقدس جمكران، ص17]</ref>
همين‌طور، مفسّر و دانشمند بزرگ اسلام مرحوم [[طبرسی، فضل بن حسن|شيخ طبرسى]] (متوفى به سال 548ق) قسمت‌هایى از همين كتاب را به‌صورت نقل صريح يا به‌اختصار در كتاب ارزشمند خود «[[إعلام الوری بأعلام الهدی]]»، طى مسائل اول تا پنجم باب پنجم ذكر نموده است. او اگرچه به نام [[علم‌الهدی، علی بن حسین|سيد‌‎شريف مرتضى]] به‌عنوان مستند اين اقوال تصريح نموده، لكن اسم كتاب «مقنع» را به‌عنوان مدرك آنها ذكر نفرموده است.<ref>[https://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/16180/1/17 واحد تحقيقات مسجد مقدس جمكران، ص17]</ref>


[[علم‌الهدی، علی بن حسین|سيد‌‎مرتضى]] درباره انگيزه تأليف خود، در ابتداى اين كتاب چنين مرقوم مى‌كند كه: «در مجلس وزير سيد‌‎- كه خدا عمرش را به عزّت زياد گرداند و بدخواهان و دشمنانش را خوار نمايد - كلامى درباره غيبت امام زمان(ع) پيش آمد... اين امر مرا بر آن داشت كه سخنى مختصر آورم...».
[[علم‌الهدی، علی بن حسین|سيد‌‎مرتضى]] درباره انگيزه تأليف خود، در ابتداى اين كتاب چنين مرقوم مى‌كند كه: «در مجلس وزير سيد‌‎- كه خدا عمرش را به عزّت زياد گرداند و بدخواهان و دشمنانش را خوار نمايد - كلامى درباره غيبت امام زمان(ع) پيش آمد... اين امر مرا بر آن داشت كه سخنى مختصر آورم...».
خط ۴۶: خط ۴۶:
[[علم‌الهدی، علی بن حسین|سيد‌‎مرتضى]] براى اولين بار، اين روش كتابت و اسلوب خاص در طرح مسائل و شبهات را به طريقه سؤال و جواب (فإن قيل... قلنا...) به كار برد و در آن با برهانى قوى و منطقى متين، اشكالات مخالفين را جواب داده، استدلال‌هاى آنان را باطل ساخته و غيبت امام زمان، حضرت مهدى(عج) و اسباب و علّت‌ها و حكمت‌هاى الهى موجود در آن را، اثبات نموده است.<ref>[https://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/16180/1/16 واحد تحقيقات مسجد مقدس جمكران، ص16]</ref>
[[علم‌الهدی، علی بن حسین|سيد‌‎مرتضى]] براى اولين بار، اين روش كتابت و اسلوب خاص در طرح مسائل و شبهات را به طريقه سؤال و جواب (فإن قيل... قلنا...) به كار برد و در آن با برهانى قوى و منطقى متين، اشكالات مخالفين را جواب داده، استدلال‌هاى آنان را باطل ساخته و غيبت امام زمان، حضرت مهدى(عج) و اسباب و علّت‌ها و حكمت‌هاى الهى موجود در آن را، اثبات نموده است.<ref>[https://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/16180/1/16 واحد تحقيقات مسجد مقدس جمكران، ص16]</ref>


سپس در نوشتارى تكميلى كه بعد از اتمام «المقنع» بر آن افزوده است، مطالب آن را تكميل نموده و در آن از كيفيت ارتباط امام غايب(ع) با اوليا و دوستان خود در طى دوران غيبت و نيز از چگونگى رفتار شیعیان با او بحث نموده و به همه پرسش‌هايى كه در اثناى اين مباحث ممكن است مطرح شود، پاسخ گفته است.<ref>[https://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/16180/1/16 واحد تحقيقات مسجد مقدس جمكران، ص16]</ref>
سپس در نوشتارى تكميلى كه بعد از اتمام «المقنع» بر آن افزوده است، مطالب آن را تكميل نموده و در آن از كيفيت ارتباط امام غايب(ع) با اوليا و دوستان خود در طى دوران غيبت و نيز از چگونگى رفتار شیعیان با او بحث نموده و به همه پرسش‌هایى كه در اثناى اين مباحث ممكن است مطرح شود، پاسخ گفته است.<ref>[https://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/16180/1/16 واحد تحقيقات مسجد مقدس جمكران، ص16]</ref>


==گزارش محتوا==
==گزارش محتوا==
خط ۵۳: خط ۵۳:
اولين بحثى كه مؤلف به آن مى‌پردازد «امامت و عصمت، دو اصل مبنايى براى غيبت» است. ايشان بعد از ثابت نمودن دو اصل امامت و عصمت (هيچ‌يك از زمان‌هاى تكليف از امام خالى نيست؛ چون خالى بودن، نوعى اخلال به تمكين آنان و مضر به حسن تكليف آنهاست. امام مزبور به حكم عقل مى‌بايست از خطا و لغزش و انجام هر ناپسندى معصوم باشد)، به دنبال مصداقى براى امام غايب مى‌رود و ثابت مى‌كند كه امام دوازدهم شیعیان همان امام غايب است.<ref>[https://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/16103/1/34 متن كتاب، ص34]</ref>
اولين بحثى كه مؤلف به آن مى‌پردازد «امامت و عصمت، دو اصل مبنايى براى غيبت» است. ايشان بعد از ثابت نمودن دو اصل امامت و عصمت (هيچ‌يك از زمان‌هاى تكليف از امام خالى نيست؛ چون خالى بودن، نوعى اخلال به تمكين آنان و مضر به حسن تكليف آنهاست. امام مزبور به حكم عقل مى‌بايست از خطا و لغزش و انجام هر ناپسندى معصوم باشد)، به دنبال مصداقى براى امام غايب مى‌رود و ثابت مى‌كند كه امام دوازدهم شیعیان همان امام غايب است.<ref>[https://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/16103/1/34 متن كتاب، ص34]</ref>


مؤلف در ادامه به توضيح بيشتر اصل امامت و اصل عصمت مى‌پردازد، سپس ديدگاه فرقه‌هايى همچون كيسانيه، ناووسيه و واقفه را درباره امامت و مصداق آن بررسى مى‌كند.<ref>[https://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/16103/1/37 همان، ص37]</ref>
مؤلف در ادامه به توضيح بيشتر اصل امامت و اصل عصمت مى‌پردازد، سپس ديدگاه فرقه‌هایى همچون كيسانيه، ناووسيه و واقفه را درباره امامت و مصداق آن بررسى مى‌كند.<ref>[https://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/16103/1/37 همان، ص37]</ref>


ايشان درباره علت غيبت مى‌گويد: ما علم دقيق و تفصيلى به سبب غيبت و وجه عدم ظهور حضرت را لازم نداريم و چنين علمى برایمان ضرورت ندارد، بلكه همان علم اجمالى (خداوند حكيم كار عبث انجام نمى‌دهد) كه ذكر شد در اين باره كفايت مى‌كند. حال اگر خود را به زحمت انداختيم و على‌رغم عدم لزومش در آن تحقيق و تدقيق كرده و وجوهى را ذكر كرديم، از فضل ما محسوب مى‌گردد.<ref>[https://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/16103/1/42 همان، ص42]</ref>
ايشان درباره علت غيبت مى‌گويد: ما علم دقيق و تفصيلى به سبب غيبت و وجه عدم ظهور حضرت را لازم نداريم و چنين علمى برایمان ضرورت ندارد، بلكه همان علم اجمالى (خداوند حكيم كار عبث انجام نمى‌دهد) كه ذكر شد در اين باره كفايت مى‌كند. حال اگر خود را به زحمت انداختيم و على‌رغم عدم لزومش در آن تحقيق و تدقيق كرده و وجوهى را ذكر كرديم، از فضل ما محسوب مى‌گردد.<ref>[https://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/16103/1/42 همان، ص42]</ref>
۴۲۵٬۲۲۵

ویرایش