نگاهی به مبانی نمایشنامه نویسی و تحلیل نمایشنامه: تفاوت میان نسخه‌ها

برای داشتن منابع نمايشي در ایران. - بررسی و برجسته نمودن این حقیقت که نمايشنامه نویسی خود به تنهایی دارای زیبایی‌ها و جذابیت هایی است كه از دیدگاه نمایشی نیز اهمیت و کاربردهای فراوانی دارد. نمایش‌نامه‌ (play or stageplay) در لغت فرانسه به نام پی‌یس(Pièce de théâtre)‏ ترجمه شده است و در فارسی به متني اطلاق می‌شود كه قابليت اجرايي داشته باشد. نمایش‌نامه، معرفِ نوع دیگری از قالب‌های ادبی کلاسیک است که در طول سال‌های متمادی متحول شده. اما اين متن معمولا در قالب گفتگو بين كاراكترها است. بيشتر به اجرا تكيه دارد تا خوانده شدن. نویسنده‌ي اين متن را نمايشنامه‌نويس میگويند. شکسپیر را می‌توان یکی از برجسته‌ترین نمایش‌نامه‌نویسان جهان دانست. برای نمونه رومئو و ژولیت نمایش‌نامه‌ای کلاسیک است که عموماً یک اثر ادبی شناخته می‌شود.

آن چيزي كه نویسنده قصد دارد در طول نمايشنامه به مخاطب خود بفهماند و راجع به آن صحبت كند. كه حسين جعفري در كتابش در مورد آن چنين گفته است: حرف اصلی نویسنده و به عبارتي فكر و انديشه ي حاكم بر نمايشنامه. براي بن انديشه مترادف هایی نيز در نظر گرفته شده است مانند: پيام، هدف، فكر اصلی و غيره. براي شناختن بن انديشه‌ي يك نمايشنامه ابتدا بايد بر طرح آن نمايشنامه تسلط يابيم.