پژوهشی در ارزشهای اخلاقی از دیدگاه قرآن و احادیث: تفاوت میان نسخه‌ها

شيوه تحقيق و بررسى در كتاب، اين است كه پيرامون هر يك از موضوعات مسائل اخلاقى مورد بحث، ابتدا به منابع معتبر اسلامى از قرآن مجيد و نهج‌البلاغه و كتب معتبر احاديث از [[بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار علیهم‌السلام|بحارالأنوار]] و وسائل‌الشيعة و اصول [[الکافی|كافى]] و مستدرك و ساير منابع اصيل حديثى و روايى و قرآنى مراجعه شده و روايات و احاديث و آيات مربوط را استقصاء نموده است. سپس روى اين روايات و آيات، بررسى‌هاى علمى از لحاظ سند و متن، انجام داده و به موضوعات گوناگونى تقسيم‌بندى شده و در مورد هر يك از موضوعات جمع‌آورى شده، بررسى‌هاى لازم صورت گرفته است. نظرهاى پيشوايان اسلام و قرآن مجيد نقل گرديده و تفسير و توضيح و تحقيق مطالب مندرج درباره آن‌ها، ذكر شده است<ref>ر.ک: پيشگفتار، ص2- 3</ref>

نویسنده در پيشگفتار ضمن اشاره به مباحث مطرح شده در كتاب افزوده است: «سعى شده مسائلى مورد بحث قرار گيرد كه بيشتر در جامعه انسانى كنونى، مورد نياز بوده، از اهميت ويژه‌اى در تأمين سعادت زندگى مادى و معنوى انسان‌ها برخوردار باشند. ضمناً موضوعات بحث شده در اين كتاب، در كتاب‌هاى مؤلف پيرامون مسائل اخلاقى: «بررسى نظام اخلاق اسلام» و «نظام اخلاقى اسلام» كه قبلاً منتشر گرديده، بحث و تحقيق نشده و براى اولين بار مطرح شده است»<ref>همان، ص2</ref>

در اولين بخش، از مروّت و جوانمردى به عنوان يك كمال نفسانى، ياد شده است. مروّت به معناى مردانگى و جوانمردى، بزرگوارى و فتوّت بوده و از ديدگاه‌هاى مختلف، معناى مختلفى از آن اراده مى‌شود. در اين زمينه، ابتدا ديدگاه دهخدا، [[نصیرالدین طوسی، محمد بن محمد|خواجه نصيرالدين طوسى]]، حافظ شيرازى و فقها بيان شده و سپس، اين صفت از ديدگاه پيشوايان اسلام نيز مورد مداقّه و بررسى قرار گرفته است؛ به عنوان مثال، [[علی بن ابی‎طالب(ع)، امام اول|حضرت على(ع)]]، در پاسخ به اين سؤال كه مروت چيست و به چه معناست، مى‌فرمايد: «حالت عفاف نفس و اصلاح مال» يعنى نفس انسان داراى عفت و پاکى بوده و مال را در جاى مناسب و حال خودش، مصرف كند. از ديدگاه پيامبر(ص) و قرآن نيز ريشه اصلى مروت، همان دورى از گناه و زشتى و پستى و متصف بودن به صفات نيك الهى و معنوى مى‌باشد<ref>ر.ک: متن كتاب، ص4-11</ref>

نویسنده معتقد است معيار وجود مروّت در روح انسان‌ها، عمل به دستورات و اوامر الهى و خوددارى از نواهى خداوند است و هر انسانى مى‌تواند خودش را با آن بيازمايد؛ يعنى جايى كه امر و دستور الهى وجود دارد، به آن عمل كند و موردى كه نهى الهى وجود دارد، آن را عمل ننمايد و عمل كردن به دستورات الهى و عمل ننمودن به نواهى پروردگار، همواره در اختيار انسان‌ها بوده و هر انسانى مى‌تواند روح خود را از جهت داشتن صفت مروت و عدم آن، مورد سنجش قرار دهد<ref>همان، ص12</ref>

به نظر وى، اهميت و ارزش اين امر، زمانى حالت ويژگى پيدا مى‌كند كه بداند از اين طريق مى‌تواند در تهذيب نفس و پاکى و صداقت طبع خويش بكوشد و نيز از اين طريق مى‌تواند صفحه نفس و صفات خود را از زشتى‌ها و آلودگى‌ها پاک و خود را به صفات نيكو و پسنديده مزين سازد. وى معتقد است تنها طريق و راه منحصر به فرد، علم به اين امر، مطالعه آثار چنين وضعيتى است و لذا بدين‌منظور، ابتدا به مطالعه و بررسى سخنان پيشوايان اسلام در اين زمينه پرداخته است<ref>همان، ص13</ref>  

سپس به دنبال پاسخ به اين سوال كه از كجا بدانيم صفت مروت چه زمانى و يا تحت چه شرايطى به حد كمال مى‌رسد، به بيان علائم و نشانه‌هاى كمال مروت و تماميت آن در انسان، از ديدگاه پيشوايان اسلام، پرداخته است<ref>همان، ص22</ref>

نویسنده در بخش دوم، به بيان جايگاه مشورت و رشد در اسلام، پرداخته است. نویسنده در اين بخش، به اين نكته اشاره دارد كه اسلام بر اساس بينش قرآن و راهنمايان دينى، معتقد است كه دين به معناى سرشت آدمى و ساختار خلقت انسان و نداى فطرت و ميل باطنى به سوى آفريدگار جهان، منبع و سرچشمه اصلى پيدايش هر نوع رشدى در شئون گوناگون مادى و معنوى انسان‌هاست<ref>همان، ص36</ref>

#ممكن است تجسس در برخى موارد، از آثار طغيان قوه شهوت باشد، بدون اين‌كه كينه و حسد نسبت به متجسس داشته باشد<ref>همان، ص117</ref>

نویسنده در پى پاسخ به اين سؤال كه چرا به دنبال عيوب ديگران افتادن در اسلام نهى شده، در اين فصل، به بررسى علت نهى و برخى از آثار اين صفت از ديدگاه اسلام، پرداخته است<ref>همان، ص117</ref>

وى عيب‌جويى از ديگران را در واقع نوعى اشاعه فحشا دانسته و معتقد است يكى از اغراض اساسى و مبناى احكام اسلام، جلوگيرى از شيوع فحشا و پخش آن در خارج است؛ زيرا هيچ انسانى جز انبيا(ع) و امامان معصوم(ع)، خالى از عيوب نيست، منتهى برخى از آن‌ها آشكار و برخى ديگر در انظار ديگران پنهان مى‌ماند و اگر بنا باشد همه صفات مخفى انسان‌ها آشكار شود، سبب شيوع فواحش شده و قبح آن در جامعه از بين مى‌رود و جرأت انسان‌ها براى انجام گناه و فساد و عمل زشت زيادتر و حدود شرعى پايمال مى‌گردد<ref>همان، ص121</ref>