دليل المرشدين إلی الحق اليقين: تفاوت میان نسخه‌ها

نویسنده معتقد است تشیع، یک مسلک کلامى همچون اعتزال نیست، تا از آغاز و علل پیدایش آن بحث کنیم، از یکى از حوادث هم پدید نیامده است، مثل خوارج، بلکه تشیع، عبارت است از اعتقاد به استمرار رهبرى اسلامى در قالب «وصایت» براى امام على(ع) و خاندان او و اعتقادات دیگر شیعه در اصول و فروع، نقشى در صدق تشیع به‌صورت اثبات و نفى ندارد. به اعتقاد وی، این تفکر، به دست مبارک پیامبر(ص) در حال حیاتش پى نهاده شد، گروهى از مهاجران و انصار نیز در زمان ایشان آن را پذیرفتند و پس از رحلت آن حضرت نیز بر همان عقیده باقى ماندند. گروهى دیگر از تابعین هم به آنان اقتدا کردند و اعتقاد به این اصل، از همان زمان‌هاى گذشته تاکنون تداوم یافته است. بنابراین، تشیع تاریخى جز تاریخ اسلام و مبدأیى جز آغاز ظهور اسلام ندارد و اسلام و تشیع دو سوى یک حقیقت‌اند و دو همزادند که با هم به دنیا آمده‌اند<ref>متن کتاب، ص19؛ سبحانی، جعفر، ص28</ref>

نویسنده معتقد است که شیعه امامیه، در اصول کلی با فرقه‌های دیگر اسلامی، مشترک است، اما در برخی امور هم تفاوت دارد که در فصل دوم، ضمن تشریح اصول اعتقادی شیعه، به این امور، اشاره شده است. عناوین مطرح شده در این فصل، عبارتند از: توحید ذاتی؛ توحید در صفات؛ توحید در آفرینش؛ توحید در ربوبیت؛ توحید در حاکمیت؛ توحید در عبادت؛ صفات ذات و صفات فعل؛ صفات ثبوتیه و سلبیه؛ صفات خبریه؛ قضا و قدر؛ انسان موجود مختار؛ ضرورت نبوت عامه؛ نبوت خاصه؛ معاد و قیامت و مسائل کلامی مخصوص شیعه امامیه<ref>سبحانی، جعفر، ص53-74؛ متن کتاب، ص47-59</ref>