۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
کلیات اشعار و آثار فارسی (شیخ بهایی): تفاوت میان نسخه‌ها
کلیات اشعار و آثار فارسی (شیخ بهایی) (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۱۱ نوامبر ۲۰۱۸، ساعت ۱۶:۱۹
، ۱۱ نوامبر ۲۰۱۸جایگزینی متن - 'نويسنده' به 'نویسنده'
جز (جایگزینی متن - ' ' به ' ') |
جز (جایگزینی متن - 'نويسنده' به 'نویسنده') |
||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
| عنوان‌های دیگر =شامل: نان و حلوا - شیر و شكر - نان و پنیر - غزلیات - اشعار پراكنده «مثنویات - قصاید - مخمس - مستزاد» رباعیات - موش و گربه | | عنوان‌های دیگر =شامل: نان و حلوا - شیر و شكر - نان و پنیر - غزلیات - اشعار پراكنده «مثنویات - قصاید - مخمس - مستزاد» رباعیات - موش و گربه | ||
| پدیدآوران = | | پدیدآوران = | ||
[[شیخ بهایی، محمد بن حسین]] ( | [[شیخ بهایی، محمد بن حسین]] (نویسنده) | ||
[[جواهری، غلام حسین]] (به کوشش) | [[جواهری، غلام حسین]] (به کوشش) | ||
| خط ۳۶: | خط ۳۶: | ||
[[شیخ بهایی، محمد بن حسین|شيخ بهايى]]، در مثنوى، از جلال‌الدين مولوى و شيخ [[عطار، محمد بن ابراهیم|عطار]] و در غزل‌هاى عارفانه، از سعدى و عراقى پيروى كرده و گاهى هم به پيروى از سبک سخن روز كه همان طرز جديد هندى يا اصفهانى كه در زمان صفويه ظهور كرده، برخاسته و بعضى از غزل‌هاى خود را به شيوه غنى كشميرى(بابا فغانى) و عرفى شيرازى آراسته است و در سروده‌هاى عرفانى تحت تأثير غزليات شمس سخن گفته است. | [[شیخ بهایی، محمد بن حسین|شيخ بهايى]]، در مثنوى، از جلال‌الدين مولوى و شيخ [[عطار، محمد بن ابراهیم|عطار]] و در غزل‌هاى عارفانه، از سعدى و عراقى پيروى كرده و گاهى هم به پيروى از سبک سخن روز كه همان طرز جديد هندى يا اصفهانى كه در زمان صفويه ظهور كرده، برخاسته و بعضى از غزل‌هاى خود را به شيوه غنى كشميرى(بابا فغانى) و عرفى شيرازى آراسته است و در سروده‌هاى عرفانى تحت تأثير غزليات شمس سخن گفته است. | ||
دسته‌اى معتقدند اين اختلاف سبک ها، علت العللش زبان مادرى اوست كه فارسى نيست و چون چاشنى فارسى ندارد از اداى مقصود به يك طريقه مشخص بازمانده است، البته اين نظر به حقيقت نزدیک تر مى‌نمايد، چون فصاحتى كه در آثار هر شاعر يا | دسته‌اى معتقدند اين اختلاف سبک ها، علت العللش زبان مادرى اوست كه فارسى نيست و چون چاشنى فارسى ندارد از اداى مقصود به يك طريقه مشخص بازمانده است، البته اين نظر به حقيقت نزدیک تر مى‌نمايد، چون فصاحتى كه در آثار هر شاعر يا نویسنده هست، بيشتر مربوط به وقوف و احاطه شاعر يا نویسنده به آن زبان است و به اصطلاح، چكيده آن است. | ||
[[شیخ بهایی، محمد بن حسین|شيخ بهايى]]، چون زبان مادرى او عربى است و همان‌طور كه صاحبان تذاكر نوشته‌اند، بعد از طى دوران كودكى در ايران توطن گزيده، درست به دقايق و رموز و لطايفى كه خواه ناخواه قريحه باطن در خون و مغز و اعصاب انسان اثر مى‌گذارد، آشنا نبوده و مى‌خواسته از راه عقل مكسبى آنها را بياموزد. | [[شیخ بهایی، محمد بن حسین|شيخ بهايى]]، چون زبان مادرى او عربى است و همان‌طور كه صاحبان تذاكر نوشته‌اند، بعد از طى دوران كودكى در ايران توطن گزيده، درست به دقايق و رموز و لطايفى كه خواه ناخواه قريحه باطن در خون و مغز و اعصاب انسان اثر مى‌گذارد، آشنا نبوده و مى‌خواسته از راه عقل مكسبى آنها را بياموزد. | ||