ترجمه روزنامه‌جات هندوستان (احوال قيامت صغرا و ظهور مهدی آخرالزمان عج): تفاوت میان نسخه‌ها

نویسنده، در اولین سطرهای کتاب به نقل از روزنامه اوده اخبار، چاپ لکهنو به نقل از یک روزنامه انگلیسی، واقعه‎ای را گزارش می‎کند که منجر به انتشار شایعه ظهور امام زمان(عج) در بین عوام مردم می‎شود. داستان ازاین‎قرار است: «قریب یک‎هزار سال که از میلاد مسیح(ع) گذشت، تمام مخلوق روی زمین به‎نحوی مضطرب گردید که گویا قیامت به عرصه شهود رسیده است. تمام فرق اروپ متوحش شدند، به‎طوری‎که شجاعان و بهادران آنها دست از جنگ و جدال کشیده، مشغول عبادت گردیدند. زراعت‎کاران و فلاحان دست از کشت و زرع برداشتند و قیامت را مد نظر داشته، مردمان سنگین‎دل و عصات هر ملت وجوه نقدینه و اراضی و غیره برای ساختن عبادت‎خانه‎ها می‎دادند؛ بدین ‎سبب سنت ترنارد موقعی به‎ دست آورده، مردمان را به جهاد مذهبی ترغیب نمود. اعالی و ادانی امیر و فقیر را بر این واداشت که محض محو شدن گناهان، حمله آوردن بر شهر بیت‎المقدس را از اصول مذهبی دانسته، روی به آن صوب بگذارند و می‎خواست که یک پادشاه عیسوی را که صلاح‎الدین ایوبی او را شکست داده بود، مجدداً او را در چنین شهر مقدسی بر تخت بنشاند و این اضطراب فقط در دل‎های عیسویان جای‎گیر نشده بود، بلکه فرقه اسلام نیز در اضطراب افتاده بودند و گمان کردند حضرت قائم ظهور کرده، همه مسلح گردیده، آماده جهاد شدند و سعی داشتند که مردمان را به راه حق دلالت کنند؛ کفار و منکرین دین اسلام را طعمه شمشیر نمایند»<ref>ر.ک: متن کتاب، ص3-2</ref>‎.  

سپس در ادامه به اختلاف آراء فرق اسلامی درباره ائمه اشاره کرده و اهل تسنن را معتقد به امامت خلفای راشدین می‎داند. همچنین دیدگاه شیعه در رابطه با امامت را این‎گونه توصیف می‎کند: «اهل تشیع مخالف رأی آن طایفه هستند؛ یعنی [[امام على(ع)|علی(ع)]] را خلیفه بلافصل و مستحق امامت و جانشین رسول اکرم دانسته و گویند که تمام ائمه از نسل [[امام على(ع)|علی]] و فاطمه بنت رسول اکرم قرار داده شده است، ولو آنکه در بغداد و بلاد فارس جمع کثیری خلافت کرده‎اند؛ لیکن [[امام على(ع)|حضرت علی(ع)]] که مخصوصاً در فارس امامت کرده است، تمام اهالی شیعی‎مذهب می‎باشند و...» <ref>ر.ک: همان، ص13-12</ref>‎. این عبارت و ادعای امامت [[امام على(ع)|حضرت علی(ع)]] در بلاد فارس حاکی از ضعف اطلاعات تاریخی نویسنده است.  

در صفحات بعدی کتاب به داستان تولد امام زمان(عج) به نقل از شیعه با ذکر جزئیات اشاره شده و از آن تعبیر به «عجیب و غریب» شده است<ref>ر.ک: همان، ص15</ref>‎.  

در بخش دیگری از سطور کتاب دوباره به موضوع متمهدی (مهدی سودانی) اشاره شده که حکایت از اهمیت آن و پیگیری فعالیت‎های او توسط انگلیس دارد: «الغرض متمهدی بسیار شهرت کرده است و از قراری که خود او بیان نموده امتداد و سلطنت و ریاست او چهل سال به‎ طول می‎انجامد؛ یعنی دو سال منقضی شده و سی‎وهشت سال دیگر باقی است و به کسانی که در رکاب او شهید می‎شوند وعده بهشت داده است. الحق از روی انصاف می‎توانیم گفت که اعراب و بادیه‎نشینان خطه سودان شجاعت و دلیری‎های بی‎شمار کرده‎اند؛ خاصه در برابر لشکر انگلیس به‎نحوی در کشتن و کشته شدن بی‎باکی کرده‎اند که محل عبرت و حیرت عمومی ناس گردیده است»<ref>ر.ک: همان، ص29-28</ref>‎.  

نویسنده همچنین به نقل از روزنامه مذکور درگیری‎های چین و فرانسه و فتح شهر کیلنگ را این‎گونه حکایت می‎کند: «فرانسه‎ها که شهر تمسوئی را گلوله‎باران کردند، در آنجا ظفر نیافتند. با وجود اینکه لشکر جراری از کشتی پیاده کردند و دلاورانه بر شهر مزبور حمله نمودند، لیکن چینی‎ها در مقابل آنها خوب ایستادگی کرده، به‎طوری‎که فرانسه‎ها را مستأصل نمودند، بالاخره مجبور گشته سوار کشتی شدند. لیکن هنوز معلوم نشده است که در این محاربه چقدر از لشکر فرانسه کشته شده، اما توپخانه لشکر چین خیلی به‎قاعده گلوله انداخته بوده است»<ref>ر.ک: همان، ص31-30</ref>‎.  

یکی دیگر از مباحث کتاب، پاسخی است که روزنامه کوه نور در رابطه با نسبت‎های ناروای روزنامه طیمس لندن به رؤسا و فرمانروایان بومی هندوستان نوشته است: «چندی قبل نامه‎نگار طیمس لندن، بعضی سخنان سخت و بی‎قاعده درباره افواج رؤسای بومی مختار هندوستان که زیبنده شأن و شوکت ایشان نبوده زده؛ ما نیز مجملی در رد خیال باطله مشارالیه نگاشته بودیم... لکن نامه‎نگار موصوف علاوه بر اینکه این مسلک را اختیار نکرد؛ نسبت‎های بسیار رکیک در حق معتبرین از فرمانروایان هندوستان داد و مضامین مخالفانه درباره آنها طبع و نشر کرد و در خصوص حسب و نسب خانواده رؤسای هند و روابط آنها با حکومت انگلیس کلمات عجیب و غریب اشتهار داده و حال آنکه تواریخ سلاطین و امراء روی زمین که ملاحظه می‎شود، از قدیم الایام به همین نهج بوده که مشارالیهم در امور پلتیکی و روابط حکمرانی گاهی با یکدیگر متحد و گاهی معاند بوده‎اند...»<ref>ر.ک: همان، ص115-114</ref>‎.