كتاب الصدق أو الطريق السالمة: تفاوت میان نسخه‌ها

در مقدمه محقق، زندگى‌نامه مختصرى از نويسنده ارائه شده است (مقدمه، ص3).

در ابتداى كتاب، به سؤالات و جواب‌هايى كه نويسنده از برخى علما، در مورد صدق پرسيده و پاسخ شنيده، اشاره شده است. در ادامه، به اين نكته اشاره شده است كه سالك راهى حق، نياز به شناخت سه اصل و عمل به آن‌ها دارد كه عبارتند از اخلاص، صدق و صبر (متن كتاب، ص5).

باب اول، پيرامون صدق در اخلاص مى‌باشد. نويسنده در ابتداى اين باب، به آيه شريفه ''' «فمن كان يرجوا لقاء ربه فليعمل عملا صالحا و لا يشرك بعبادة ربه احدا» '''(كهف/ 110) اشاره نموده و سپس، به شرح آن پرداخته است (همان، 8).

1- صبر بر اداى فرايض الهى در هر حالتى از شدت و رخاء، عافيت و بلا و ميل و كراهت؛

2- صبر بر مناهى الهى و منع نفس از هر چيزى كه نفس، بدان مايل بوده، ولى رضاى الهى در آن نيست؛

3- صبر بر نوافل و اعمال نيكى كه باعث قرب انسان به خداوند مى‌شود (همان، ص10).

در باب سوم، معناى صدق تشريح شده است. نويسنده بر اين باور است كه صدق، معانى فراوانى داشته و اولين مرتبه آن، صدق عبددر توبه و بازگشت به سوى خداوند با توبه نصوح است (همان، ص13).

در باب چهارم، از معرفت نفس، سخن به ميان آمده است. در روايتى از رسول‌الله كه در اين باب بدان اشاره شده، نفس آدمى، دشمن‌ترين دشمن او، معرفى گرديده است (همان، ص14).

شناخت ابليس و دشمنى او، در باب پنجم، توضيح داده شده و نويسنده از حضور او در تمامى حالات آدمى، اعمم از سكوت، كلام، نماز، روزه، بذل، منع، سفر، حضر، نظر، چشم‌پوشى، كسل، نشاط، خنده، گريه، خفاء، علانيت، حزن، فرح، صحت، بيمارى، علم، جهل، حركت، سكون و... و لزوم برحذر بودن از او، تذكر داده است (همان، ص18).

در باب ششم، از صدق در ورع و تقيه، سخن به ميان آمده است. صدق در ورع، خروج از هر شبهه و ترك هر امرى است كه بر انسان، مشتبه مى‌باشد (همان، ص19).