دیوان امام: تفاوت میان نسخه‌ها

{|  class="wikitable poem"

|-

! «فاطى» كه فنون فلسفه مى‌خواند !! از فلسفه فاء و لام و سين مى‌داند  

|}

 

{| class="wikitable poem"

! اميد من آن است كه با نور خدا !! خود را ز حجاب فلسفه برهاند  

|}. (ديوان امام، ص 209).

 

{| class="wikitable poem"

! «فاطى»! به‌سوى دوست سفر بايد كرد !! از خويشتن خويش گُذر بايد كرد  

|}

 

{| class="wikitable poem"

! هر معرفتى كه بوى هستى تو داد !! ديوى است به رَه، از آن حذر بايد كرد  

|}. (ديوان امام، ص 203).

 

{| class="wikitable poem"

! «فاطى»! اگر از طارم اعلى گذرى !! از خاك گذشته از ثريا گذرى  

|}

 

{| class="wikitable poem"

! هيهات كه تا اسير ديو نفسى !! از راه«دنى» سوى«تدلى» گذرى  

|}. (ديوان امام، ص 244).

2. 4. مسمط: مسمط اول (در توصيف بهاران)، مدح حضرت مهدى موعود(عج) و نايبش، آية الله حاج شيخ عبد الكريم حائرى يزدى و مسمط دوم (حديث دل)، عاشقانه و پر از سوز و گداز عارفانه، در غم فراق از معشوق و عشق به حضرت حق تعالى است. امام خمينى، در مسمط دوم با اشاره به آيه '''إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمانَة عَلَى السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ الْجِبالِ فَأَبَيْنَ أَنْ يَحْمِلْنَها وَ أَشْفَقْنَ مِنْها وَ حَمَلَهَا الْإِنْسانُ إِنَّهُ كانَ ظَلُوماً جَهُولاً.''' (أحزاب، 72)، امانت مذكور را عبارت از عشق به حضرت حق دانسته است.