تاریخ علم کلام در ایران و جهان اسلام: تفاوت میان نسخه‌ها

#:بحث در سياست علامه را بايستى در آثار كلامى او جستجو كرد، بحث‌هاى كلامى وى نمايانگر كامل عقيده شيعى مبنى بر اين كه ديانت و سياست همزادند، مى‌باشد. وى در باب حادى عشر، فصل نبوت درباره نبى مى‌گويد: پيامبر عبارت از انسانى كه از خداى تعالى، بى‌واسطه بشرى ديگر خبر مى‌دهد و آنگاه مى‌گويد بر خلاف قول براهمه كه معتقدند، بر انگيختن پيامبران حسنى ندارد، مى‌گويد: ما در برانگيختن آنها اين فائده را قائليم كه نواقص و اشتباهات عقل ما را تكميل و تصحيح مى‌كنند؛ و هم بر خلاف اشاعره كه بعثت پيامبران را واجب نمى‌دانند ما آن را واجب مى‌دانيم؛ و دليل ما برآن اين است كه چون مقصود از آفرينش خلق عبارت از مصلحت و منفعتى كه بدان نايل شوند، لذا بر آوردن حاجت آنان به وسيله‌اى كه مصالح آنان در آن است، در حكمت الهى واجب است و اين كار بر آوردن حاجت، در احوال معيشت و زندگانى دنيوى ايشان است، و يا در احوال معاد و آخرت ايشان. پس براى جلوگيرى از پيكار و تباه گشتن مردم، و عدل الهى، وجود شخص عادلى را كه شريعتى را وضع كند تا ميان نوع انسانى روان باشد و به منع او باز ايستد، اقتضا مى‌كند. علامه در مبحث پنجم از فصل ششم كتابش امام بعد از رسول خدا را على بن ابى‌طالب مى‌داند و با ذكر ادله بر مطلب خويش استناد مى‌كند.