پارسا، محمد بن محمد: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ابوالفتح محمد بن محمد بن محمود حافظى بخارى'''، ملقب به «پارسا»، در حدود 756ق، در خاندانى كه از ائمه و بزرگان بخارا بودند، به دنيا آمد. نسبش را به عبداللّه بن جعفر طيّار، برادرزادۀ [[امام على(ع)]]، رسانده‌اند. وى از آغاز جوانى، مانند پدر و عمويش، به طريقت نقشبنديّه درآمد و در اين طريقت، دومين جانشين بهاءالدينِ نقشبند شد و شاخۀ پارسائيه در طريقت نقشبنديّه به او منسوب است. به روايتى، لقب «پارسا» را بهاءالدين به وى داده است. همچنين دربارۀ عظمت مقام معنوى وى، از بهاءالدين سخنانى نقل شده است. نورالدين [[جامی، عبدالرحمن|عبدالرحمان جامى]] نيز كه در پنج سالگى به همراه پدرش با او ملاقات كرده بود، او را بسيار ستوده و خود را مرهون توجهات وى دانسته است. ظاهراً عنوان «خواجه» به سبب انتساب پارسا به سلسلۀ خواجگان به وى داده شده است.

دربارۀ مقام علمى و روحانى او و نيز نفوذ كلام وى در امراى زمان، سخنان بسيارى نقل شده است، از جمله گفته‌اند كه نفوذ كلام سلسلۀ نقشبنديّه در حكومت‌هاى وقت، از وى آغاز شده است. عبدالرزاق کرمانى در تذكره در مناقب شاه نعمت الله ولى از او در زمرۀ «كُمَّلِ» زمان نام برده است.