ترتيب الأمالي: ترتیب موضوعي لأمالي المشایخ الثلاثة: الصدوق، و المفید و الطوسي: تفاوت میان نسخه‌ها

ترتيب الأمالي و يكى نمودن سه كتاب امالى‌هاى سه‌گانه، از ديرزمان مورد اقبال دانشمندان و دانش‌پژوهان بوده است، ولى با توجه به اينكه مجالس آنها طى ساليان متمادى و در مكان‌هاى مختلف بوده است و كتاب‌ها تنها بر اساس ترتيب زمانى تدوين شده و در هركدام از مجالس، مطالب فراوان و پراكنده‌اى وجود دارد، بلكه گاهى در حديث واحد تنوّع فراوانى از جهت مطالب وجود دارد كه دسترسى به هركدام از آنها وقت زيادى از خواننده مى‌گيرد، بدين جهت نويسنده تصميم گرفته است آنها را بر اساس نظمى صحيح و منطقى مرتب نمايد ...<ref>محمودى، محمدجواد، ص 91</ref>

باب اوّل، آنچه مربوط به مناقب اهل‌بيت(ع) و باب دوم، آنچه متعلّق به عبادات و اوراد و اذكار و باب سوم، آنچه متعلّق به متفرّقات است ...<ref>ر.ك: محمودى، محمدجواد، ص 91</ref>

نكته‌اى كه يادآورى آن خالى از فايده نيست، اين است كه ابتدا تصميم نويسنده بر آن بوده تا امالى سيّد مرتضى نيز به اين مجموعه اضافه گردد، ولى با توجّه به تفاوت اساسى آن از نظر موضوعات و جاى نگرفتن آن در چارچوب كتاب‌هاى روايى، به اين سه امالى (صدوق، مفيد و طوسى) ملحق نشده است ...<ref>همان</ref>

در مقدمه، به شرح حال مشايخ سه‌گانه صاحبان امالى‌ها، نسخه‌هاى امالى‌ها، ترتيب كار و مطالب مفيد ديگرى درباره كتاب، پرداخته شده است ...<ref>ر.ك: محمودى، محمدجواد، ص 94</ref>

امالى، جمع امليه است، همانند اغانى كه جمع اغنيه است و امليه نيز خود املاء است و آن عبارت است از اينكه يكى تقرير نمايد و ديگرى سخنان وى را بنويسد و همين‌طور به مطلبى كه معلّم مى‌گويد و دانش‌آموز آن را مى‌نويسد، «املاء» مى‌گويند و نيز به نوع و درست نوشتن كلمات، املاء گفته مى‌شود ...<ref>همان، ص 89</ref>

مراد از امالى در اينجا اين است كه درس عالمى را شاگردان وى به رشته‌ى تحرير درآورند، اين نوشته‌ها نوعا شامل مطالب مختلف فقهى، حديثى، علمى، تاريخى است كه در قالب كتاب به نام «امالى يا مجالس» ناميده مى‌شود. اين روش در ميان علماى سلف سنّتى رايج بوده و عالمان فنون مختلف به آن مبادرت مى‌ورزيدند. روش املاى استاد مانند روش نقل حديث است، كه استاد در ابتداى سخن مى‌گويد: استاد من فلانى در فلان مكان و در فلان تاريخ چنين گفت و او از استادش فلانى و همچنين تا سند را به پيامبر(ص) يا يكى از ائمه (ع) يا يك صحابى مى‌رساند، آنگاه مطلبى را از وى نقل مى‌نمايد. يا اينكه سخنى كه نياز به شرح و توضيح دارد را نقل نموده و به شرح و تفسير آن مى‌پردازد. اين كار موجب شده تا كتاب‌هاى ارزشمندى در علوم و فنون مختلف به وجود آيد ...<ref>همان</ref>

در ميان كتاب‌هايى كه به اين نام معروف است، سه امالى كه در اين اثر، در كنار يكديگر قرار گرفته‌اند، در ميان عالمان شيعه، از اهميت خاصى برخوردار است؛ به‌گونه‌اى كه توجّه خاصى به آنها شده و از احاديث اين‌گونه آثار در مباحث فقهى استفاده برده و بدان استدلال مى‌نمايند، مرحوم [[حر عاملی، محمد بن حسن|شيخ حرّ عاملى]] نيز احاديث فقهى آنها را در كتاب معروف «[[تفصیل وسائل الشیعة إلی تحصیل مسائل الشریعة|وسائل الشيعة]]»، نقل كرده است كه عبارتند از: امالى‌هاى «[[شيخ صدوق]]» و «[[شيخ مفيد]]» و «[[طوسی، محمد بن حسن|شيخ طوسى]]» ...<ref>ر.ك: همان</ref>

علامه محمّدباقر مجلسى پيشتاز حركتى است كه با تدوين مجموعه عظيمى از كتاب‌ها، دايرةالمعارف «[[بحار الأنوار]]» را مى‌نگارد. بنابراين... اصل حركت، از قرن‌ها پيش آغاز شده و لازم است اين كار سيرى رو به رشد داشته و همه آثار ارزشمند را در بر گيرد ...<ref>ر.ك: همان، ص 91</ref>

الف)- «ترتيب الأمالي»، ترتيبى است بر اساس موضوعات مختلف. موضوعاتى كه حديث‌هاى اين كتاب‌ها بر اساس آن دسته‌بندى شده است، عبارتند از: عقل، علم و جهل، توحيد، عدل، موت، برزخ، معاد، بهشت و دوزخ، احتجاج، نبوّت عامّه، نبوّت خاصّه، تاريخ انبيا و اسلام و امم و ملوك، امامت، تاريخ امامان دوازده‌گانه، حوادث و فتنه‌هاى واقع‌شده پس از پيامبر(ص)، آنچه مرتبط به ملائكه و شياطين و جنّ و حيوانات است، خوردنى‌ها و آشاميدنى‌ها (كه موضوعات اخير در كتابى به نام «السماء و العالم» آمده است)، مكارم اخلاق و مساوى اخلاق، احكام معاشرت با ديگران، حقوقى كه مردم بر همديگر دارند، آداب و سنن، آداب سفر، مواعظ، نواهى و معاصى، ابواب گوناگون فقه و احكام مانند طهارت، جنائز، صلات، صوم، زكات، جهاد، خمس، حج، امر به معروف و نهى از منكر، قرآن و دعا، عقود و ايقاعات، قضايا و احكام، شهادات، جنايات، حدود، ديات و غير اينها از عنوان‌هاى گوناگون كه هركدام از اين عناوين، زيرمجموعه‌هاى فراوانى دارد ...<ref>ر.ك: همان، ص 92</ref>

ب)- در اين ترتيب، بر اساس روش علاّمه مجلسى در «[[بحار الأنوار]]» و [[حر عاملی، محمد بن حسن|شيخ حرّ عاملى]] در «[[تفصیل وسائل الشیعة إلی تحصیل مسائل الشریعة|وسائل الشيعة]]» كار شده است، ولى مؤلّف، خود را در چارچوب روش آنها محصور نساخته؛ چراكه گاهى بابى جديد كه در آن‌ها نيست افزوده شده است و گاهى نيز بابى كه در امالى‌ها مطلبى درباره آن نبوده، حذف شده است ...<ref>ر.ك: همان</ref>

ج)- در چينش احاديث، مراعات پيشين و پسين شده است و بر همين اساس، در هر باب، ابتدا احاديث امالى [[شيخ صدوق]]، سپس احاديث امالى [[شيخ مفيد]] و آنگاه احاديث [[طوسی، محمد بن حسن|شيخ طوسى]] آمده است. در مواردى كه هر سه كتاب يا دو تاى آن در حديثى از نظر سند و متن اتفاق دارند، ابتدا سند و متن پيشين آورده شده، آنگاه در ذيل آن به نقل كتاب دوم از اوّلى بسنده شده است. امّا در مواردى كه متن يكى بوده، ولى سندها اختلاف داشته، پس از آوردن متن و سند پيشين، سند دوم آورده شده و با آوردن كلمه «مثله» از تكرار متن خوددارى شده است و در مواردى كه اختلاف جزئى در متن بوده، به موارد اختلاف اشاره شده است و در صورتى كه اختلاف عبارت‌ها فراوان بوده، متن بعدى نيز تكرار شده است ...<ref>همان</ref>

د)- احاديث اين كتاب، داراى دو نوع شماره است، يكى شماره‌هاى مسلسل مربوط به احاديث كه از اوّلين حديث باب اوّل آغاز و به ترتيب تا آخرين حديث باب آخر كتاب ادامه يافته است و ديگرى مربوط به هر باب است كه به‌صورت مستقل هر باب شماره‌گذارى مستقل شده است و براى اجتناب از مخلوط شدن شماره‌ها، شماره‌هاى مسلسل بين دو قوس قرار داده شده است. مجموع حديث‌هاى سه كتاب - با توجّه به تكرارى بودن برخى احاديث - 2997 حديث بوده است ...<ref>همان</ref>

تعداد حديث‌هاى سه كتاب به‌تفكيك چنين است: امالى [[شيخ صدوق]]، شامل 97 مجلس و در مجموع 1044 حديث. امالى [[شيخ مفيد]]، شامل 42 مجلس و در مجموع 391 حديث و امالى [[طوسی، محمد بن حسن|شيخ طوسى]]، شامل 46 مجلس و در مجموع 1562 حديث، كه پس از تبويب و قرار گرفتن احاديث در باب‌هاى گوناگون و تقطيع برخى احاديث، مجموع احاديث «ترتيب الأمالي»، به 5642 حديث بالغ شده است ...<ref>همان</ref>

ه)- حديث‌هايى كه دربرگيرنده بيش از يك موضوع بوده، بر اساس موضوعاتى كه داشته، پراكنده شده و در جاى مناسب خويش درج شده است ...<ref>همان، ص 93</ref>

و)- در مواردى كه حديثى تقطيع شده است، براى اينكه خواننده به‌طور كامل از كتاب‌هاى سه‌گانه بى‌نياز گردد و براى اجتناب از برخى عواقب نامطلوب تقطيع، در يك مورد كه مناسب‌تر بوده است، حديث به‌طور كامل آورده شده و در موارد ديگر به محلّى كه به‌صورت كامل آمده ارجاع شده است ...<ref>ر. ك.: همان</ref>

ز)- نشانى هر حديثى در پايان هر حديث با خطى مشخص ميان دو قوس آورده شده است. در اين نشانى‌ها، ابتدا نام كتاب و سپس شماره مجلس، آنگاه شماره حديث آمده است. شماره‌گذارى‌هاى احاديث در نشانى‌ها، ممكن است اندكى با آنچه در اصل چاپ شده بوده، اختلاف داشته باشد و اين بدان جهت است كه در شماره‌گذارى‌هاى اصل، گاهى يك حديث به‌اشتباه تبديل به دو حديث شده و گاهى به‌عكس، دو حديث مستقل در ذيل يك شماره آمده است. البته، اين‌گونه موارد اندك است ...<ref>همان</ref>

ط)- يكى از مشكلات تقطيع و ترتيب موضوعى، اين بوده كه كتاب‌هاى سه‌گانه، بر اساس مجلس‌هاى متعدّد مرتب شده بود كه در ابتداى هر مجلس، شماره هر مجلس و تاريخ آن آمده است و در اوّلين حديث، سندى به‌صورت كامل و با حفظ خصوصيات و جزئيات ذكر شده، ولى در ادامه و در ابتداى حديث‌هاى بعدى، سندها تلخيص شده و گاهى با رمز و اشاره آمده است. به‌ناچار سندها در ابتداى هركدام از اين حديث‌ها، كه بر اساس موضوع پراكنده شده، تكرار شده است ...<ref>همان</ref>

ى)- سعى شده در اين كتاب از بهترين نسخه‌هاى موجود استفاده شود؛ درعين‌حال توجه به ديگر چاپ‌ها نيز شده است. نسخه مورد استفاده از امالى [[شيخ صدوق]]، عبارت است از نسخه چاپ‌شده از سوى مؤسسه بعثت كه بر اساس نسخه‌هاى خطى متعددى آماده شده است. نسخه مورد استفاده از امالى [[شيخ مفيد]]، نسخه‌اى است كه توسط آقايان [[استادولی، حسین|حسين استاد ولى]] و شيخ [[غفاری، علی‌اکبر|على‌اكبر غفارى]] تحقيق شده و اساس كار آنها بر چهار نسخه خطى بوده است و نسخه مورد استفاده از امالى [[طوسی، محمد بن حسن|شيخ طوسى]]، نسخه چاپ‌شده توسّط مؤسسه بعثت است، كه اين چاپ با استفاده از نسخه خطى نوشته‌شده در سال 582ق و با مقابله نسخه چاپ سنگى و چاپ حروفى سال 1384ق، در نجف اشرف، انجام گرفته است. درعين‌حال، با توجه به وجود اشتباهاتى كه در اين چاپ‌ها وجود داشته، نويسنده، سعى نموده با مراجعه به مصادر مختلف و به‌ويژه اصولى كه بر اينها مقدّم بوده، اقدام به تصحيح نمايد. درعين‌حال هيچ موردى بدون اشاره و استدلال تغيير نيافته است ...<ref>ر.ك: همان</ref>

ك)- گاهى براى تكميل عبارتى، به‌ناچار كلمه يا كلمه‌هايى اضافه شده، كه جهت حفظ امانت، اين‌گونه موارد ميان كروشه [] قرار داده شده است ...<ref>همان</ref>

ل)- اين كتاب، صرف ترتيب امالى‌هاى سه‌گانه نمى‌باشد، بلكه احاديث آن تخريج شده و براى هركدام، مصادر و سندهاى گوناگونى نقل شده است. گاهى يك حديث كوتاه كه از اهميّت بيشترى برخوردار بوده، چندين صفحه تخريج شده است؛ به‌عنوان نمونه، براى حديثى كه پيرامون صلوات بر پيامبر(ص) و لزوم اضافه «آل» در صلوات بر آن حضرت مى‌باشد، بيش از پنج صفحه تخريج وجود دارد و يا حديثى كه در آن به‌اختصار به خطبه فدكيّه حضرت زهرا (س) اشاره شده است، 25 مصدر جديد، در حدود چهار صفحه براى آن آمده است؛ البتّه همه تخريج‌ها در پاورقى آورده شده است ...<ref>ر.ك: همان، ص 94</ref>

م)- در مواردى كه حديثى نياز به شرح داشته، يا لغتى بايد معنا مى‌شده است، در پاورقى‌هاى كتاب شرح شده است؛ البته در اين شرح‌ها، از نوشته‌ها و شروح علماى سلف همچون [[علامه مجلسى]] در «مرآة العقول» و «[[بحار الأنوار]]» استفاده شده است ...<ref>همان</ref>

در پايان كتاب، يك سياهه كامل و جامع آمده است. با مراجعه به اين سياهه، مى‌توان به هرگونه مطلبى كه احتمال وجود آن در اين كتاب داده مى‌شود، به‌آسانى دست يافت ...<ref>ر.ك: همان</ref>

اين كتاب در سال 1420ق، از سوى بنياد معارف اسلامى قم، چاپ و منتشر و در سال 1381، از طرف كتاب سال ولايت به‌عنوان كتاب ممتاز شناخته شده است ...<ref>محمودى، محمدجواد، ص 91</ref>