حديث الراية (عصری بانی): تفاوت میان نسخه‌ها

'''حديث الراية'''، نوشته عصری بانی، کتابی است به زبان عربی و با موضوع کلام و تاریخ شیعه. محور مباحث نویسنده در این کتاب بر دلالت و مضمون حدیث رایت و چگونگی فهم صحابه از آن است<ref>ر.ک: متن کتاب، ص9</ref>.

نویسنده، فواید نگارش این کتاب را ذکر برخی سندهای صحیح و طرق مورد اتفاق بخاری و مسلم درباره این حدیث می‌داند. او می‌گوید: در این اثر از دلالت قطعی حدیث رایت پرده برمی‌داریم؛ دلالتی که جای هیچ شکی باقی نمی‌گذارد و حقیقت محبت و کمال خصلت‌های روحی را در امیرالمؤمنین(ع) نشان می‌دهیم. سپس این خصوصیت را برای امام(ع) اثبات می‌کنیم<ref>ر.ک: همان، ص9-10</ref>.

او پس از تعریف رایت به عَلَم (پرچم) و عقاب از صحاح جوهری، مقاييس اللغة ابن فارس و لسان العرب در لغت، می‌گوید: به نظر ابن اثیر، رایت در عبارت «لأعطينّ الراية غداً رجلاً يحبه الله و رسوله و يحب الله و رسوله، يفتح الله عليه» از حدیث رایت، یعنی عَلَم<ref>ر.ک: همان، ص10-11</ref>.

او سپس به معرفی طُرُق و الفاظ حدیث می‌پردازد و متن روایات سلمة بن اکوع و سهل بن سعد هر دو از صحیح بخاری، سعد بن ابی‌وقاص و ابوهریرة هر دو از صحیح مسلم، جابر بن عبدالله انصاری از الصغیر طبرانی، ابن عباس از مستدرک حاکم و ابوسعید خدری از مسند ابویعلی را ذکر می‌کند<ref>ر.ک: همان، ص11-26</ref>.

# داشتن شرایط برای گرفتن پرچم رسول خدا(ص)؛ یعنی هرکسی لیاقت گرفتن پرچم در آن روز را نداشته و اخذ رایت نیازمند شروطی بوده؛ به دلیل عبارت «امش و لا تلتفت حتى يفتح الله عليك» در روایت ابوهریره. از جمله این شروط ثبات قدم و عزم راسخ بوده؛ یعنی تا پیروز نشود بازنمی‌گردد و به دلیل عبارت «لأعطيتها رجلاً لا يفر بها» در روایت ابوسعید خدری، این شخص نباید اهل فرار از معرکه جنگ بوده باشد. همچنین این تکه از روایت به‌وضوح قدح کسانی است که پیش از آن حضرت(ع) پرچم را به دست گرفته بودند<ref>ر.ک: همان، ص26-61</ref>.

نویسنده پس از ذکر موارد سابق، به بیان برخی از شبهات و پاسخ‌های آنها می‌پردازد؛ مثلا در شبهه ابن ‌تیمیه آمده: «این حدیث از صحیح‌ترین روایاتی است که در فضیلت علی(ع) آمده، اما دروغگویان این مطلب را بر این حدیث افزوده‌اند که پیش از علی(ع) ابوبکر و عمر پرچم را گرفته و فرار کرده‌اند... و این حدیث از خصائص امیرالمؤمنین(ع) نیست، بلکه شامل هر مؤمن کامل الایمانی که خدا و رسولش را دوست دارد و آنان نیز او را دوست می‌دارند، می‌شود». او این‌گونه پاسخ می‌دهد که با این حساب بسیاری از بزرگان حفّاظ اهل سنت کذاب هستند؛ زیرا جریان فرار را ذکر کرده‌اند. همچنین طبق مبنای ابن‌ تیمیه هرکه چیزی را دوست بدارد، همان ‌گونه که خدا را دوست می‌دارد، مشرک است و حدیث رایت شهادتی غیبی است بر اینکه حقیقت محبت به خدا و توحید در امیرالمؤمنین(ع) هست؛ زیرا این خصوصیت از امور باطنی و نفسانی است که جز خدای علام الغیوب از آن آگاه نیست و همان خدا فقط درباره امیرالمؤمنین(ع) این سخن را از زبان پیامبرش بیان کرده است<ref>ر.ک: همان، ص62-63</ref>.

# حدیث رایت به دلیل فهم صحابه از آن، دلالت بر شهادت غیب بر وجود حقیقت ایمان در امیرالمؤمنین(ع) دارد<ref>ر.ک: همان، ص66</ref>.