الحديث النبوي بين الرواية و الدراية؛ دراسة موضوعية منهجية لأحاديث أربعين صحابيا علي ضوء الكتاب، السنة، العقل، اتفاق الأمة، و التاريخ: تفاوت میان نسخه‌ها

نويسنده اين اثر را در تاريخ سوم جمادى‌الاولى سال 1419ق، در قم به پايان رسانده است <ref>همان، ص673</ref>.

نويسنده در مقدمه‌اش كه زمان و مكان و ساير مشخصات نگارش آن را مشخص نكرده، روش خودش را در اين اثر، با ذكر مثال شرح داده و نوشته است: «ما نخست هر حديثى را بر قرآن كريم و بعد در مرحله دوم بر سنت متواتر و بعد سنت مستفيضى كه مورد قبول دانشمندان حديث‌شناس قرار گرفته و بعد در مرحله سوم بر عقل و بعد در مرحله چهارم بر تاريخ صحيح و بعد در مرحله پنجم بر اجماع امت عرضه مى‌كنيم و هر حديثى كه مخالف يكى از اين حجت‌هاى قاطع باشد حكم مى‌كنيم كه موضوع و مجعول يا ضعيف است <ref>ر.ك: مقدمه كتاب، ص53 - 54</ref>.

هرچند درباره محتواى اين اثر سودمند، گفتنى‌ها فراوان است، ولى به جهت ضيق مجال، سخن را با ذكر يك نكته به پايان مى‌بريم: نويسنده تأكيد كرده است كه ابوهريره اهل هزل و بازى بود و مال را خيلى دوست داشت و آن را ذخيره مى‌كرد و با خاندان اموى ارتباط مستحكمى داشت و در مدينه جانشين مروان بن حكم مى‌شد. نويسنده به نقل از شعبه آورده است كه: «كان أبوهريرة يدلّس»؛ يعنى ابوهريره، تدليس مى‌كرد. يكى از تدليس‌هاى ابوهريره آن بود كه آنچه را از كعب‌الاحبار شنيده بود، به پيامبر(ص) نسبت مى‌داد <ref>همان، ص301 - 310</ref>. اين نوع گزارش كه در آن فعل ماضى استمرارى آمده، بيانگر روش و سيره است؛ يعنى عادت و سيره عملى او چنين بود.

نويسنده براى كتاب حاضر، فهرست منابع <ref>همان، ص677 - 691</ref> و فهرست الفبايى صحابه كه در اين كتاب رواياتشان مورد بررسى قرار گرفته است <ref>همان، ص693 - 695</ref> و همچنين فهرست تفصيلى مطالب <ref>همان، ص697 - 724</ref> را تنظيم كرده است، ولى متأسفانه خبرى از فهرست‌هاى فنى ديگر مانند آيات، اشعار، امكنه و اصطلاحات و... نيست.

اين كتاب، مستند است و نويسنده ارجاعاتش را به‌صورت پاورقى آورده است. نويسنده گاه در پاورقى‌ها، ارجاعات خودش را به منابع بر اساس نام كتاب و ذكر شماره جلد و صفحه ذكر كرده است <ref>همان، ص18، پاورقى 1 - 4 و ص19؛ پاورقى 1 و...</ref> و گاه توضيحى مطرح كرده است <ref>همان، ص104، پاورقى 1؛ ص106، پاورقى 1؛ ص420، پاورقى 1 و...</ref>