۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
حکیم ترمذی، محمد بن علی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'در باره' به 'درباره'
جز (جایگزینی متن - 'عبد ' به 'عبد') |
جز (جایگزینی متن - 'در باره' به 'درباره') |
||
| خط ۳۴: | خط ۳۴: | ||
ابوعبداللّه محمدبن على بن حسن بن بشر تِرمِذى، ملقب به حكيم ترمذی، محدّث، مؤلف و از عرفاى بزرگ قرن سوم است. غير از آنچه وى در شرح حال خود نوشته است، اطلاعات كمى | ابوعبداللّه محمدبن على بن حسن بن بشر تِرمِذى، ملقب به حكيم ترمذی، محدّث، مؤلف و از عرفاى بزرگ قرن سوم است. غير از آنچه وى در شرح حال خود نوشته است، اطلاعات كمى درباره او در كتب صوفيه وجود دارد. | ||
وى به احتمال بسيار، بين سال‌هاى 205 و 215ق در خانواده‌اى اهل علم، در ترمذ به دنيا آمد. پدرش على‌بن حسن يا على‌بن حسين، محدّث بود. احتمالاً اولين معلمِ او پدرش بود. ترمذى نيز مانند او به سرزمين‌هاى شرق اسلامى سفر كرد و در شهرهايى چون بغداد حديث شنيد. در بيست و هشت سالگى به حج رفت. در زمان اقامتش در مكه حالى روحانى به او دست داد كه خود آن را سرآغاز سلوك عارفانه‌اش خوانده است. بر اثر اين حال، وى ميل شديدى به كناره‌گيرى از دنيا يافت و شروع به حفظ قرآن كرد. | وى به احتمال بسيار، بين سال‌هاى 205 و 215ق در خانواده‌اى اهل علم، در ترمذ به دنيا آمد. پدرش على‌بن حسن يا على‌بن حسين، محدّث بود. احتمالاً اولين معلمِ او پدرش بود. ترمذى نيز مانند او به سرزمين‌هاى شرق اسلامى سفر كرد و در شهرهايى چون بغداد حديث شنيد. در بيست و هشت سالگى به حج رفت. در زمان اقامتش در مكه حالى روحانى به او دست داد كه خود آن را سرآغاز سلوك عارفانه‌اش خوانده است. بر اثر اين حال، وى ميل شديدى به كناره‌گيرى از دنيا يافت و شروع به حفظ قرآن كرد. | ||
| خط ۴۴: | خط ۴۴: | ||
ترمذى براى نگارش آثارش از منابع مختلفى بهره برده است؛ وى بى اين‌كه شيعه باشد، از شيعه و حتى از جريان‌هاى افراطى آن (غاليان)، مطالبى اخذ كرد، از افكار و آراى گنوسى و نوافلاطونى استفاده كرد و مدتى نيز به خواندن علوم طبيعى پرداخت. او همه اين عناصر فكرى را با تجربه‌هاى عرفانى خود درآميخت. وى نخستين مؤلفى است كه نوشته‌هايش تركيبى از تجارب عرفانى، انسان‌شناسى، جهان‌شناسى و الاهيات اسلامى است. به طور كلى، نظام فكرى ترمذى نماينده حكمت قديم اسلامى است كه هنوز عناصر سنّت فلسفى ارسطويى و نوافلاطونى را نپذيرفته است. | ترمذى براى نگارش آثارش از منابع مختلفى بهره برده است؛ وى بى اين‌كه شيعه باشد، از شيعه و حتى از جريان‌هاى افراطى آن (غاليان)، مطالبى اخذ كرد، از افكار و آراى گنوسى و نوافلاطونى استفاده كرد و مدتى نيز به خواندن علوم طبيعى پرداخت. او همه اين عناصر فكرى را با تجربه‌هاى عرفانى خود درآميخت. وى نخستين مؤلفى است كه نوشته‌هايش تركيبى از تجارب عرفانى، انسان‌شناسى، جهان‌شناسى و الاهيات اسلامى است. به طور كلى، نظام فكرى ترمذى نماينده حكمت قديم اسلامى است كه هنوز عناصر سنّت فلسفى ارسطويى و نوافلاطونى را نپذيرفته است. | ||
ترمذى تا حد متكلمان و فقيهان تحصيل كرد و بر كل معارف اسلامى زمان خود احاطه داشت. او از تصوف زمان خود، به ويژه مكتب بغداد، فاصله گرفت و در آثارش كلمه صوفى را به كار نبرد. وى را به جهت طلب حكمت و معرفت عرفانى | ترمذى تا حد متكلمان و فقيهان تحصيل كرد و بر كل معارف اسلامى زمان خود احاطه داشت. او از تصوف زمان خود، به ويژه مكتب بغداد، فاصله گرفت و در آثارش كلمه صوفى را به كار نبرد. وى را به جهت طلب حكمت و معرفت عرفانى درباره آدم و عالم، بايد حكيم دانست. | ||
ترمذى به احتمال بسيار، بين 295 و 300ق درگذشت. بسيارى از صوفيه را از مريدان و پيروان او دانسته‌اند، از جمله احمد بن محمد بن عيسى از مشايخ عراق، حسن بن على جوزجانى، و ابوبكرِ وراق ترمذى. علما و عرفايى مانند [[غزالی، محمد بن محمد|امام محمد غزالى]] و [[ابن عربی، محمد بن علی|ابن عربى]] نيز از آثار و افكار او بهره برده‌اند. | ترمذى به احتمال بسيار، بين 295 و 300ق درگذشت. بسيارى از صوفيه را از مريدان و پيروان او دانسته‌اند، از جمله احمد بن محمد بن عيسى از مشايخ عراق، حسن بن على جوزجانى، و ابوبكرِ وراق ترمذى. علما و عرفايى مانند [[غزالی، محمد بن محمد|امام محمد غزالى]] و [[ابن عربی، محمد بن علی|ابن عربى]] نيز از آثار و افكار او بهره برده‌اند. | ||