مجموعة رسائل ابن عربی: تفاوت میان نسخه‌ها

<div class='wikiInfo'>

[[پرونده:NUR10405J1.jpg|بندانگشتی|مجموعة رسائل ابن عربي ]]

|+ |

! نام کتاب!! data-type='bookName'|مجموعة رسائل ابن عربي  

|-

|نام های دیگر کتاب

|data-type='otherBookNames'|

|data-type='authors'|[[ابن‌عربي، محمد بن علي]] (نويسنده)

|زبان  

|data-type='language'|عربي

|کد کنگره  

|data-type='congeressCode' style='direction:ltr'|‏BP‎‏ ‎‏283‎‏ ‎‏/‎‏الف‎‏2  

|موضوع  

|data-type='subject'|1.تصوف - متون قديمي تا قرن 14

2.عرفان - متون قديمي تا قرن 14

|ناشر  

|data-type='publisher'|دار المحجة البيضاء  

|مکان نشر  

|data-type='publishPlace'|لبنان - بيروت

|سال نشر  

|data-type='publishYear'| 1421ق

== معرفی اجمالی ==

'''مجموعة رسائل ابن عربی'''، مشتمل بر شماری از نوشته‌های محیی الدین بن عربی (638ق) است که از منابع خطی و چاپی گردآوری شده است.

 

ابن عربی در ابتدای رساله «روح القدس» در نامه ای که به ابومحمد عبدالعزیز قرشی (مقیم تونس) به عنوان ولی خود نگاشته، از اوضاع آشفته اهل تصوف و خانقاه مصر و قاهره شکوه کرده است. وی می‌گوید: وقتی به این بلاد رسیدم، نخست از اهل طریقت و سیر و سلوک آن دیار پرسیدم. گفتند که بلاد مغرب، اهل حقیقتند نه طریقت و ما اهل طریقتیم نه حقیقت و همین کلام بر گمراهی این جمع کافی است که هرگز بدون طریقت نمی توان به حقیقت رسید و به قول ابوسلیمان دارانی، این دسته از اصول؛ یعنی حقیقت با تضییع اصول؛ یعنی طریقت، خود را محروم ساختند. اینان کسانی از صوفیه هستند که تنها صوف و پشم آن را لباس تظاهر و ریا کرده‌اند و دنیا در قلوبشان عظیم گشته و حق در نفوسشان حقیر، حلال و حرام را تابع اهوای خود ساخته‌اند<ref>ر.ک: ایرانی، اکبر، ص307</ref>.

خرقه پاره کردن، در اوج حالت جذبه و وجد نیز از آدابیبود که در رهبانیت مسیحی، ابتدا توسط دو کشیش به نام‌های بوس و آنطون بدعت نهاده شد. مطابق عقیده آنها، وقتی مستمع (واجد و مجذوب) به اوج وجد می‌رسد، به حرکت درمی آید و با حرکات (موزون یا مضطرب)، دستار یا ردایی که بر اوست بر زمین می‌افکند، قوال آن را برمی دارد و دیگران برای گرفتن تکه ای از آن با قوال به کشمکش می‌پردازند؛ چون معتقدند خداوند به شخص واجد، عنایت فرموده و ردای او بابرکت شده و دقیقاً این آداب با اختلاف ‌اندکی در صوفیه مرسوم شد و البته مورد منع و نهی بزرگان عرفان واقع شد. ابن عربی در رساله روح القدس این گروه از متظاهرین صوفیه را به شدت مورد طعن و نکوهش قرار می‌دهد. سماعی که او مطرح می‌کند، خالی از هرگونه شائبه و آداب و رسوم است و بلکه تنها سماع حقیقی همان سماع کلام حق و قرآن کریم است<ref>ر.ک: همان، ص297</ref>.

در بخشی از این جلد کتاب وصیت ابن عربی به یکی از فرزندانش از یک نسخه خطی نقل شده است. عبدالرحمن حسن محمود، ارجاعات و تحقیق و پاورقی‌های آن را انجام داده است. ابن عربی در ابتدای این وصیت شیوه خود را مبتنی بر کتاب و سنت دانسته است. او تصوف را مبتنی بر هشت خصلت می‌داند و هریک را به پیامبری نسبت می‌دهد<ref>ر.ک: متن کتاب، ج1، ص619-616</ref>.

«التنزلات الموصلیة فی أسرار الطهارات و الصلوات و الأیام الأصلیة» رساله دیگری است که محقق آن ابتدا به شرح زندگانی و افکار ابن عربی پرداخته است. وی نام رساله را «تنزل الأملاک فی حرکات الأفلاک» و نام دیگر آن را «التنزلات الموصلة» دانسته است. وی سپس احتمال داده که «الموصلة» بدون یاء، اشتباه چاپی یا اشتباه ناسخ باشد<ref>ر.ک: همان، ج2، ص130</ref>.

ابن عربی در این رساله در ضمن 55 باب به بیان موضوعات مختلفی چون شناخت تکلیف، مقام رسالت، شروط امام، اسرار وضو و نماز پرداخته است<ref>ر.ک: همان، ص138-137</ref>.

«رد المتشابه إلی المحکم من الآیات و الأحادیث»، آخرین رساله جلد دوم است. در ابتدای این رساله نیز شرح حال و آثار ابن عربی به قلم ابوبکر عبدالرحمن مخیون نوشته شده است. در متن رساله تحت عناوین فصل الصورة، فصل الوجه، فصل الرؤیة، فصل النفس و...، متشابهات قرآنی و احادیث متشابهی چون نزول خداوند به آسمان دنیا در هر شب شرح شده است<ref>ر.ک: همان، ص474</ref>.

 

وی در پایان کتاب عنقاء مغرب، «ختم»، «مهدی» و «عیسی» را به عنوان سه نفر در کنار هم مطرح می‌کند؛ زیرا می‌گوید: از آنجا که ختم و مهدی هر دو ولی هستند، با هم مشتبه می‌شوند، اما یکی از کسانی که ختم را درک می‌کند و بین مردم شهادت می‌دهد که او (ختم)، ختام اولیای کرام است، حضرت عیسی(ع) است. ازاین رو ختم باید همان کسی باشد که در سال پانصدونودوپنج در شهر فاس ملاقات کرده بود؛ اما تناقضی که در این میان هست، این است که در «فتوحات» آن فرد ملاقات شونده را مردی از عرب معرفی کرده، اما در پایان «عنقاء مغرب»، او را از عجم معرفی می‌کند و صفاتی که برای او ذکر می‌کند بیشتر با حضرت عیسی(ع) تطبیق می‌کند<ref>ر.ک: همان، ص79</ref>.

ابن عربی در «عنقاء مغرب» بیان می‌کند که عالم انسانی، همچنان که دارای امت‌هایی است، امامانی نیز دارد. روح فکری امام است. روح عقلی امام است. هریک از حواس امام هستند و هریک از این امامان امتی دارند. اما غالباً ابن عربی «امامت» را به معنای «ولایت» به کار می‌برد. همچنان که ولی حقیقی خداوند است، امام اعلی، حق تعالی می‌باشد؛ «و لمّا کان الحق تعالی الإمام الأعلی و المتبع الأولی قال:»إن الذین یبایعونک إنما یبایعون الله. ید الله فوق أیدیهم»»<ref>ر.ک: شجاری، مرتضی، ص176</ref>.

«العبادلة»، دومین رساله مطرح شده در جلد سوم است. عبادله، طبق تعریف شیخ کاشانی، به صاحبان تجلیات اسمایی اطلاق می‌گردد که به حقیقت اسمی از اسمای الهی نایل آمده و به صفتی که حقیقت آن اسم باشد، نسبت عبودیت یافته‌اند؛ لذا به یکی «عبدالرزاق» و به دیگری «عبدالعزیز» و «عبدالحمید»... گفته می‌شود<ref>ر.ک: امامی، علی اشرف، ص268</ref>.

بر این رساله، مقدمه ای به قلم عبدالقادر احمد عطا نوشته شده که در آن شرح حال، آثار، معرفی کتاب العبادلة و تاریخ تألیف آن ذکر شده است. وی با بررسی زندگانی ابن عربی به این نتیجه می‌رسد که این اثر پس از 600ق و حدود 55 سالگی مؤلف نوشته است<ref>ر.ک: متن کتاب، ج3، ص92</ref>.

این رساله در دو قسم تنظیم شده است. قسم اول پنج جزء و هر جزء مشتمل بر اسامی تعدادی از عبادله است؛ مثلاً در جزء اول نام ابن عبدالبر، ابن عبدالحق، ابن عبدالرحمن و ابن عبدالباری ذکر شده است و درباره هر شخصیت تنها به برخی از سخنان آنان اشاره شده است<ref>ر.ک: همان، ص97</ref>. در قسم دوم نیز به سخنان پنجاه تن دیگر اشاره شده است<ref>ر.ک: همان، ص193</ref>.

«مواقع النجوم و مطالع أهلة الأسرار و العلوم» و «مجموعة ساعة الخبر» دو مقاله پایانی کتاب است که در آنها به مباحث عرفانی و اخلاقی و ایام سعد و نحس و... پرداخته شده است<ref>ر.ک: همان، ص484-251</ref>.

== وضعیت کتاب ==

از آنجا که مقالات از منابع مختلف گردآوری شده، برخی چون «تنبیهات علی علو الحقیقة المحمدیة العلیة»<ref>ج1، ص393</ref>، مورد تصحیح و تحقیق قرار گرفته و برخی هم مانند «مواقع النجوم و مطالع أهلة الأسرار و العلوم»<ref>ج3، ص252</ref> فاقد هرگونه پاورقی است.

==پانویس ==

<references />